zondag 30 november 2008

In perspectief

Bon, ik zal hier even een stuk schrijven over de ‘burgemeesterkwestie’, iets dat al langer op mijn lever ligt. U weet wel, die drie francofone apen uit de Vlaamse rand.
Wat mij stoort aan heel deze discussie is dat het om een belachelijke futiliteit gaat die zwaar wordt opgeblazen. In Oost-Congo zijn een kwart miljoen mensen op de vlucht, in Sudan blijft het geweld aanhouden, de financiële crisis bedreigt onze welvaart, enzovoort. En waar zijn wij over bezig? Drie onnozelaars die wat willen provoceren en daar zeer goed in slagen. Dit gaat voor mij te ver, ik zou graag hebben dat de benoeming er komt in ruil voor toegevingen van de Franstaligen in het dossier ‘staatshervorming’.

Ik vraag dit omdat het de beste uitweg is voor Vlaanderen. Is de niet-benoeming echt een stevige blaam van de Europese Raad én een blokkering van een mogelijke staatshervorming waard? Ik vind van alleszins van niet. Let wel: de Franstaligen moeten volgens mij toegevingen doen in ruil voor de benoeming (kwestie van toch iets uit de brand te slepen), maar de benoeming zelf mag er komen.

We mogen ons niet laten verleiden tot een nieuwe escalatie tot ‘heilig symbooldossier’. Zo komen we in een BHV-bis terecht en dringt een verdere blokkering van de politiek zich op. De enigen die daar beter van worden zijn de populisten, en dat is niet wat ik wil. Nu kan de Vlaamse regering, mits voldoende Franstalige toegevingen, de benoeming nog verkopen bij de bevolking. Maar de tijd dringt. Als we nog lang wachten komen we weer in de retoriek van “5 minuten" terecht, en krijgen we het dossier niet meer opgelost. Daar is op termijn iedereen het slachtoffer van, ook de Vlamingen.

Dus ik vraag u: zijn die drie apen echt een blokkering van de politiek waard? Ik vind alvast van niet. Geef de Franstaligen hun symbool, dan kan Vlaanderen met de knikkers gaan lopen.

zaterdag 29 november 2008

Dedeckerke toch...

Jean-Marie Dedecker zegt dit weekend in een interview dat hij na de Vlaamse verkiezingen van 7 juni 2009 graag minister zou worden. Waarom doet hij zo’n uitspraak? Ik zie twee mogelijkheden:

1) Een politieke strategie, om het verschil tussen LDD en VB duidelijk te maken. Het probleem is dat dit onvermijdelijk tegen hem zal gebruikt worden. Ik zie VB al bezig: “Ha, Dedecker is 2 jaar met zijn eigen partij bezig en wil al minister worden, van establishment gesproken, de postjesjager”.
Het is dan ook een enorm riskante strategie. Voor iemand die zich opstelt als de vleesgeworden antipolitiek - en daarbij de ‘postjesjagers’ constant afbreekt – is openlijk toegeven dat je op een postje jaagt niet echt logisch.
Bij deze veronderstelling ga ik er wel vanuit dat Dedecker weet dat hij geen minister kan worden. De partijachterban én de andere partijen willen dit niet. Het is dus gewoon een domme strategische zet, niet meer dan dat.

2) Jean-Marie denkt echt dat hij minister kan worden na 2009 en bewijst daarmee dat zijn politieke inzicht lachwekkend is. LDD is een oppositiepartij die teert op populisme en afbrekende antipolitiek (waarbij enorm veel moeite wordt gedaan om te verbergen dat LDD een politieke partij is, en dus ook aan politiek doet…). In een regering is constructieve samenwerking en loyaliteit absolute noodzaak. Iemand als Dedecker kunnen ze daar missen als kiespijn.


En nu we toch bezig zijn kan ik evengoed mijn visie op de toekomst van de partij schetsen:
LDD even snel neergaan als opgaan. De partij biedt geen alternatief, wordt autoritair bestuurd en heeft geen natuurlijke maatschappelijke basis.
Nu denk u misschien: en VB dan, waarom is deze logica daar niet opgegaan?
Wel, daarvoor gaat het verklaringsmodel volgens mij als volgt:

1) De partij is niet zo snel vooruitgegaan, de eerste 15 jaar van het Blok waren verwaarloosbaar. Maar die jaren hebben wel de tijd gegeven een diep gewortelde organisatie met zeer trouwe militanten te vestigen.

2) Het VB heeft altijd al kunnen verdergaan op een Vlaamse ondertoon. De partij moest niet starten uit het niets, maar kon gebruik maken van een Vlaams-nationalistische ‘grondlaag’. Dit maakt een zeer groot verschil, want het geeft de partij een soort ‘historische legitimering’. Bij LDD is die voorgeschiedenis afwezig.

3) Het VB is altijd al het maatschappelijk buitenbeentje geweest. Een zeker stigmatisering maakt al lang deel uit van de partij, en daar hebben ze al veel van kunnen profiteren. Wie voor VB stemt steekt meestal een brug over die daarna instort. Alle buitenbeentjes vinden elkaar en worden zo overtuigd van hun eigen groot gelijk. Onder andere daardoor heeft het VB een zeer trouwe kiezersgroep. LDD heeft dit overduidelijk niet, want het wordt gezien als een aanvaardbaar alternatief. De grote kiezersgroep is dus een instabiele verzameling, die zeer snel terug kan overlopen.

LDD wankelt dus op een aantal domeinen, en niet in de minste plaats door interne contradicties:
- Hoe kan een autoritair bestuurde eenmanspartij zich op lange termijn blijven verdedigen als hét democratische alternatief?
- Hoe kan een politieke partij geloofwaardig aan antipolitiek blijven doen?
- Hoe kan een partij die unitaire en federalistische kiezers aantrekt zich Vlaams-nationaal profileren, of omgekeerd?
- Hoe kan een partij stabiel groeien door enerzijds VLD en SP.A kiezers en anderzijds VB kiezers te lokken?
- Hoe kan een partij die zich afbrekend/populistisch opstelt ooit deel uitmaken van constructieve besluitvorming zonder de eigen kiezers in het gezicht te spugen?

De elementen voor de ondergang van LDD zijn reeds aanwezig in de partij, het is een kwestie van tijd voordat die tot uiting komen.

dinsdag 25 november 2008

De verkeerde discussie

Marino Keulen weigert de benoeming van de 3 dissidente burgemeesters. Tegen de wil van Kris Peeters in dan nog. Als ‘goede Vlaming’ begint u onmiddellijk te juichen? Fout, want veel valt er hiermee niet te vieren.

De waarheid is dat niemand in de Vlaamse regering de burgemeesters wil benoemen. Dit is de ‘tweede cyclus’, de dissidenten zijn al een keer voorgedragen. Ze zijn dus niet benoemd en als er niets gebeurd blijft dat ook zo. Toch wil Minister Keulen per sé nog een keer zijn besluit formeel meedelen. Het resultaat? De derde cyclus zal starten, en over enkele maanden ligt het dossier weer op de Vlaamse regeringstafel. Waarom geeft Keulen toch zo graag aan de Franstaligen wat ze willen, met name een controverse?
Ze zijn niet benoemd en zolang niemand expliciet het tegendeel beweert blijft dat zo. Deze nieuwe afkeuring is overbodig, als Keulen zijn mond had gehouden was de benoeming er evenmin gekomen, enkel met minder kabaal. En laat dat kabaal nu net zijn wat die 3 apen uit de Vlaamse rand willen…

Het is dus niet zo dat Kris Peeters wou overgaan tot een benoeming, zoals her en der werd gesuggereerd. Hij wou enkel deze nieuwe cadeau voor onze Francofone medeburgers vermijden. Een ‘goede Vlaming’ kan met andere woorden enkele vaststellen hoe het Vlaamse front uit elkaar word gespeeld, terwijl de Franstaligen over de grond rollen van het lachen. Of waarom u altijd op u hoede moet zijn als Open VLD zich 'Vlaams' wil profileren.

Lachwekkend

Na het censureren van Plat Préféré heeft de Joodse gemeenschap in dit land nu ook commentaar op een advertentie die werd gepubliceerd ter promotie van het reisprogramma ‘Weg met De Soete’.

Concreet gaat het over een cartoon van een halfnaakte Hitler, met als onderschrift “Test het zelf, dit is het eerste beeld dat je tegenkomt als je op Google 'Duitser' intikt.”. Het was zodanig geregeld dat dit beeld ook effectief het eerste was dat je tegenkwam bij Google Afbeeldingen (nu niet meer, vanwege censuur).
Het was uiteraard grappig bedoeld, een promotieactie die moest aansluiten bij het speelse imago van Thomas De Soete. Maar de Franstalige koepel van Joodse campagnes heeft blijkbaar geen gevoel voor humor, want die dienen een klacht in bij het Centrum voor Gelijke Kansen.

Waar zijn die in godsnaam mee bezig? Hebben die dan helemaal geen voeling met de samenleving? Denken die nu echt dat de VRT en Thomas De Soete in het geheim een neonazistische organisatie hebben? Een beetje verdraagzaamheid zou hun geen kwaad doen. Als zelfs een grappige promotiecampagne niet meer kan zijn we verdorie ver aan het afdrijven. De Joodse Gemeenschap brengt hiermee de autoritaire samenleving dichterbij, niet de VRT.

Maar soit, als we dan toch bezig zijn met klachten indienen doe ik ook mee:
- Ik zou graag aanklagen dat vrouwen zwaar gediscrimineerd worden in de orthodoxe Joodse gemeenschap. Van een schending van de mensenrechten gesproken. Gelijkheid promoten tussen man en vrouw is daar bijna een zonde.
- Ik zou graag een klacht indienen tegen het meest racistische regime ter wereld: Israël. De grootste destabiliserende factor in het Midden-Oosten is immers niet Irak of Iran, dat is Israël. Dat gedrocht van een ‘land’ weigert elke serieuze dialoog en is permanent in strijd met een aantal VN-resoluties (onder andere door illegale Joodse nederzettingen).
Zonder dat zionistisch stukje gebied zou Iran er zelfs niet aan denken een atoomwapen te ontwikkelen…

Zonder da zionistisch stukje gebied waren de onderhandelingen over een NWVZ (Nucleair Wapen Vrije Zone) in het Midden-Oosten gelukt…

Zonder dat zionistisch stukje gebeid zou er amper antisemitisme zijn in de regio…

Zonder dat zionistisch stukje gebied is het fundamentalistische Hezbollah nog maar een schimp van zichzelf...

Dus kunnen we alstublieft ophouden met bleiten over een grappig bedoelde reclamecampagne voor een reisprogramma? Ik stel voor dat we de vrijgekomen tijd gebruiken om Israël voor het internationaal gerechtshof in Den Haag te krijgen. Eens zien wie dan een klacht voor racisme aan zijn been krijgt…

zondag 23 november 2008

Vl.Pro

Door een aantal interne strubbelingen (lees: de fraude van Bettina Geysen en verdeeldheid door zeer slechte peilingen) komen de VlaamsProgressieven terug wat meer in beeld. Maar wat mogen we nu eigenlijk verwachtten van die partij? Ik zal hier weergeven hoe ik de evolutie zie.

1) De partij zal terugkeren naar de naam spirit (‘Sociaal Progressief Internationaal Regionaal Integraal-democratisch Toekomstgericht’, als ik mij niet vergis). Hopelijk voor de partij deze keer met een deftige marketingcampagne. De naamsverandering is compleet mislukt, dus het is eigenlijk kiezen tussen een marketingstunt met ‘VlaamsProgressieven’ of de oude naam met een gerichte campagne ‘herlanceren’ (nog is een compleet nieuwe naam lanceren zie ik niet gebeuren, of ze moeten wel echt achterlijk zijn). Omdat spirit nu al een grotere naamsbekendheid heeft is een terugkeer naar die naam de meest logische optie.

2) Interim-voorzitter Nelly Maes heeft niet de draagkracht die nodig is om een partij door de komende verkiezingen te sturen. Zeker voor een partij met te weinig bekendheid is zij als compleet onbekende niet geschikt de partij te leiden. Ik verwacht daarom iemand die bekend is bij het brede publiek. Laten we even opsommen over wie er dan gesproken kan worden, en wat de hindernissen zijn.

- Geert Lambert
Zeker iemand met de nodige bekendheid, maar hij is al voorzitter geweest, niet echt vernieuwend dus. Bovendien is hij degene die federaal moet proberen de partij bekendheid te geven. Met maar 1 Senaatszetel is dat niet gemakkelijk, als hij dat wat goed wil doen heeft hij al zijn aandacht daarvoor nodig. Bovendien wil hij de partij een meer onafhankelijke koers laten varen, wat een eventuele integratie in SP.A kan tegenwerken (zie verderop in dit artikel).

- Bert Anciaux
Zonder twijfel bij de bevolking het boegbeeld van de Vl.Pro. Maar hij is al minister, daarbovenop nog een voorzitterschap is wel heel zwaar. Een weiziging van de statuten dringt zich dan op.
Als er tijdens de verkiezingscampagne een voorzittersdebat is waar Vl.Pro aan mag meedoen (en dat lijkt mij absoluut geen verworven recht) moet Bertje als minister én voorzitter debatteren. Dat lijkt mij nogal aan moeilijke spreidstand.

- Hier komt ie: Wouter Van Bellingen
De naam werd nog niet genoemd, maar ik zie hierin als outsider een grote kanshebber. Hij heeft een zekere bekendheid, al is zijn ervaring beperkt (zijn grootste verdienste nationaal is tot nu toe secretaris van een partij die 0,6% waard is). Ik zou niet weten hoe goed hij kan debatteren, dat kan eventueel een hindernis zijn.
Maar als de partij zich wil vernieuwen lijkt dit mij een goede keuze. Wouter kan zich bezighouden met de hervorming van de structuren en als spelverdeler. Hij is nu nationaal secretaris, en dus ga ik er vanuit dat hij goed op de hoogt is van de huidige structuur. De ‘grote figuren’ (na maagring nu iets minder letterlijk te nemen) kunnen dan de inhoudelijke vernieuwing op zich nemen. Zij zullen ook diegene zijn die worden uitgespeeld bij de verkiezingen, maar dan niet als voorzitter. Daardoor krijgen ze ineens wat extra vrijheid, want als voorzitter moet je toch altijd wat meer op je woorden letten.
Het is een gewaagde gok, maar toch zet ik mijn geld op Wouter Van Bellingen als nieuwe voorzitter (daar gaat mijn geloofwaardigheid als het anders uitdraait…).

3) Na de verkiezingen van 7 juni 2009 zal de partij geïntegreerd worden in SP.A als ze genoeg stemmen halen. Als ze echt rotslecht scoren (pakweg minder dan 1,2%) zal de boel gewoon opgedoekt worden. Genoeg scoren om onafhankelijk verder te doen lijkt mij onwaarschijnlijk, maar een 'Dedeckerke' is natuurlijk nooit volledig uit te sluiten.

woensdag 19 november 2008

Willy Claes liegt

Deze week staat er in het weekblag Knack een overzicht van de carrière van Oud-minister Willy Claes, naar aanleiding van diens zeventigste verjaardag. Hij geeft daarbij zelf commentaar bij een aantal historische gebeurtenissen.
Eén stukje daarvan maakt mij furieus. Willy Claes liegt zwaar over de rol die hij speelde in de Rwandese genocide. Ik zal hier dat stuk meegeven, voor wie het volledige interview niet gelezen heeft.

“In 1992 werd hij minister van Buitenlandse Zaken in het eerste kabinet van Jean-Luc Dehaene. Het is de periode van de moord op tien Belgische blauwhelmen in Rwanda en de daaropvolgende genocide. Een hardnekkig verhaal wil dat de secretaris-generaal van de Verenigde Naties Boutros Boutros-Ghali de Belgen gevraagd zou hebben om te blijven, waarop Claes geantwoord zou hebben: ‘Ik ben niet gek. Ik ga mijn politiek hoofd in België niet riskeren.’
We leggen hem een citaat voor uit ‘Het complot van België’ van Chris De Stoop: ‘Om gezichtsverlies te voorkomen, hadden de Belgen diplomaten uitgestuurd naar alle betrokken regeringen, hun afgezanten in de Veiligheidsraad in New York laten belegeren en het met de Amerikanen op een akkoordje te gooien. De blanken redden, de Rwandezen achterlaten, inpakken en wegwezen. Que les sauvages restent entre eux. Was het dan niet toevallig dat de atlantist Claes een paar maanden later promoveerde tot secretaris-generaal van de NAVO?’
Een diepe zucht: ‘Je kunt natuurlijk eindeloos blijven discuteren of onze militairen de genocide hadden kunnen beletten, als ze gebleven waren. Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat er na de moord op de tien para’s niet alleen binnen de politieke wereld – de regering en het parlement – maar ook in de media een totale consensus was om onze troepen uit Rwanda terug te trekken.
‘Het is natuurlijk gemakkelijk om de geschiedenis achteraf te herschrijven. Wat er toen in Rwanda is gebeurd was een vreselijke nederlaag voor heel de beschaafde wereld en dus ook voor ons. Het is niet iets waar ik met fierheid aan terugdenk, maar we stonden er ook zo verdomd alleen voor. En de waarheid heeft haar rechten: het klopt absoluut niet dat we het met de Amerikanen op een akkoord hebben gegooid. Hoe vaak heb ik er bij mijn Amerikaanse collega Warren Christopher en bij Bill Clinton niet op aangedrongen om het mandaat van de blauwhelmen in Rwanda te versterken? En hoe vaak heb ik mijn collega’s in de Europese Raad van ministers niet proberen te overtuigen van de noodzaak van een Europees initiatief? In beide gevallen was de reactie: forget it.
'Er zijn mensen die zeggen dat wij wisten dat er een genocide op til was. Maar ik zweer u op het hoofd van mijn kinderen en mijn kleinkinderen: noch onze ambassadeur in Kigali, nog ikzelf hebben dat ooit geweten. Wat wel klopt, is dat een dubbelagent ter plaatse ons getipt had dat er in het geheim en op grote schaal machetes werden gefabriceerd. Het is de man die nu voor u zit die toen Boutros-Ghali heeft gealarmeerd en gevraagd heeft dat onze blauwhelmen de toestemming zouden krijgen om die wapens in beslag te nemen. Dat is geweigerd. We konden dus niet ingrijpen.'"


Wat een onzin kraamt die man nu uit? Om te weerleggen dat hij het op een akkoordje heeft gegooid met de Amerikanen (iets dat ondertussen zeer ruim gedocumenteerd en bewezen is) haalt hij de verkeerde feiten aan.
Het is inderdaad zo dat de Belgische delegatie bij de VN heeft gepleit voor een uitbreiding van de Unamir-missie (de toenmalige missie van de blauwhelmen in Rwanda). Maar dat was vóór de dood van de 10 Belgische soldaten. Na die gebeurtenis heeft de Belgische overheid weldegelijk zeer sterk gelobbyd om de volledige missie terug te trekken.
Claes deed er alles aan zich ‘in te dekken’, uit schrik voor internationale commentaar werd ervoor gepleit de volledige missie op te doeken om de terugtrekking van de Belgen te verbergen. En het is verdorie nog gelukt ook.
Bovendien liegt de oud-minister als hij beweert dat hij niet op de hoogte was van een op til zijnde genocide. Hij geeft wel toe dat hij wist van de geheime productie van enorme hoeveelheden machetes. Nu moet hij mij is komen uitleggen waarom de hij band niet heeft gelegd tussen die machetes en de genocide. Iedereen die logisch nadenkt weet toch dat machetes die in het geheim gemaakt worden niet dienen voor de oogst van maïs…
De Belgische regering was wel degelijk goed op de hoogte van de echte situatie in Rwanda. Meer zelfs: door een laffe terugtrekking is de toenmalige Belgische regering mee verantwoordelijk voor de moord op 800 000 tutsi’s en gematigde hutu’s. Claes probeert dat te verbergen, en durft dat zelfs te zweren, de vuile leugenaar.
Ik snap niet dat Willy Claes zich nog niet onder een trein heeft gegooid, ik zou met zoiets op mijn geweten niet kunnen slapen.

maandag 17 november 2008

Herman De Croo

Parlementslid Herman De Croo (Open VLD) heeft vandaag een pamflet voorgesteld waarin hij bepleit dat de splitsing van België onhaalbaar is.

Laat mij beginnen met te stellen dat ik enorm blij ben dat iemand als De Croo het debat aangaat. Die man kun je nu toch echt niet verdenken van enige Vlaamse reflex. Ik ga daarom zeer graag het debat aan, en zal hier al reageren op enkele opmerkingen die gemaakt werden tijdens de boekvoorstelling. Een volledige commentaar volgt uiteraard als ik het volledige boekje heb gelezen.

1) Hoe gaat men de openbare schuld verdelen?
Rudy Aernoudt kwam eerder al aandrijven met dit redelijk rare argument. De verdeling van de staatsschuld zal onderhandeld moeten worden. Als je op voorhand een antwoord wil op de uitkomst van deze onderhandelingen heeft het uiteraard niet veel zin dat je überhaupt nog aan de onderhandelingen begint…
Het uitgangspunt kan zijn dat ieder gewest (niet de gemeenschap, wegens internationaal een te ambigu concept), evenredig met zijn economische positie, een deel van de schuld op zich neemt. Concreet kan het BBP/capita gebruikt worden, al is ook dat voor discussie vatbaar.
Dit neemt niet weg dat de verdeling van de schuld integraal deel zal uitmaken van een breder onderhandelingspakket. De verdeelsleutel die men uiteindelijk zal overeenkomen kan zo gekoppeld worden aan andere zaken.
Misschien is het een optie Brussel ‘af te kopen’. Vlaanderen neemt dan een groter deel van de schuld op zich dan de evenredige verdeling, maar ‘krijgt’ in ruil de bevoegdheid over Brussel, eventueel als ‘voogdijgewest’. Zo behoudt Brussel een verregaande onafhankelijkheid maar heeft het internationaal wel de positie als onderdeel van Vlaanderen. Want laat ons eerlijk zijn: Brussel is een gewest op zich met zeer specifieke eigenschappen, Brussel is echt niet zo Vlaams als sommigen ons willen doen geloven. Een volledig onafhankelijk Brussel is dan weer een stap te ver, dat lijkt mij te riskant.
Een andere mogelijkheid is dat Vlaanderen in ruil voor een grotere bijdrage, een groter deel van het ‘nationaal patrimonium’ krijgt. Ik denk dan concreet aan zaken als de Koninklijke bibliotheek en dergelijke.

2) Wordt zo’n Europees land erkend?
Ja, maar dat is niet het juiste argument tegen een splitsing.
Als ik België zou willen verdedigen, dan lijkt het argument ‘zal Europa een splitsing accepteren?’ mij veel beter. Want ook daar moet de Vlaamse beweging eerlijk zijn en open kaart spelen. Europa zal een splitsing tegenwerken en zal zeer sterk proberen te verhinderen dat het voor een voldongen feit wordt gesteld. De EU wil echt niet dat een land in het centrum van Europa splitst en zal zeer grote druk uitoefenen voor én achter de schermen.
Dat is volgens mij het belangrijkste argument tegen een splitsing. Jammer genoeg gaat de discussie niet zo ver, men houdt zich liever bezig met oppervlakkige argumenten. De meest belangrijke discussie over een mogelijke splitsing – met name het internationale aspect – komt niet aan bod.
Dus bij deze een tip voor alle belgicisten: als je de gemiddelde Vlaams-nationalist verbaal in de hoek wil zetten moet je gewoon stellen dat een onafhankelijk Vlaanderen in Europa wel zou erkend worden, maar dat de EU het nooit zover zal laten komen.
Die druk van de EU is niet onoverkomelijk, maar het is wel iets waar de Vlaamse Beweging zich dringend over moet bezinnen. Hoe zullen we omgaan met die druk? Stel dat het ooit zover komt dat Vlaanderen zich volledig vrij kan ontplooien binnen België (dus de facto een Belgische structuur die er enkel pro forma is, maar geen belangrijke eigen bevoegdheden heeft), is het dan nog nodig tegen de EU in te gaan? Misschien kunnen we dan gewoon een onderhandeling over een splitsing op de rails zetten. Als de druk van de EU beperkt blijft en de splitsing komt er, is dat des te beter. Maar als de druk van de EU te groot blijkt kunnen we serieuze toegevingen afdwingen van Europa (onder het motto 'oké we zullen niet splitsen, maar dan willen we wel...')en dan verder doen met een lege Belgische doos als ‘symbool’.
Zoveel mogelijkheden, zolang Vlaanderen maar echte autonomie heeft. Dat is waar het echt over zou moeten gaan, over symbolen discussieren heeft ons al te vaak van de kern van de zaak doen afwijken

3) Blijf je een onafhankelijk land Vlaanderen zonder de kolossale meerwaarde van de hoofdstad?
Oké, laten we even veronderstellen dat na de langzame ontmanteling van de Belgische lijk het resultaat is dat Brussel geen onderdeel uitmaakt van het Vlaamse bestuur. Over hoe ongelofelijk onwaarschijnlijk dat is en wat er dan wél met Brussel zou gebeuren praten we nu even niet.
U bent mee? Wel, neem er dan even een landkaart bij en stel u voor dat Brussel geen bestuurskundige band heeft met Vlaanderen.
Wat stellen we vast? Inderdaad, onze huidige hoofdstad is geografisch ingesloten door ons kleine landje. Niemand zal na de splitsing van België op het lumineuze idee komen Brussel op wieltjes te zetten en het over de grens te rollen (oké, op Olivier Maingain na). Het derde gewest zal geografisch altijd deel blijven uitmaken van Vlaanderen. Dat heeft heel wat gevolgen, waarvan ik de twee belangrijkste even aanstip:
a) Er zal altijd een band zijn tussen Brussel en omgeving (lees: Vlaanderen), simpelweg omdat de economische ruimte de grenzen van het kleine gewest ruim overstijgt.
b) Vlaanderen zal altijd kunnen ‘profiteren’ van de economische motor Brussel. We kunnen bijvoorbeeld een beleid uitwerken waarbij we de hoogtechnologische bedrijven uit Brussel door een fiscaal gunstig regime naar de Vlaamse rand rond Brussel lokken. Die ondernemingen kunnen blijven gebruik maken van de Europese hoofdstad als internationale uitvalbasis, maar wel met de hoofdzetel vlak over de grens. Of heeft De Croo nog nooit van het Schengen-akkoord en de vrije handelsruimte binnen de EU gehoord?
Dit is maar één heel concreet voorbeeld, de mogelijkheden zijn met voldoende creativiteit eindeloos.

Hebt u ongeveer door waar ik naartoe wil? Zelfs als Brussel niet integraal deel uitmaakt van Vlaanderen zal er op termijn per definitie een evolutie zijn naar een zeer sterk samenwerkingsverband tussen de Vlaamse en Brusselse overheid. U denkt toch niet dat Brussel het zou laten gebeuren dat de hoogtechnologische industrie over de grens trekt? De hoofdstad zal in zo’n geval smeken om meer samenwerking. Op korte termijn is een ‘verlies’ van Brussel mogelijk, maar op lange termijn tart een dergelijke structuur alle politieke wetten.
Ik zou de stelling van De Croo daarom willen omdraaien: blijf je een onafhankelijk Brussel zonder de kolossale meerwaarde van Vlaanderen?

woensdag 12 november 2008

Dramapolitiek

Blijkbaar is het een hoofdpunt in het nieuws waard dat het onderzoek naar Karel De Gucht wordt overgenomen door het hof van beroep. Ze durven er bovendien met een gladgestreken gezicht aan toevoegen dat deze procedure volgens Didier Reynders (!) gebruikelijk is “omdat het gaat om een minister in functie”.

Dit is de dramapolitiek ten top gedreven. Uiteraard gaat deze zaak naar het hof van beroep, dat is een standaardprocedure! Een misdrijf door een minister in functie wordt altijd behandelt door het hof van beroep, zonder uitzondering. Ik snap totaal niet waarom dit plots een hoofdpunt in het nieuws is, laat staan dat Didier Reynders hier uitleg bij moet geven.

Kennen ze op de nieuwsredacties nu echt niets van de wetgeving? Ze zouden zich beter bezighouden met belangrijke onderwerpen, niet met deze achterlijke dramapolitiek. Laat het gerecht zijn werk doen, en doe in godsnaam niet alsof het volgen van een standaardprocedure ‘nieuws’ is.

maandag 10 november 2008

De EU en Congo

De Europese ministers van Buitenlandse zaken hebben besloten geen Europese troepenmacht te sturen naar de Oost-Congolese provincie Noord-Kivu. Om toch wat daadkracht te tonen stelden de ministers dat de VN-vredesmacht (MONUC) moest uitgebreid worden , want “die zou ook moeten kunnen verhinderen dat regeringstroepen wandaden begaan en de bodemschatten in Oost-Congo worden geplunderd”.

Het is natuurlijk gemakkelijk op die manier je geweten te zuiveren bij de Europese bevolking. Maar pleiten voor een uitbreiding van het MONUC-mandaat is hier compleet naast de kwestie. Het mandaat is sinds de nieuwe resolutie van 2004 (resolutie 1565 voor wie het echt wil weten) immers redelijk uitgebreid. Om dit te bewijzen zal ik een kort stukje citeren uit de resolutie:

“The Council decided that MONUC will have the following mandate:

- to deploy and maintain a presence in the key areas of potential volatility in order to promote the re-establishment of confidence, to discourage violence, in particular by deterring the use of force to threaten the political process, and to allow United Nations personnel to operate freely, particularly in the Eastern part of the Democratic Republic of the Congo;

- to ensure the protection of civilians, including humanitarian personnel, under imminent threat of physical violence,”

Op basis hiervan is het perfect mogelijk op te treden tegen plunderende regeringstroepen. Het gaat dan immers om de bescherming van burgers tegen geweld. Wie dit geweld wordt uitgelokt maakt niet uit, de MONUC heeft permanent de plicht op te treden tegen plunderaars. De herkomst van de plunderaars (mai-mai milities, CNDP, FDLR, …) is irrelevant als er burgers in gevaar zijn, en dat weten de EU-buitenlandministers goed genoeg.
Nochtans heeft de VN-vredesmacht niet opgetreden toen enkele dagen geleden Congolese regeringstroepen de stad Goma plunderden. Dat viel expliciet onder hun bevoegdheid, maar er waren gewoon nier genoeg troepen om weerstand te bieden.

Het is al te gemakkelijk de schuld door te schuiven naar de VN, want de prioriteit is niet de uitbreiding van het MONUC-mandaat. De klemtoon moet liggen op een krachtdadige versterking van de blauwhelmen ter plekke om op korte termijn de burgers te beschermen. Er zijn niet genoeg troepen om het huidige mandaat uit te voeren, wat heeft het dan voor zin dat mandaat uit te breiden?

De aandachtige lezer heeft waarschijnlijk al begrepen dat er concreet drie opties zijn op militaire vlak.
1) Het mandaat van de MONUC terugschroeven om de overbelaste troepen te ontlasten.
2) Dit mandaat behouden en extra tropen sturen om het af te dwingen. Ik schat dat we dan spreken over een extra troepenmacht van 2000 à 3000 militairen.
3) Het mandaat uitbreiden en bijhorend extra troepen sturen. Als het mandaat zodanig wordt gedefinieerd dat ook de bescherming van grondstoffen in Oost-Congo bij de opdracht van de MONUC hoort, spreken we over 5000 extra militairen als absolute minimum. (Dit kan eventueel door een bijkomende Europese troepenmacht te sturen die onder VN-autoriteit opereert, maar de EU-buitenlandministers hebben deze optie vandaag afgeschoten).

Het is aan de ministers om te beslissen, maar pleiten voor een uitbreiding van de VN-vredesmacht én tegelijk extra troepen weigeren is een complete contradictie. Het is tijd dat de ministers verantwoordelijkheid nemen en aan de bevolking zeggen waar het op staat.

dinsdag 4 november 2008

Waar het echt om gaat

Ik ga niet beginnen met analyses van de Amerikaanse politiek. Toch zou ik graag een opmerking maken over iets dat mij enorm stoort aan de berichtgeving rond de presidentsverkiezingen.

Er wordt enkel aandacht besteed aan de strijd tussen Obama en McCain, terwijl het om veel meer gaat dan dat. Er zijn ook verkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden, 1/3 van de Senaat (enorm belangrijk), 11 gouverneursverkiezingen, referenda (vaak om publiek te trekken naar de stembus door gevoelige onderwerpen te kiezen), etc.
Vooral de verkiezing van 1/3 van de Senaat is van een enorm belang. Als de democraten 60 Senatoren hebben (op een totaal van 100) kunnen ze echt dingen doordrukken. Dat is namelijk de minimum die je nodig hebt om het filibusteren van de oppositie te breken. Als de democratische partij minder dan 60 Senaatszetel heeft na deze verkiezingen kan Obama geen enkel van zijn 'grote' programmapunten verwezenlijken. Universele gezondheidszorg, extra taksen voor grote oliebedrijven (meer specifiek een zogenaamde ‘windfall tax’), meer inspanningen tegen milieuvervuiling, ... zijn allemaal wetten die onmogelijk door de Senaat geraken als de Republikeinen 40 of meer Senaatszetels hebben. In de verkiezingen zijn veel beloftes gemaakt die niet zullen worden ingelost, maar zonder een stevige meerderheid in de Senaat zal Obama wel heel veel beloftes moeten breken.