donderdag 30 oktober 2008

Verhofstadt

De laatste tijd zijn er geruchten dat Guy Verhofstadt zou willen terugkeren naar de nationale politiek. Opvallend, want een jaar geleden was er nog sprake van een Europees project.

Ik vind dat het de taak is van Verhofstadt om op te komen voor de Europese verkiezingen in 2009. De oud-premier is vanzelfsprekend een bekend figuur in dit land, en kan op heel wat belangstelling rekenen. Als hij de Europese lijst van Open VLD zou trekken kan hij een debat op gang trekken over de toekomst van het Europese project. Ook Jean-Luc Dehaene ziet een nieuw europees mandaat wel zitten, dus een sterke debatpartner is al aanwezig.

Mijn grootste vrees is dat de Europese verkiezingen nog maar is zullen worden platgewalsd door de nationale politiek. Iemand als Verhofstadt kan dat voorkomen door zijn volle politieke gewicht op de Europese zaak te gooien, en hij is de enige die genoeg aanzien heeft om dat met succes te doen.

Bij deze hoop ik ten zeerste dat Guy Verhofstadt de Europese lijst trekt en een debat over de EU kan opwekken, want dat heet dit landje enorm hard nodig.
Verhofstadt, als je dat doet vergeef ik je alle blunders en het wanbeleid van 8 jaar Paars. Dan mag je van mij zelfs de verkiezingen winnen als beloning. Maar laat je alstublieft niet verleiden door de gemakkelijke, snelle macht en invloed op korte termijn in de nationale politieke, er zijn grotere belangen dan dat. Voor die keer dat België je is écht nodig heeft...

zondag 26 oktober 2008

Het goede doel

Nog steeds geen nieuws vanuit het Paleis der Naties, dus wederom een artikel met een korte reflectie op een bepaald aspect van de maatschappij. Deze keer zou ik graag een nieuwe denkpiste aanreiken over geldinzameling voor het goede doel.

Eén van de grootste problemen waar NGO’s mee kampen is de mobilisatie. Een grote groep mensen op de been brengen om geld te vragen of gewoon om een boodschap te brengen aan de overheid is niet simpel. Soms lukt het (bijvoorbeeld ‘Music For Life’ van StuBru), maar meestal kan deze hindernis niet overwonnen worden.
Daarom is het misschien geen slechte zaak om is na te denken over hoe we evenementen die reeds sterk mobiliserend werken, kunnen gebruiken om er een goed doel aan te koppelen.
Hierbij denk ik bijvoorbeeld aan internationale voetbalwedstrijden (UEFA, WK, …) of andere grote sportmanifestaties. Een voetbalwedstrijd met internationale uitstraling lokt tienduizenden mensen naar het stadium, en nog is een groot veelvoud van dat aantal volgt de uitzending op televisie. Aan aandacht is er dus geen gebrek.

Op zich zorgt een mobilisatie er natuurlijk nog niet voor dat er geld in het de kas van NGO’s terecht komt. Daarvoor zou ik graag nog een extra factor willen koppelen. Namelijk: wie bezit er genoeg geld om ook effectief geld te geven aan het goede doel via bijvoorbeeld een sportevenement? Hiervoor kijk ik naar de bedrijven, en dan vooral naar de grote multinationals. Die bezitten enorme bedragen, zodat geld geven aan het goede doel er wel af kan. Het probleem is dat die bedrijven dat niet zomaar zullen doen. Enkel als het binnen het marketingplaatje past zullen bedrijven als microsoft, coca-cola, etc. aan liefdadigheid doen.

Deze twee factoren (de mobilisatiekracht van grote voetbalwedstrijden + de voorwaarden om aan liefdadigheid te doen voor multinationals) in het achterhoofd houdende zou ik een vernieuwend voorstel willen doen.
Stel dat er voor elk gescoord doelpunt 20 000 euro aan het goede doel wordt geschonken, en dat bedrijven dit bedrag kunnen sponsoren. Concreet: als bijvoorbeeld coca-cola 40 000 euro geeft aan de organisatie van de voetbalwedstrijd zal er na het scoren van het eerste en het tweede doelpunt zeer duidelijk worden vermeld dat coca-cola 20 000 euro schenkt aan het goede doel.
Voor de marketing van het bedrijf is dit een voordelige zaak, en voor het goede doel is dit een mooi bedrag.
Het spreekt voor zich dat dit niet bij elke wedstrijd zo kan zijn, want dan raakt het concept uitgemolken en zullen de toeschouwers er niet veel aandacht meer aan besteden. Maar als bij een aantal grote wedstrijden (en dit kan uiteraard ook op andere disciplines worden toegepast) dit systeem word toegepast kan dit een stevige bron aan inkomsten zijn voor de NGO’s.

Dit lijkt mij een interessant idee waarbij een mix wordt gemaakt van marketing, mobilisering en het goede doel. Het is voorlopig slechts een denkoefening - er is duidelijk nog verdere uitwerking nodig (het is bijvoorbeeld mogelijk niet met een vast bedrag te werken per doelpunt, maar de potentiële sponsors tegen elkaar te laten opbieden voor de match) - op termijn lijkt mij dit echter een haalbaar concept waar men zeker over kan nadenken.
Ook de NGO's moeten in de 21ste eeuw met nieuwe ideeën blijven komen, creativiteit moet daarbij het uitgangspunt zijn.

woensdag 22 oktober 2008

Sociale hypochondrie

Er is op dit moment weinig nieuws over de communautaire kwesties, dus moet ik noodgedwongen andere onderwerpen aansnijden. Erg vind ik dat absoluut niet, want het geeft mij de kans om wat maatschappijkritiek neer te schrijven. Een eerste aandachtspunt is – hoe kan het ook anders – de kwestie van integratie en/of multiculturaliteit.

Mijn visie op integratie heeft de laatste jaren een duidelijke evolutie ondergaan. Het voordeel daarvan is dat ik veel heb nagedacht over het onderwerp en nu een coherente en doordachte visie kan voorleggen. Uiteraard zou het te moeilijk zijn om het volledige verhaal hier uit te schrijven, ik zal dus focussen op één specifiek aspect van integratie.

Waar ik graag de aandacht op zou vestigen is het sociologische fenomeen dat een bepaalde groep/gemeenschap/… zichzelf probeert te ‘beschermen’. In de eerste plaats gebeurd dit door ‘vreemde elementen’ uit te sluiten of toch op zijn minst te negeren. Recent werd dit proces op het niveau van de samenleving door Willem Schinkel nog prachtig omschreven als ‘Sociale Hypochondrie’. Een perfecte term die de essentie op een sublieme manier weet te vatten.
De stelling die Schinkel poneert is dat ‘integratie’ dient als een moreel schaamlapje om uitsluiting te verantwoorden. Een radicaal standpunt, maar wel eentje dat een grond van waarheid bevat. Mijn eigen analyse sluit niet volledig aan bij die van Schinkel (bijvoorbeeld zijn oplossing “schaf integratie af, want het is een waardeloos gegeven” vind ik te kort door te bocht), maar toch zou ik zijn jongste boek (‘denken in een tijd van sociale hypochondrie’) willen aanraden. Maar soit, we wijken af, terug naar mijn visie op integratie die u hieronder onverbloemd krijgt voorgeschoteld.

Het verschil tussen ‘allochtoon’ en ‘autochtoon’ wordt te strikt gemaakt, en bovendien wordt het fout toegepast. Niemand kan een definitie geven van het begrip ‘allochtoon’ (in het Vlaams parlement voeren ze hierover in de commissie inburgering sporadisch een debat, maar nooit komt er duidelijkheid). Toch is het een term die we enorm veel gebruiken. De fout in het denken die we maken is dat we de overgang van ‘allochtoon’ naar ‘autochtoon’ onmogelijk maken.
Iemand is allochtoon als hij een bepaalde huidskleur heeft, dat is de manier waarop de term gebruikt wordt. Hoe lang die persoon hier al woont doet er blijkbaar niet toe. Je wordt ook omschreven als allochtoon als je hier al heel je leven woont en enkel Nederlands en/of Frans spreekt, iets dat op zich eigenlijk compleet onlogisch is.

Dit brengt ons bij de ‘integratie’, een concept dat volgens mij door de samenleving in stand wordt gehouden om de overgang van ‘allochtoon’ naar ‘autochtoon’ te vermijden. Een allochtoon moet tegenwoordig een inburgeringcursus volgen, maar blijft wel een allochtoon. Zelfs als de persoon in kwestie hier is geboren, beter Nederlands spreekt dan de gemiddelde West-Vlaming en 35 inburgeringcursussen heeft gevolgd zal hij niet als autochtoon worden beschouwd. Waarom niet? Waarom zouden allochtonen moeite doen om zich aan te passen als ze op het einde van de rit toch nog gewoon als ‘allochtoon’ worden beschouwd? Eigenlijk wil de samenleving die ‘vreemde’ elementen niet opnemen, en daarom gaan we ons verschuilen achter een concept als ‘integratie’. Zo kan de samenleving zeggen “wij willen die mensen wel opnemen, kijk maar naar onze aandacht voor integratie”. Compleet belachelijk uiteraard, want die ‘integratie’ werd juist opgericht om ons achter te kunnen verschuilen - wat dat doel betreft kunnen we alleszins zeggen dat ‘integratie’ geslaagd is.

Voor de gemiddelde allochtoon daarentegen is integratie een leeg concept waar hij of zij amper iets aan heeft. Zolang de samenleving weigert allochtonen te laten evolueren naar autochtonen is integratie waardeloos en niets meer dan een hypocriet schaamlapje. Op dit moment gaat het zelfs zo ver dat we beginnen met een inburgeringcursus.
(Nu zegt u misschien: wat zevert die nu allemaal, er is toch niets mis met inburgering? Wel, ik ben het met u eens, maar het is fout de kwestie te personaliseren. Het gaat hier over de beschrijving van een breed maatschappelijk proces, het is belangrijk dat in het achterhoofd te houden.)
Het doel van die inburgeringcursus lijkt duidelijk: integratie. Maar het concept ‘integratie’ is compleet leeg, het bestaat alleen oppervlakkig en bij gratie van een zichzelf afschermende samenleving. De inburgeringcursus is daarom op dit moment niets anders dan een institutionalisering van het kunstmatige en subjectieve onderscheidt dat we maken tussen allochtonen en autochtonen. Het is bijvoorbeeld niet de bedoeling dat autochtonen zo’n cursus volgen, wat het onderscheidt dat we vanuit onze perceptie maken tussen allochtonen en autochtonen verscherpt.

Het debat spitst zich onterecht toe op de integratie, een afleidingsmanoeuvre om niet te moeten discussiëren over de onwil van de samenleving om ‘vreemde elementen’ echt op te nemen. Zolang het voor iemand met een andere huidskleur onmogelijk blijft om als autochtoon gepercipieerd te worden is elke inburgeringcursus bij voorbaat gedoemd.
We zullen moeten toegeven dat het fout is integratie te vereenzelvigen met een kwestie van allochtonen. Ook autochtonen zullen zich moeten aanpassen, we zullen moeten aanvaarden dat we ook ‘vreemde elementen’ (misschien heeft dit een negatieve connotatie, maar zo is het uiteraard niet bedoeld, het gaat puur om een sociologisch begrip) moeten opnemen in onze samenleving.

Zolang we bezig blijven met concepten als ‘integratie’ te bediscussiëren zijn we fout bezig. Het is immers compleet belachelijk om te discussiëren over een concept dat we zelf hebben uitgevonden om een discussie te vermijden over meer fundamentele kwesties en (uitsluitings)processen.
Die maatschappelijke bewustwording zal nog wel een tijdje duren, tot dan blijven we verstrikt in een hypocriete discussie waarin zelfkritiek op maatschappelijk niveau uitgesloten is.

vrijdag 17 oktober 2008

Citibank

De kwestie bij Citibank heeft niets met de staatshervorming te maken, maar toch wil ik daaromtrent mijn frustraties even kwijt op het wereldwijde net.
Voor wie niet weet waarover het gaat even een korte schets: Citibank heeft fondsen verkocht met aan zijn klanten met de mededeling dat het 100% veilig. Die veiligheid is/was er door de kapitaalgarantie. Het probleem is dat Lehman Brothers door een constructie voor die kapitaalgarantie borg stond. Die onderneming is ondertussen failliet, met een hele hoop zeer vervelende gevolgen.Tot zover de situatie.
Het is niet de constructie van de kapitaalgarantie die mij dwarsligt, maar wel de walgelijke beslissing van Citibank. Heel wat mensen vertrouwden hun bankier en hebben spaargeld geïnvesteerd in zo’n fonds, ze kregen immers te horen dat het volledig veilig was. Nu reageert Citibank doodleuk op het failliet van Lehman door een brief te schrijven aan alle klanten met de mededeling dat ze hun geld kwijt zijn. Tot zover de ‘kapitaalgarantie’. ‘zonder risico’ klinkt plots wel heel leeg.
De gevolgen van dit wansmakelijke beleid zijn tweeledig:

1) Dit is een groot item in het nieuws, waardoor de volledige bevolking zijn bank nog minder zal vertrouwen. De mensen krijgen nu het gevoel dat banken zelfs voor gegarandeerde fondsen hun verantwoordelijkheid niet meer willen opnemen. Een zoveelste slag in het gezicht van de kleine spaarder en een verdere afbrokkeling van het vertrouwen in het banksysteem dringt zich op.
2) De klanten van het fonds bij Citibank worden opgelicht, iets dat ethisch totaal niet te verantwoorden is.

Dat Lehman Brothers failliet is heeft niets direct met de klanten van Citibank te maken. Citibank moet dan ook zijn verantwoordelijkheid nemen en zijn klanten volledig zelf terugbetalen, een ‘kapitaalgarantie’ noemen ze zoiets…

zondag 12 oktober 2008

Namen noemen

Het is nog 8 maanden tot aan de verkiezingen, maar de eerste belangrijke peiling is er al. Volledig terecht wordt er veel aandacht besteed aan de enorme sprong die LDD zou maken. Ik heb hier echter al meermaals aandacht aan besteed, en zal daar dus niet verder op ingaan.

Waar ik wel even over wil zeveren is hoe zo’n verkiezingsuitslag een werkbare coalitie kan opleveren op Vlaams niveau (over verkiezingen op het federale niveau zal ik het in een volgende post hebben).
Laten we maar ineens met de deur in huis vallen: als de peiling effectief de verkiezingsuitslag zou worden is een heruitgave van de huidige coalitie (Open VLD + CD&V + SP.a/Vl.Pro) de enige uitweg. Er zijn theoretisch nog mogelijkheden, maar in de praktijk is dat pure fictie. Zo is LDD aan een linkse partij (lees: Groen! of SP.a) koppelen bij voorbaat uitgesloten.
De andere coalities met een meerderheid die dan nog overblijven (met name CD&V + N-VA + Open VLD + Groen! of CD&V + Open VLD + LDD) zijn politiek niet haalbaar.

Een verkiezingsuitslag zoals in de peiling heeft het voordeel van de duidelijkheid, maar de politici worden wel voor het blok gezet. Bovendien is een tripartite geen ideale regeringsvorm, omdat er overduidelijk ideologische verwatering optreed. Kijk maar naar de regeringsverklaring die Kris Peeters enkele weken geleden heeft afgelegd. Een hele hoop ditjes en datjes, voor elke regeringspartij wat wils. Maar van een echt project is totaal geen sprake, iets of wat begeestering is zeer ver te zoeken. Met wat pragmatische ingesteldheid regeren kan geen kwaad, maar een overdaad daaraan zorgt op termijn voor een kloof tussen de kiezers en de politici.

Het is trouwens de eerste keer dat ik op basis van een peiling de samenstelling van de regering duidelijk kan vooropstellen. Maar ik kan bezwaarlijk stellen dat ik daar blij om ben…

woensdag 8 oktober 2008

Zijn er mogelijkheden?

De Franstalige onderhandelaars zijn eindelijk bekend, en de samenstelling is alles behalve verrassend. Wat aansluitend op de voorstelling van de Franstalige ploeg gebeurde is daarom veel interessanter. Het CDH verspreidde een persbericht met daarin de 5 basisprincipes voor de onderhandelingen:

1) La non remise en cause de la solidarité interpersonnelle et notamment de la sécurité sociale;
2) L’absence de concurrence fiscale importante entre Régions;
3) Le financement adéquat des compétences transférées et le respect de la loyauté fédérale;
4) Une révision équilibrée de la loi de financement répondant notamment aux besoins de refinancement de la Région bruxelloise et aux autres besoins de la Communauté française et de la Région wallonne;
5) La défense des droits des francophones autour et dans Bruxelles.

In een open brief aan De Standaard zegt PS-voorzitter Elio Di Rupo ongeveer hetzelfde.
Het valt op hoe de Franstaligen hervallen in een oude strategie: “Vlaanderen meer bevoegdheden = Franstaligen meer geld”. In alle voorgaande hervormingen was geld een van de middelen om de Franstaligen tot meer toegeeflijkheid te brengen. Verhofstadt heeft die manier van werken echter de doodsteek gegeven, het Lambermontakkoord regelde immers zoveel geld voor de deelstaten dat er niet veel overblijft dat de federale overheid nog kan uitdelen.
Als de Franstaligen meer financiële middelen willen blijft er kortweg maar 1 donor over: Vlaanderen. Maar zal Vlaanderen wel in staat zijn de staatshervorming af te kopen? En moet/mag Vlaanderen op die maner werken?
Persoonlijk denk ik dat we op die manier naar oplossingen moeten zoeken, omdat het pragmatisch gezien de enige uitweg is. Een staatshervorming levert Vlaanderen op de langere termijn enorm veel op, nu een eenmalige betaling doen weegt daar wel tegen op. Als een deel van dat geld bovendien naar Brussel gaat (toch nog altijd de hoofdstad van heel België, niet enkel van de Franstaligen), kan ook Vlaanderen daarvan profiteren.
Voor alle duidelijkheid: het is niet de bedoeling dat de transfer het bedrag overschrijdt dat Vlaanderen vermoed te winnen bij de staatshervorming. Het is puur een middel om iets los te krijgen bij de Franstaligen.

Voor de radicale vleugel van de Vlaamse Beweging zal het afkopen van een hervorming onaanvaardbaar zijn. Maar wie er dieper over nadenkt ziet dat het niet de slechtste uitweg is. Institutionele toegevingen (vb: nog meer rechten voor Franstaligen in faciliteitengemeenten) worden meestel verankerd in de grondwet of in een bijzondere wet, en dat kun je niet zomaar veranderen. Een transfer daarentegen is eenmalig en absoluut niet bindend voor toekomstige generaties. Geld geven zorgt 1 keer voor problemen, institutionele toegevingen zullen ons blijven achtervolgen.
Het probleem is voor mij dus niet zozeer of een staatshervorming mag afgekocht worden. De moeilijkheid is waar Vlaanderen dat geld moet halen. Dat zal nog een gevaarlijke evenwichtsoefening worden, maar er zijn mogelijkheden. Zolang we in het achterhoofd houden dat een staatshervorming ook opbrengt voor Vlaanderen is een eenmalige extra kost bespreekbaar.
Mijn vrees is daarom dat het zuiden van dit land veel meer zal vragen dan enkel extra financiering. Dan zijn we terug bij af en kunnen de politici evengoed terug in Hertoginnedal gaan zitten.
Kleine toegevingen via legislatieve weg kunnen, toegevingen die in de grondwet of een bijzonder meerderheidswet zouden komen zijn onaanvaardbaar. Alles daartussen moet pragmatisch afgewogen worden.

Onverdraagzaamheid

Dit nieuwsbericht hoeft eigenlijk geen commentaar. Als men politici belet een debat te voeren kan men moeilijk beweren dat men een democratische ingesteldheid heeft. Dit voorval is zielig en walgelijk, de politie had moeten tussenkomen en overgaan tot administratieve aanhouding van de linkse extremisten. Er waren daarvoor voldoende elementen aanwezig, zoals provocatie en het bezetten van een openbare ruimte.
De studenten die het debat hebben belet zijn duidelijk niet goed op de hoogte van de vreselijke gevolgen dat zoiets kan hebben. Denken die nu echt dat het inperken van de democratie een positief effect kan hebben? Een bende debielen, dat is de enige correcte omschrijving van die extremisten

donderdag 2 oktober 2008

droom Leterme is nachtmerrie Peeters

De huidige socio-economische situatie (bankcrisis, tekort begroting, daling koopkracht, …) vraagt kordate maatregelen van de overheid. Velen zeggen dan ook dat de huidige crisis het vel van Leterme redt. Op korte termijn kan ik die analyse bijtreden, maar op lange termijn ziet het plaatje er een pak genuanceerder uit.
Door de huidige crisis kan CD&V de regering niet laten vallen, omdat dit bij de bevolking zeer slecht zou overkomen. Een genadeloze afstraffing van CD&V is dan het logische gevolg voor de ‘onverantwoorde houding’ die hun zal worden toegeschreven tijdens de verkiezingscampagne. Je hoort het Bart Somers zo zeggen: “economie blablabla onverantwoord blabla CD&V = slecht blablabla onverantwoord bla onverantwoord”. Daarmee valt het allerlaatste Vlaamse dominoblokje: de regering doen vallen als er geen vooruitgang is in de staatshervorming. Die optie is nu uitgesloten omdat zelfs de CD&V-sekte collectieve electorale zelfmoord een overdreven prijs vindt voor de staatshervorming.
De bankcrisis heeft dus grote politieke consequenties: de gemeenschapsdialoog is een puur vrijblijvend gespreksorgaan geworden, bij gebrek aan een troefkaart langs Vlaamse kant. CD&V had ongeveer 2 weken geleden de kans om de regering te doen vallen en het kartel te behouden. Nu is het te laat, de regering laten vallen zal niet meer worden getolereerd door de bevolking. CD&V is duidelijk in snelheid gepakt door de economische actualiteit.
Het cynische aan deze crisis is dat het vel van Yves Leterme gered wordt, terwijl het de ondergang van Kris Peeters en zijn gemeenschapsdialoog betekent. Bovendien is het ook frappant dat de socio-economische situatie belet dat er druk kan worden gezet voor een staatshervorming, terwijl die staatshervorming er juist voor moet zorgen dat de socio-economische problemen beter kunnen worden aangepakt…