dinsdag 22 juli 2008

Le fossé belge et l’Europe plurielle

Dit weekend stond er in ‘Le Monde’ een analyse die thuishoort onder de categorie ‘riooljournalistiek’. Nochtans is Le Monde een internationaal gerespecteerde krant met veel invloed. De schrijver van het artikel, een vaste correspondent van de Franse krant, is een ex-journalist van Le Soir. Wat uiteraard ook geen toeval is…

Omdat een samenvatting van het artikel te subjectief zou zijn, zal ik hier de volledige tekst posten. Oordeelt u zelf maar…


Depuis treize mois et un scrutin qui a creusé le fossé entre les deux grandes communautés nationales, la Belgique - et l'Europe avec elle - est confrontée à une double question : ce pays est-il encore gouvernable et a-t-il, en fait, un avenir en tant que nation ? Le dernier épisode de la crise politico-institutionnelle belge n'incite, à cet égard, qu'à un peu plus de pessimisme. Il a commencé avec une démission inattendue du premier ministre Yves Leterme et s'est terminé trois jours plus tard, de manière tout aussi surprenante, par le refus du roi Albert II d'entériner cette décision. Avec, à la clé, la désignation de médiateurs censés dire si Flamands et francophones peuvent, oui ou non, négocier ensemble l'avenir du royaume chancelant.

C'est dans ce contexte que le pays célébrera, lundi 21 juillet, sa fête nationale. Il va falloir beaucoup d'imagination pour se convaincre qu'une telle commémoration a un sens alors que, par-delà la frontière linguistique, les politiques flamands et francophones s'invectivent. Au côté du roi, le premier ministre Yves Leterme tentera seulement de faire bonne figure, lui qui, en l'espace d'un an, a présenté trois fois sa démission au chef de l'Etat. Deux fois parce qu'il n'arrivait pas à former un gouvernement, une troisième parce qu'il ne pouvait plus le diriger sans mécontenter son parti.
Avant sa récente reculade, le leader chrétien-démocrate flamand semblait vouloir démontrer qu'il était capable d'endosser le costume de premier ministre fédéral. Il avait enfin proposé une discussion plus sereine, débarrassée des exigences de calendrier et de contenu. Il s'était rendu compte qu'il n'aboutirait à rien si la Flandre continuait à user, à l'égard des francophones, de menaces comme celles qui, il y a quelques mois, se traduisirent par un vote "bloc contre bloc", Flandre unanime - extrême droite incluse - contre minorité francophone. Cette dernière fut contrainte d'accepter la loi du nombre lors d'un vote sur le thème, hautement symbolique, de la scission du dernier arrondissement bilingue de Belgique, le désormais célèbre Bruxelles-Hal-Vilvorde.
Agissant (enfin) en arbitre, M. Leterme paraissait donc en mesure d'apaiser Bruxellois et Wallons. Mais finalement, il a quand même fait le choix de son parti chrétien-démocrate, le CD & V, et du "cartel" que ce dernier a formé avec les indépendantistes de la Nouvelle Alliance flamande (NVA), au détriment de son portefeuille et de l'intérêt du pays. "Je ne laisserai pas tomber le parti", aurait-il confié. Vraie ou fausse, la formule résume en tout cas l'état d'esprit d'un homme pétri d'ambition mais peu désireux, en tout cas, d'égaler ses prédécesseurs qui, de Wilfried Martens à Guy Verhofstadt en passant par Jean-Luc Dehaene, surent si bien jouer les équilibristes entre leurs origines et leur intérêt politique personnel d'un côté, les exigences et les lourdes contraintes de leur pays de l'autre. Ce faisant, ils devinrent des dirigeants de premier plan, dont l'Europe a vanté les qualités.
Yves Leterme incarne plutôt cette "nouvelle Belgique" qu'esquisse, avancée après avancée, son parti et, au-delà, un courant dominant en Flandre. Héritier du vieux combat, justifié, pour la reconnaissance de la langue et de la culture flamandes, ce mouvement a embrayé sur des revendications politiques, synthétisées dans le "modèle fédéral" mis en place depuis 1970. Alors que toutes ses demandes ont été satisfaites et que sa domination de l'Etat fédéral est solidement ancrée, la Flandre continue d'invoquer des raisons d'ordre historique pour justifier désormais des requêtes d'un autre type. Territoriales, parce que la présence - parfois massive - de francophones sur le territoire de la région reste perçue comme un risque, celui d'une nouvelle domination culturelle. Economique, parce que la Flandre, prospère et bien gérée, ne pourrait plus supporter des transferts d'argent "injustifiés" vers l'Etat fédéral. Comprenez vers une Wallonie qui se complairait dans le "hamac de la sécurité sociale", selon une formule qui fit florès.

"La Flandre qui gagne"
Cette Flandre-là - qui ne résume cependant pas la diversité d'une région multiple - cache aussi sous des alibis de "bonne gouvernance" un programme non exempt d'égoïsme et qui entend mettre fin aux "transferts d'argent injustifiés". Acceptables jusqu'à un certain point par les plus réalistes des francophones - ceux qui ne s'accommodent pas de la façon, hasardeuse ou scandaleuse, dont la Wallonie a été longtemps gérée -, ces arguments ne sont toutefois plus audibles lorsqu'on les confronte aux vraies exigences d'une majorité flamande. Exigences d'une scission, partielle ou complète, des politiques de la santé, de la fiscalité, voire de la justice.
Relayées par des médias, des leaders d'opinion et de nombreux responsables, ces idées ont irrigué en profondeur un parti comme le CD & V. Cadres et militants de cette formation, abreuvés d'un discours quotidien sur "la Flandre qui gagne" - à l'opposé d'une Wallonie qui perdrait volontairement -, se persuadent désormais que la Belgique fédérale n'est qu'un boulet qu'il ne faut plus traîner.
Que M. Leterme brise un dernier tabou et s'allie à un petit parti ouvertement partisan de la disparition du pays, et voilà ladite base en route pour une autre étape. Celle où l'éclatement de l'Etat paraît inéluctable et prend, dans un premier temps, la forme "douce" du confédéralisme. Histoire de ne pas sacrifier Bruxelles à un credo indépendantiste, certes mobilisateur, mais suffisamment réaliste pour ne pas laisser la région-capitale aux mains des francophones, qui y sont majoritaires.
Emporté par ce courant qu'il a lui-même conforté, amplifié, M. Leterme a récemment accusé les francophones de rendre "inconciliables" les positions au sein de l'Etat fédéral. Le propos est lourd de sens. Il reste donc à savoir pendant combien de temps encore le "modèle" belge, multilingue, multiculturel et riche de ses diversités, résistera à de tels coups de boutoir. S'il finit par être taillé en pièces ce système du consensus, du compromis et du débat, ce prétendu "laboratoire" d'une Europe plurielle finira par offrir à celle-ci la parfaite antithèse de ses valeurs. Une autre mauvaise leçon pour l'Union.

Correspondant au Benelux,
Jean-Pierre Stroobants

maandag 21 juli 2008

Traditie

Naar goede gewoonte werd ook vandaag de scheiding tussen Kerk en Staat compleet genegeerd. Op de nationale feestdag is er immers een speciale plechtigheid in de kathedraal van Brussel, waar alle ‘gezagsdragers’ aanwezig zijn.
Een restant uit een vorige eeuw, dat is duidelijk. De Kerk weet maar al te goed dat ze veel hebben aan een katholiek staatshoofd, waardoor ze de eenheid van België uit plat opportunisme verdedigen. Het is voorspelbaar, en toch heeft elke keer weer iets zielig.
Zolang de Koning meer bevoegdheden heeft dan enkele wat protocollaire aangelegenheden hoort het niet dat hij een katholieke plechtigheid bijwoont, toch zeker niet op de nationale feestdag. De scheiding tussen Kerk en Staat is een van de belangrijkste fundamenten van de democratische samenleving, daar moet de Koning zich naar schikken.

Je kan toch niet pleiten voor interculturele dialoog (zoals de Koning dat doet in zijn 21-juli toespraak), om dan duidelijk 1 bepaalde godsdienst voor te trekken?

vrijdag 18 juli 2008

Het hopeloze trio

Lambertz (PS), Langendries (CDH) en de Donnea (MR), het zijn namen die u de komende 2 à 3 weken nog vaak zal horen.
De enige meerwaarde aan de onderhandelingen is dat ze Franstalig zijn, zodat CD&V niet onmiddellijk terug de vuurlinie wordt ingestuurd. Twee weken zeveren en het gevoel geven aan de bevolking dat er iets gebeurd, meer valt er niet te verwachtten. Wat er daarna gebeurd is koffiedik kijken, niemand weet het nog.
Aan Vlaamse kant is het effect op korte termijn alleszins duidelijk. De overgrote meerderheid kent de ‘bemiddelaars’ niet, het zijn vooral namen die bekend klinken aan Franstalige kant. Als er nu ook nog is een aantal straffe verklaringen zouden komen over pakweg een week, dan kun je toch niet verwachtten dat de bevolking iets ander ziet dan een voortzetting van het gekibbel dat al 13 maanden bezig is?
Voor het vertouwen is dit trio absoluut geen goede zaak. Dit compenseren door concrete resultaten te boeken zal enorm moeilijk zijn, en verwachtten dat die 3 musketiers de volledige boel even op 2 weken oplossen is al helemaal een utopie. Ze kunnen waarschijnlijk niets anders doen dan de impasse vaststellen, en besluiten dat we ondanks de situatie niets anders kunnen doen dan doorzetten, in de hoop op een mirakel.
De situatie moet nu alleszins voorgesteld worden als een overgang.
Leterme die naar de Koning gaat om zijn ontslag aan te bieden, met daarop volgend een hele dag vol extra journaals. Om dan uiteindelijk gewoon voort te doen alsof er niets aan de hand is… Echt geloofwaardig komt zoiets toch niet over.
Het is belangrijk dat er nu een aantal nieuwe zaken op tafel komen te liggen, en dat er iets in scene wordt gebracht om de overgang te benadrukken. Uiteraard zijn het uiteindelijk gewoon dezelfde mensen die het moeten oplossen, maar cynisch genoeg mag het zo niet overkomen bij de brede publieke opinie.
Ik zal dus nog maar is herhalen waar het nu om moet draaien: perceptie!

Gemiste kans

Het Paleis heeft dan toch de knoop doorgehakt: Karl-Heinz Lambertz (PS), Raymond Langendries (CDH) en François-Xavier de Donnea (MR) worden als ‘bemiddelaars’ het veld ingestuurd.
Nochtans is het vanzelfsprekend dat je voor een bemiddeling eigenlijk maar 1 persoon nodig hebt. Dat dit kleine landje maar liefst 3 mensen nodig inschakelt, heeft dan ook niets te maken met een onderhandelingsstrategie of overtuiging. Het is gewoon het gevolg van interne partijspelletjes langs Franstalige kant. Zo is het volgens De Standaard verlopen:

“Het was een komen en gaan van ideëen. (De spelling van 'ideëen' is uiteraard fout, maar ik citaar enkele latterlijk uit De Standaard;))
Het Paleis dacht gisteren in eerste instantie aan Karl-Heinz Lambertz (PS), de minzame minister-president van de Duitstalige Gemeenschap. Dat was niet meteen naar de zin van CD&V en Open VLD. Die hadden een staatshervorming beloofd tegen 15 juli. Een bemiddelaar met minzaamheid maar zonder politiek gewicht twee maanden rondjes laten lopen om een 'menu' voor de staatshervorming op te stellen, wekte geen vertrouwen. 'Zelfs Mieke Vogels (Groen!) kon met zo'n scenario niet leven', stelde een Vlaams kopstuk.

Daarna schoof koning Albert een oude getrouwe naar voren: EU-commissaris Louis Michel (MR), een man met gewicht. Maar MR-voorzitter Didier Reynders kon niet toestaan dat Michel zo zijn Belgische comeback zou maken.

Dan ging het Paleis maar in op de Vlaamse suggestie een 'confederaal duo' - de Vlaamse en Waalse ministers-presidenten Kris Peeters (CD&V) en Rudy Demotte (PS) uit te sturen.
Maar in ruil voor die 'Vlaamse overwinning', formuleerden de Franstalige partijen - vooral de PS - een pak tegeneisen. PS-voorzitter Di Rupo kelderde het voorstel. Hij kampt met een wankel voorzitterschap, terwijl Demotte de rijzende ster is. Een te grote rol kon de PS-voorzitter zijn interne rivaal niet gunnen.

'Dat ze het dan zelf doen', was de Vlaamse reactie op de veto's van Reynders en Di Rupo. Joëlle Milquet, CDH-voorzitster, zag de bui hangen: zij zou fijngemalen worden door de twee anderen; ze eiste drie bemiddelaars: zijzelf erbij.

Dat werd lachwekkend: drie Franstalige partijvoorzitters-bemiddelaars die moeten bemiddelen tussen zichzelf en twee Vlaamse partijvoorzitters. Toen dook het scenario op met Lambertz, Langendries en de Donnea. En dat werd het dan.”

Het komt er dus op neer dat het eerste scenario werd afgeschoten door de Vlamingen, waarna de Franstaligen de volgende 2 scenario’s hebben verworpen en het laatste voorstel hebben uitgehold tot wat het nu is. Dat Lambertz (PS) als bemiddelaar door de Vlamingen als te mager werd bevonden, valt nog te begrijpen. Die heeft eigenlijk niet zoveel voeling met de federale politiek, en is langs deze kant van de taalgrens een nobele onbekende. Bij de publieke opinie zou dit slecht kunnen overkomen, en dus was dat scenario te riskant. ‘Perception is reality’.

Het ideale scenario is dan ook eentje dat is afgeschoten. Louis Michel was voor de publieke opinie een goede zaak geweest. U denkt nu: Heu? Louis Michel?
Terecht waarschijnlijk, maar geef me toch een momentje om het even uit te leggen.

Zowat overal in België is er sprake van pessimisme, de mensen verliezen hun vertrouwen in de politici. Ze snappen maar niet waarom het nu al meer dan een jaar duurt, en nog steeds is er geen akkoord. Gevolg: er is iemand nodig die redelijk populair is en een zeker vertrouwen uitstraalt. De mensen moeten een nieuwe situatie te zien krijgen, zodat ze terug vertrouwen krijgen in een mogelijk oplossing. Het gaat uiteraard om een overgangsfiguur, en vooral de uitstraling naar buiten toe is van belang. Wederom draait het in deze fase vooral om de perceptie, om niet te zeggen dat het de komende 2 weken eigenlijk enkel en alleen rond perceptie zal draaien.
Dit in het achterhoofd houdende ziet het verlanglijstje voor de ideale bemiddelaar er volgens mij als volgt uit:
1) Een Franstalige, want tot nu toe heeft vooral de CD&V haar nek uitgestoken. Nog maar is een Vlaming het veld insturen zou gewoon belachelijk zijn.
2) Liefst iemand van de MR, want VLD-MR is de grootste politieke familie, en na CD&V weegt MR-FDF toch het zwaarste op de onderhandelingen.
3) Iemand die langs beide kanten van de taalgrens goed overkomt. Een bekende figuur dus, die al een duidelijk imago heeft. Terug wat vertrouwen geven is immers de kern van de boodschap.
4) Iemand die nog niet actief is betrokken bij de onderhandelingen, het moet echt overkomen als een ‘nieuwe situatie’.

De onderhandelaars weten dit zelf ook wel, en dus heeft de Koning Louis Michel (MR) naar voren geschoven. Hij is immers de persoon die het beste aan het lijstje beantwoord. Dit was echter compleet buiten Didier Reynders gerekend, die in Michel senior een bedreiging zag/ziet voor zijn machtspositie. Door frustrerende partijspelletjes zijn de onderhandelingen al meer als eens vastgelopen, en toch blijft men zich met opzet keer op keer aan dezelfde steen stoten.
Het uiteindelijke compromis, een trio ‘bemiddelaars’, is dan ook geen goede oplossing (daarover meer in een volgende post).
Het was duidelijk het enige haalbare, maar daarmee kunnen we na meer dan 400 dagen crisis toch geen genoegen nemen?
Verdienen de Vlamingen dan echt niet meer dan een zoveelste compromis dat met haken en ogen ineen hangt, veroorzaakt door een dom machtsspelletje?

woensdag 16 juli 2008

En het eerste pakket?

De ‘eerste fase’ van de staatshervorming moest normaal al lang goedgekeurd zijn. Maar door omstandigheden (lees: de RvSt. had een hele hoop bedenkingen) is dat er nog niet van gekomen.
Nu is afwachtten wat er zal gebeuren, door de val van de regering is de situatie nu natuurlijk helemaal anders. Het parlement gaat bijna in reces, en de bedoeling was om daarvoor een stemming te hebben in de Kamer.
Wat als het eerste pakket volgende week ter stemming zou voorliggen? Komt er dan weer een stemming van Vlamingen Vs. Franstaligen aan? Het pakket werd goedgekeurd in de octopusgroep, dus normaal is er een brede meerderheid voor om dit goed te keuren. Maar in dit land weet je nooit natuurlijk...
Een andere mogelijk piste is dat men het reces ingaat zonder een stemming. Dit kan bijvoorbeeld door nog een amendement in te dienen en hierover advies vragen aan de RvSt. (in alle stilte uiteraard, in het nieuws zult u daar niets van merken).
Het is dus niet zeer waarschijnlijk dat er een stemming Vlamingen Vs. Franstaligen komt, maar het valt ook niet uit te sluiten. Dit maakt nog maar is duidelijk hoe de Belgische politiek werkt achter de schermen: er is altijd wel ergens een brandje dat men moet blussen voor het overslaat.

dinsdag 15 juli 2008

Brussel blijft het struikelblok

Didier Reynders was ongeveer een uurtje geleden te gast in het Waalse journaal van 13u, en is daarmee 1 van de eerste politici die zich in de televisiestudio is gaan verantwoorden. Jammer genoeg maakte hij van de gelegenheid gebruik om zich op te stellen als harde Franstalige onderhandelaar.
Om een lang verhaal kort te maken: de MR-kopman heeft nog maar is duidelijk gemaakt dat er een uitbreiding van Brussel moet komen. En hij was zelfs zo vriendelijk om dat tot 4 keer toe te herhalen. Kwestie van zeker te zijn dat alle optimisten zich zouden ophangen voor het einde van zijn commentaar.
Iedereen weet dat de uitbreiding van Brussel onaanvaardbaar is voor de Vlaamse onderhandelaars. Als ze daarmee akkoord zouden willen gaan hadden ze dat immers al lang geleden gedaan.
De Vlamingen hebben de afgelopen 400 dagen al stevig wat water bij de communautaire wijn gedaan. Tijdens de verkiezingen ging het nog over de 5 Vlaamse resoluties als uitgangspunt, nu gaat het eigenlijk enkel nog over een regionalisering van de arbeidsmarkt, een duidelijke aanpassing van de financieringswet en de splitsing van BHV (al is dat eigenlijk in de eerste plaats een eis van het Grondwettelijk hof, niet van de Vlaamse onderhandelaars). Het is nu aan de Franstaligen om hun eisen te milderen. De uitbreiding van Brussel is niet haalbaar, zolang men dat blijft eisen kunnen de onderhandelingen niet lukken.
Leterme heeft een goede beslissing genomen (voor zover hij een keuze had tenminste), maar de oplossing is nog ver weg. Dit was een ideale gelegenheid voor de Franstaligen om te zwijgen over Brussel, omdat die eis alles blokkeert. Toch blijft men daarop hameren, tegen beter weten in. Zielig is dat.
De Franstaligen hebben bij deze besloten om de boel te blijven blokkeren. Ze kunnen een radicalisering van Vlaanderen verwachtten als ‘beloning’.

zondag 13 juli 2008

Kotsneigingen

De 3 niet-benoemde burgemeesters in de Vlaamse rand doen nog steeds moeilijk over de Gordel. Eerst weigerden ze gewoon om mee te werken aan de organisatie, nu stellen ze eisen. En wat dat dan wel inhoudt? Lees even volgend artikel, frustratie gegarandeerd:

De niet-benoemde burgemeesters van de faciliteitengemeenten Wezembeek-Oppem, Linkebeek en Kraainem eisen van de organisatoren van de Gordel dat ze geen enkele politieke boodschap uitdragen. Pas dan geven ze toestemming voor de doortocht van de Gordel door hun gemeente.

De burgemeesters François van Hoobrouck d'Aspre, Damien Thiéry en Arnold d'Oreye de Lantremange zullen morgen een brief sturen naar Carla Galle, gedelegeerd bestuurder van organisator Bloso. Daarin zullen ze twee voorwaarden stellen voor de doortocht van de Gordel door hun gemeente.
De deelnemers zouden op geen enkele manier (vlaggen, T-shirts, pamfletten, spandoeken, ...) naar de politieke actualiteit mogen verwijzen.
Anderzijds moeten de organisatoren in het belang van "de bevordering van de universele waarden van de sport" op ondubbelzinnige wijze alle discriminerende praktijken veroordelen en duidelijk het zuiver sportieve karakter van de Gordel tonen.
De burgemeesters vrezen dat "radicale bewegingen de Gordel 2008 weer zullen aangrijpen om bepaalde rechten van inwoners van randgemeenten van Brussel nog meer in vraag te stellen".
De niet-benoemde burgemeesters vragen ook een uitdrukkelijke veroordeling van recente "taalbeslissingen" in Zaventem, Vilvoorde en Overijse. "Daar zijn initiatieven genomen die strijdig zijn met fundamentele vrijheden en rechten uit internationale conventies en de Belgische grondwet", klinkt het.
(dus dan is de GW plots wél een argument, maar als het over BHV gaat is dat een futiliteit..., EG)
Als niet aan deze voorwaarden wordt voldaan, zullen de burgemeesters waar nodig aan de politie vragen om de openbare orde te handhaven.

(Bron: DeRedactie)

Maakt dit soort bekrompen extremisme u ook misselijk? Welkom in de club. De 3 burgemeesters willen eigenlijk gewoon de vrijheid van meningsuiting zwaar inperken. Een politieke manifestatie is blijkbaar onaanvaardbaar voor die kabouters uit de faciliteitengemeenten. Straffer zelf: ze willen vermijden dat de Vlamingen op eigen grondgebied (!) opkomen voor de naleving van de Grondwet (lees: de splitsing van BHV).
De burgemeesters maken hun eisen bovendien duidelijk op het moment dat de laatste beslissingen voor de deadline van 15 juli worden gevoerd. Willen die mensen eigenlijk wel een oplossing? Nee, ze willen gewoon provoceren om daar electoraal belang uit te slagen. Walgelijk is een understatement.
Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat de organisatie van de Gordel ingaat op dit extremisme, maar als de burgemeesters hun eisen toch kunnen doordrukken roep ik alvast iedereen op om op 7 september deel te nemen aan de Gordel. Mét bijhorend politiek T-shirt, dat spreekt.

Reynders = onwaarschijnlijk

Een sociaal-economische noodregering onder Didier Reynders, is dat een mogelijk alternatief als Leterme faalt? Persoonlijk lijkt mij dat onwaarschijnlijk, en een goede zaak zou het sowieso niet zijn. Wat zijn de voornaamste hindernissen voor Reynders?

1) De PS is als de dood voor een Franstalige liberaal als premier. Het zou Didier Reynders goed uitkomen als zijn partij naar de verkiezingen kan trekken als ‘de partij die de Belgische premier levert’.

2) De Vlaamse partijen zullen de staatshervorming en de splitsing van BHV niet laten vallen, integendeel. De Vlamingen zullen hoogstwaarschijnlijk hun eisen nog wat aanscherpen, ze hebben dan immers al een nederlaag van een Vlaamse premier moeten verwerken.

Voor alle duidelijkheid: een noodregering die voortdoet tot de verkiezingen van 2009 onder de leiding van Didier Reynders valt niet uit te sluiten. Maar Reynders zal sterk worden tegengewerkt, een samenhangende regering is dan uitgesloten.
Laat ons vooral eerlijk blijven: een noodregering is nooit echt een oplossing, onder geen enkele premier. Het is een soort regering waarbij ‘het hebben van een regering’ als voldoende grote prestatie wordt beschouwd. Een regering hoort een middel te zijn om een project waar te maken, maar daarvan is bij een noodregering geen sprake.
Als er uiteindelijk een beperkte regering zou komen om de overgang tot de verkiezingen van 2009 te garanderen, zonder enige vorm van ambitie, zal ik de laatste zijn om te spreken over een ‘oplossing’.

vrijdag 11 juli 2008

Hoe sterk staat het kartel?

Volgens een onderzoek dat de VRT heeft uitgevoerd “zijn de kartels geen sterke merken”. De basis voor deze uitspraak is redelijk simplistisch:

“Van de CD&V/N-VA-kiezers zegt 62,1 procent heel uitdrukkelijk dat ze liever voor een van de partijen apart zouden stemmen. Bij dat andere kartel, SP.A-Vl.Pro, ligt dat percentage op 62,2 procent.”

Laten we even aannemen dat dit betrouwbare cijfers zijn (al weet je dat natuurlijk nooit met de polls van de VRT).
Over het kartel SP.A-Vl.Pro ga ik niet verder uitweiden, al kun je natuurlijk wel stevig wat vragen stellen bij een kartel tussen een links-liberale en een socialistische partij.
Dit onderzoek van de VRT maakt iets anders duidelijk dat van een groter belang is: men blijft focussen op de N-VA. Nochtans is de N-VA echt niet de grootste zorg voor Yves Leterme.
De Premier krijgt duidelijk problemen met zijn eigen achterban, en wordt openlijk teruggefloten door mensen als Kris Peeters en Eric Van Rompuy als hij afwijkt van de (strakke) partijlijn. Als premiers Leterme niet eens zijn eigen achterban meekrijgt, waarom zou hij zich dan bezighouden met de N-VA?

Waar de christen-democraten volgens mij vooral voor vrezen is niet zozeer een breuk in het kartel, maar wel een breuk binnen CD&V zelf. Een redelijk groot deel van CD&V zit in deze onderhandelingen immers op dezelfde lijn als de eisen van N-VA, en dan denk ik aan mensen als Eric Van Rompuy, Bert De Brabandere, Stefaan De Clerck, etc. Als CD&V toegevingen doet waar N-VA zich niet in kan vinden, vervreemd ze ook heel wat van de meer radicale krachten in de eigen partij van zich.
Stel even dat er een akkoord komt waar heel wat mandatarissen van CD&V zich niet in kunnen vinden (vanzelfsprekend is dat ook het einde van het kartel, maar dat doet er niet echt toe in deze denkpiste). Die mandatarissen ontzeggen hun vertrouwen in de regering, maar blijven wel bij de partij. Dan krijgen we een scenario waarbij de premier oppositie krijgt de verduren van een deel van zijn eigen partij. In een democratie moet dit in theorie absoluut kunnen, het parlement is immers de eerste macht. Maar het spreekt voor zich dat dit een scenario is waarvan de partijtop nachtmerries krijgt.
Het is volgens mij dan ook fout om de N-VA als zondebok te gebruiken. Stellingen als “dump de N-VA en je hebt binnen de week een akkoord” zijn enorm naïef. N-VA dumpen betekent immers ook dat CD&V een deel van zijn eigen achterban in het gezicht spuugt. De radicale achterban heeft al veel te verwerken gekregen, nog maar is een zwak akkoord door de strot duwen van mensen als Eric Van Rompuy zal echt niet lukken.
De N-VA dumpen is niet zo simpel als het lijkt, het is als blazen tegen een onstabiel kaartenhuisje. Men loopt het risico de volledige partij omver te blazen.
Als het uiteindelijk toch tot een splitsing van het kartel komt (wat onvermijdelijk zal gebeuren, het is een kwestie van tijd), zal de partijtop dit enorm goed in scene moeten zetten. Men moet het kunnen voorstellen als de natuurlijke gang van zaken, niet als een opoffering om het oude België te redden.

donderdag 10 juli 2008

WOIII?

Zoals al een tijdje te verwachtten was, heeft Iran een aantal krachtige raketten getest. Het Westen vind dit logischerwijs niet al te leuk, en reageert dan ook gepikeerd. George Bush sprak zelfs over het risico op “een derde wereldoorlog”.
Dit is uiteraard om nog maar is wat angst in te pompen bij de bevolking. De angst-doctrine, met als doel een zo autoritair mogelijk bestuur te legitimeren, bereikt in de Verenigde Staten ongekende hoogtes.
Het scenario van ‘WOIII’ lijkt mij dan ook onwaarschijnlijk. Waar we meer aandacht voor moeten hebben, is het scenario van een "tweede koude oorlog". In het Midden-Oosten is er nu al een eerste stap tot nucleaire proliferatie gezet. Zowat elke land in die gevoelige regio werkt aan kernenergie. Voorlopig is die nog niet geschikt voor kernwapens (daarvoor is de kwaliteit van de installaties bewust niet goed genoeg voor), maar het is alleszins een eerste stap. De kans zit er dik in dat men op termijn evolueert naar een Midden-Oosten waar zowat elk land een kernwapen bezit.
Een nucleaire wapenwedloop zou het Midden-Oosten nog verder destabiliseren, dat is dan ook het scenario waar we voor moeten oppassen. Het is van het grootste belang dat Iran geen kernwapen bezit, want dit kan een verdere proliferatie van de hele regio in gang zetten.
Om te vermijden dat Iran zijn toevlucht zoekt tot uranium dat gebruikt kan worden voor wapens moet er sterke internationale druk zijn, als het nodig is moet de druk dus nog verder worden opgevoerd.
Het land binnenvallen is alleszins niet de juiste oplossing, want dan krijgen we aan scenario Afghanistan bis of Irak bis. Het land zoveel mogelijk internationaal isoleren en gerichte acties ondernemen, dat is waar het om moet draaien.
Het laatste waar we nood aan hebben is een gedestabiliseerd Midden-Oosten met op de achtergrond een nieuwe nucleaire wapenwedloop...

woensdag 9 juli 2008

Vrouwelijke bisschoppen

“Vrouwen kunnen voortaan ook binnen de Britse anglicaanse kerk bisschop worden”, dat staat vandaag op de tweede bladzijde van DS. Op het eerste zicht lijkt dit goed nieuws, omdat dit misschien ook het Vaticaan tot inkeer kan doen komen. Jammer genoeg verdrinkt het vervolg van het artikel alle hoop:

“Het Vaticaan stelde gisteren dat de anglicaanse beslissing een 'bijkomend obstakel vormt voor de verzoening tussen de twee kerken'. Kardinaal Walter Kasper zei ook dat 'deze beslissing voor de toekomst consequenties zal hebben voor onze dialoog die tot dusver vruchten afwierp'.”

Het Vaticaan blijft dus een middeleeuwse koers volgen. Eén van de verklaringen voor die koers die je daarvoor keer op keer hoort is “de apostelen waren toch ook allemaal mannen?”. Dat argument is tegelijk lachwekkend en gruwelijk reactionair. In welke eeuw zijn ze daar blijven steken? Een bekrompen houding als deze past niet voor het grootste instituut in de Westerse wereld. Hoe kunnen we ooit vrijheid en gelijkheid uitdragen naar de rest van de wereld als we zelf met een bende machtsgeile oude zakken zitten die 3 eeuwen geleden gestopt zijn met toekomstgericht denken?
Het meest cynische van dit alles is de groep mensen die de ongelijkheid van man en vrouw in de kerk verdedigen. Het zijn die ‘conservatieven’ die enkele jaren geleden nog “vrouwen aan de haard” stonden te brullen en die nog wat verder in de tijd terug zich verzetten tegen de afschaffing van het cijnskiesrecht en stemrecht voor vrouwen. Diezelfde mensen verzetten zich nu tegen de islamisering van onze samenleving.
En wat is één van hun belangrijkste argumenten tegen de Islam als (politiek) systeem? Juist ja, “ze respecteren de gelijkheid van man en vrouw niet”.
Uiteraard zijn er ook binnen de kerk ruimdenkende mensen die de gelijkheid van man en vrouw verdedigen. Maar diegene die dat niet doen moeten dringend is een cursus zelfreflectie bestellen. Die mensen hebben niet het minste recht om andere godsdiensten/groepen te beschuldigen van een ‘middeleeuws’ karakter. Ze zijn verdorie zelf in die zwarte eeuwen blijven plakken.

maandag 7 juli 2008

Yves liegt

Leterme probeert wanhopig nog een akkoord te vinden voor 15 juli, dat kan niemand in twijfel trekken. En zoals te verwachtten was, worden een aantal verklaringen voor de veiligheid al wat afgezwakt.
Uiteraard mag de premier dat doen, maar hij moet wel binnen de lijntjes van het fatsoen tekenen. Volgende uitspraak is dan ook pure onzin:

"Maar tijdsdruk mag voor Leterme geen obstakel zijn: "Is dat voor 15 juli, is dat rond 15 juli? Ik heb het van in het begin gezegd: er zal nooit een akkoord zijn over wetteksten of over technisch uitgewerkte zaken.""

“Er zal nooit een akkoord zijn over wetteksten of over technisch uitgewerkte zaken”… Voor de gemiddelde kijker, die de politiek eerder sporadisch volgt, klinkt dit waarschijnlijk aannemelijk. Maar voor wie wat meer diepgaand met politiek bezig is, is deze uitspraak er eentje dat de wenkbrauwen doet fronsen. Leest u even mee met volgend citaat uit de regeringsverklaring (de allerlaatste alinea uit dat akkoord nota bene):

“Aansluitend daarop zal de regering, zoals aangekondigd in de toelichting van dat voorstel, tegen half juli een verklaring afleggen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers over de inhoud van het tweede pakket hervormingsvoorstellen.

De noodzakelijke wetteksten zullen hieraan worden toegevoegd met oog op hun goedkeuring voor het parlementaire reces.”


Als Yves Leterme dan toch “van in het begin” heeft gezegd dat er geen wetteksten zouden worden uitgewerkt tegen half juli, wat bedoelde hij dan met “de noodzakelijke wetteksten zullen hieraan worden toegevoegd”?
Een beetje respect voor de regeerverklaring is wel op zijn plaats, de premier liegt immers als hij zegt dat het nooit de bedoeling was om concrete wetteksten uit te werken.
Oorspronkelijk was dat duidelijk de bedoeling, maar door ‘omstandigheden’ blijkt dat niet haalbaar. Ik kan dat begrijpen, maar het zou de premier sieren als hij dat ook zou toegeven. Iets ontkennen dat zwart op wit in de regeerverklaring staat is onverantwoord, zeker voor de premier.
Uiteraard is het gemakkelijker om gewoon wat te liegen. Door de lange crisis kijkt blijkbaar niemand meer op voor zaken die anders belangrijk nieuws zouden zijn. Langzaam aan wordt zo de drempel verlegd, de kiezers worden steeds verder uitgerookt. Dat er een politieke crisis is, is duidelijk al gewoon een banaal nieuwsfeit geworden, iets dat hoort bij de orde van de dag.
Dit is een zeer gevaarlijke evolutie, kritische burgers zijn immers de hoeksteen van de democratie. Waar blijven de journalisten die Yves Leterme confronteren met zijn eigen regeerverklaring?

woensdag 2 juli 2008

Overstap van VB naar LDD?

Het gerucht doet de ronde dat er iemand met naam zou overstappen van het VB naar LDD. De naam van Gerolf Annemans wordt daar vaak mee in verband gebracht, maar dat lijkt mij zeer onwaarschijnlijk.
Als het waar is, over wie zou het dan wel kunnen gaan? Het VB is een partij die al een hele tijd meedraait, en buiten de ‘heilige 3’ (Valkeniers, Annemans, Dewinter) is er nog een vrij brede subtop. Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat één van de heilige 3 zou overstappen. Het gaat dus zeer waarschijnlijk over iemand met redelijk wat invloed, en met een goed profiel voor LDD. In volgorde zet ik mijn kaarten dan op volgende politici, met motivering:

1) Joris van Hauthem
- kan als sterkhouder in de kieskring (Brussel-)Halle-Vilvoorde opkomen, daar staat LDD nu niet zo sterk.
- Heeft als Kamerlid, als Vlaamse parlementslid en als fractievoorzitter in de Senaat zijn strepen al stevig verdient. De volgende verkiezingen zijn Vlaams, dus lijkt het niet onlogisch dat iemand uit het Vlaams parlement door LDD wordt gevraagd.
- Legt zich regelmatig toe op economische dossiers, wat goed past binnen LDD.

2) Bart Laeremans
- Ook uit Brussel-Halle-Vilvoorde, dus dezelfde redenering als bij Joris van Hauthem gaat op.
- Staat zeer sterk op de institutionele dossiers, en heeft sterke banden met de traditionele Vlaamse Beweging (TAK e.d.). Dit zou LDD goed uitkomen als de verkiezingen van 2009 over de staatshervorming gaan, wat zeer waarschijnlijk is.

3) Guy D’haeseleer
- Komt uit Oost-Vlaanderen, waardoor er dus al geen concurrentie is met West-Vlaanderen (Jeam-Marie Dedecker) en Antwerpen (Jurgen Verstrepen).
- Is vooral bezig met dossiers rond arbeidsmarkt, wat een thema is waarop LDD sterk inzet. Vooral voor het aantrekken van de gewone arbeiders lijkt hij een goede 'speler'.

4) Hugo Coveliers
- Zit ‘officieel’ natuurlijk niet in het VB, maar VLOTT stelt niets voor, dus in de praktijk is ook Hugo Coveliers een VB’er
- Als hij de kans krijgt om zijn ding te doen heeft hij sterke one-liners die goed in de (populistische) markt liggen. Dat is tevens zijn zwakste punt: kan Dedecker iemand naast hem verdragen die zijn eigen ding doet? Het lijkt niet heel waarschijnlijk, maar met LDD'ers en VB'ers weet je nooit.

5) Luk Van Nieuwenhuysen
- staat sterk in het Vlaamse parlement (lees: is ondervoorzitter).
- Kan ook als sterkhouder ingezet worden in (B)HV.
- Heeft zich al vaak geprofileerd op taalwetgeving in de Vlaamse rand e.d. Heeft het goede profiel voor een verkiezingscamagne die zeer waarschijnlijk over de staatshervorming zal gaan.

Dit lijken mij de grootste kanshebbers. Normaal zou ik daar ook Vanhecke en/of Morel bijzetten. Maar die 2 hebben zich in het verleden sterk verzet tegen een kartel VB-LDD, wat een overstap redelijk hypocriet maakt. Het kan, maar het zou hun geloofwaardigheid een stevige deuk geven. Filip De Man is natuurlijk ook een subtopper met veel invloed in de partij, maar door zijn zeer harde lijn over vreemdelingen lijkt een overstap niet realistisch. Freddy Van Gaever is volgens mij dan weer te sterk vastgeroest binnen het VB, die risceert op zijn leeftijd waarschijnlijk geen overstap.
Uiteraard kan het ook dat de geruchten geen grond van waarheid bevatten, of dat het uiteindelijk iemand totaal anders wordt. Maar algemeen lijken de 5 namen van hierboven mij het meest waarschijnlijk, al heb ik (jammer genoeg) geen glazen bol…

LDD, een schizofrene partij

De partij van Jean-Marie Dedecker heeft op zijn minst gezegd een schizofreen karakter. Zoals iedereen wel weet is Jean-Marie uit de VLD gezet omdat hij te ver afweek van de officiële partijstandpunten. Tot op de dag van vandaag blijft de voorzitter van LDD daarvoor Open VLD een gebrek aan interne democratie verwijten.
Maar in een interessant artikel dat deze week in Knack staat, blijkt nog maar is wat iedereen al eigenlijk al lang weet: LDD is een pure eenmanspartij. Een mandataris van LDD zegt daarover het volgende:

“Wie kiest voor Lijst Dedecker, kiest voor Jean-Marie, zo simpel is het. Als wat hij doet en zegt je niet aanstaat, kun je nog altijd opstappen”

Van een gebrek aan inspraak en interne democratie gesproken… De schizofrenie druipt er van af. Als er al een partij als LDD had bestaan, dan was Jean-Marie Dedecker niet welkom geweest omdat hij een te dissident karakter heeft. Dit klinkt moeilijk, maar voor wie het begrijpt maakt dit volgens mij goed duidelijk hoe dubbel men bij LDD omgaat met interne democratie. De andere partijen beschuldigen van een gebrek aan democratie, maar dan wel zelf een autoritaire partijstructuur oprichten. Je moet het maar durven.
Even verderop in het artikel staat nog een interessant een veelzeggend citaat:

"Jean-Marie pakt de partij op dezelfde manier aan als zijn bedrijven en destijds zijn judoploeg."

De bedoeling is hier uiteraard om de voorzitter op te hemelen. Maar iedereen weet dat de bedrijfjes van Jean-Marie niet bepaald de meest rendabele zijn, laat staan dat ze goed bestuurd zouden worden.
De vergelijking met de judoploeg is dan weer tekenend voor de kortzichtigheid. In het judowereldje mort men omdat er ten tijde van Dedecker absoluut geen aandacht is besteed aan de opvolging. Dedecker heeft voor de gemakkelijkste weg gekozen en heeft zijn succesvolle generatie boven al de rest getild. Een strategie op korte termijn dus, het snelle en vluchtige succes.
Begeleiding van de jeugd? Niet de zorg van bondscoach Dedecker, die de jongere generatie compleet heeft verwaarloosd om alles te kunnen zetten op ‘zijn’ succes met ‘zijn’ generatie. We weten allemaal op welk niveau het Belgische judo nu staat… De nieuwe generatie is kapot gegaan door een gebrek aan begeleiding op jonge leeftijd.
Of het met LDD dezelfde weg zal opgaan is nog maar de vraag. Feit is dat Jean-Marie Dedecker vooral voor zichzelf rijdt. Dit lijkt de enige manier om de ‘partij’ samen te houden, het gaat immers – draai het of keer het zoals je wil – om een verzameling solisten die niet meer welkom waren bij de andere partijen. Mensen die te veel tegen de schenen van hun vorige partij schopten, mensen die geen verkiesbare plaats kregen op de lijst, etc.
De enige manier om samenhang te garanderen met zo’n hoopje ongeregeld is door een autoritair bestuur. Zoek het schizofrene karakter van de naar eigen zeggen ‘meest democratische partij’…

Taalfascisten, nog maar is

“Niet-benoemde burgemeesters boycotten Gordel”, kunnen/moeten we vandaag op de voorpagina van De Standaard lezen in koeien van letters. Die kwestie, waarbij de burgemeesters van Wezembeek-Oppem, Linkebeek en Kraainem niet benoemd worden omdat ze meermaals de taalwetgeving hebben genegeerd, sleept nu al enkele maanden aan.
Dat die francofone burgemeesters het nu ook nog is nodig vinden om te provoceren (want wat is een boycot van de Gordel anders dan een provocatie?), zal de situatie er niet gemakkelijker op maken. Een boycot is gewoon belachelijk en ronduit kinderachtig. Het haalt bovendien niets uit, want men kan een tegenwerkende burgemeester in deze kwestie omzeilen door de gouverneur van Vlaams-Brabant te laten optreden als plaatsvervangend burgemeester. Denken die burgemeesters nu echt dat domme en kortzichtige chantage iets zal veranderen?
Als de personen in kwestie gewoon duidelijk maken dat ze in de toekomst de taalwetgeving zullen naleven is de situatie opgelost. De bevoegde minister, Marino Keulen, heeft al laten verstaan dat hij tevreden is met bijvoorbeeld een formeel persbericht waarin de burgemeesters hun fout erkennen, en de taalwetgeving erkennen als bindend recht. Zo moeilijk is dat toch niet?
Het kan toch niet de bedoeling zijn dat mensen die de wetgeving negeren, benoemd worden? De burgemeester moet juist mee helpen toezien op de naleving van het recht. Als je dan zelf de wet overtreedt verlies je elke geloofwaardigheid.
Als de Franstaligen dan toch zoveel belang hechten aan België, waarom brengen ze dan de toekomst van het land in het gevaar door de onderhandelingen over de staatshervorming nog wat verder te bemoeilijken?
Ik vind het alleszins enorm jammer dat ik nog maar is moet schrijven over de dissidente burgemeesters, want dit leidt - voor de zoveelste keer - de aandacht af van belangrijke en fundamentele problemen. De oplossing voor de kwestie van de benoeming ligt in een futiliteit, waarom weigeren die 3 taalfascisten dat in te zien?