dinsdag 24 juni 2008

Hoe het nog kan: de uitwerking

Zoals hier al meermaals werd opgemerkt, zal een akkoord vinden over een staatshervorming tegen 15 juli enorm moeilijk zijn, maar niet volledig onmogelijk. moeilijk gaat ook. Vandaar dat er hier dan ook enkele artikels zullen komen over hoe het misschien toch nog mogelijk is om een compromis te vinden.
Is zo’n analyse giswerk? Ja. Is het gebaseerd op feiten? Amper. Heeft het een grote relevantie? Nee. Is het een interessante denkoefening? Absoluut.
Het eerste tekstje zal gaan over de uitwerking van het akkoord. Daarbij speelt vooral het historische perspectief een grote rol. Meer bepaald is het interessant de vergelijking te maken met de staatshervorming(en) van ’88-’89 en/tot ’92-’93.
Veel mensen zien die 2 periodes onterecht als onafhankelijke gebeurtenissen. In het akkoord van '88-’89 werd beslist dat er een staatshervorming in 3 fasen zou komen. De eerste 2 fasen waren de minst verregaande, en men heeft die al redelijk vlug concreet uitgewerkt en toegepast. De derde fase was een pak complexer, en bovendien was dat het sluitstuk waardoor de effectieve omvorming van dit landje tot een federale staat zou gerealiseerd worden. Men heeft die laatste fase blijven uitstellen, totdat het niet langer houdbaar was. In ’92-’93 heeft men uiteindelijk toch een akkoord bereikt over de concrete invulling van de derde fase, het Sint-Michielsakkoord.
Conclusie: een opdeling in fasen en een ruime spreiding in de tijd. Klinkt dat niet enorm actueel?
Momenteel werkt de huidige regering met een staatshervorming in 2 fasen (al noemen ze dat tegenwoordig liever “pakketten”), maar het zou mij niet verwonderen als men uiteindelijk bij 3 pakketten uitkomt.
Algemeen vormen vooral de verkiezingen van 2009 blijkbaar een struikelblok. (Wie organiseert er dan ook verkiezingen, een pure pesterij voor politici…) Bovendien mort als extra factor ook de publieke opinie steeds meer, ze willen concrete oplossingen voor ‘de koopkracht’, ‘hoge brandstofprijzen’, etc.
Zelf lijkt het mij in deze situatie niet onwaarschijnlijk dat men het tweede pakket, waarover men nu aan het onderhandelen is, nog is zal opdelen. Een aantal punten waarover een akkoord mogelijk is kunnen nu al ingevuld worden (daarover meer in een volgend artikel). De punten waarover men nu echt geen compromis vindt steekt men dan in een ‘derde pakket’. Die derde fase kan men zo over de verkiezingen van 2009 heffen.
De Vlaamse regeringspartijen kunnen op die manier in 2009 naar de kiezer stappen met de eerste 2 pakketten die al concreet zijn uitgewerkt en een derde pakket waarvan over enkele grote lijnen al een principeakkoord is . Aan Waalse kant werken alle noemenswaardige partijen mee aan de onderhandelingen, dus daar kan men de last gezamenlijk dragen (niemand wint, niemand verliest). Zelf als de Waalse kiezers walgen van het akkoord kunnen ze er niets aan veranderen, er is immers geen alternatief om op te stemmen (tenzij je het zootje ongeregeld van het FN absoluut een partij wil noemen…).
Zo kan men de eerste 2 pakketten (die hopelijk al redelijk verregaand zijn) verkopen aan de kiezer langs beide zijden van de taalgrens.
Dit is een mogelijk scenario, en volgens mij ook zowat het enige scenario dat nog zou kunnen werken. Maar dit wil nog niet zeggen dat het de ideale oplossing is. De derde fase wordt zo immers op de lange baan geschoven.
Vlamingen of Walen die hoopten dat er een einde zou komen aan regeren met als motte “après nous le déluge”, komen dan alvast bedrogen uit.

Geen opmerkingen: