donderdag 19 juni 2008

15 juli? 15 juli!

Als er één ding de afgelopen weken wel heel duidelijk is geworden, dan is het wel dat 15 juli een belangrijke dag hoort te worden. Zowat iedereen verwacht tegen dan concrete initiatieven. Dit gaat van sociale maatregelen, over belastingverlagingen, en via grote staatshervorming tot BHV. Een gigantische taak, om niet te zeggen onmogelijk.
Tot nu toe is er niet veel meer gebeurd dan een hele reeks ‘werkgroepen’ oprichten, uiteraard met als doel de problemen echt op te lossen “voor de mensen”. Over de staatshervorming, BHV en andere institutionele zaken kan men nog onderhandelen, daar hangt het resultaat af van de onderhandelingsmethode, zin tot compromis, …
Maar als het gaat over sociale maatregelen en belastingverlagingen zit het probleem elders. Men kan die 2 immers onmogelijk combineren, tegelijk de uitkeringen verhogen en de belastingen verlagen is op zijn minst nefast voor de begroting. Mijn vrees is dat de regering het niet al te nauw zal nemen. Men neemt het nu al niet te nauw, en dat zal er niet op verbeteren.
Als er geen akkoord komt, kunnen we ons mogelijk verwachten aan een overgangsregering tot aan de verkiezingen van 7 juni 2009. De vrees dat het dan pas echt uit de hand zal lopen is terecht. Alle partijen die in die overgangsregering zitten zullen iets willen hebben om te kunnen ‘verkopen’ bij de verkiezingen van 2009. Concreet: Open VLD zal absoluut een belastingverlaging willen doorvoeren, PS en CDH zullen een aantal duidelijke sociale maatregelen willen doordrukken. De coördinatie over deze maatregelen zal miniem zijn, want niemand zal zin hebben zich te verbranden door het geheel te sturen.
Dat er een akkoord komt over minstens de staatshervorming en BHV is essentieel. Als daar geen vooruitgang wordt geboekt kan men de rest wel vergeten. Het zal onmogelijk zijn verder te doen zonder stappen in de staatshervorming. Hoe zou bijvoorbeeld Kris Peeters geloofwaardig de Vlaamse verkiezingen kunnen aanvangen als zijn partij federaal alles op de lange baan heeft geschoven, om maar 1 concreet ‘probleem’ te noemen.

Alleszins kunnen we er niet onder uit dat 15 juli tot een quasi heilige dag is verheven. (Al zullen we misschien niet tot dan moeten wachten, als de Vlaamse regeringspartijen tijdens de Vlaamse feestdag sterke/harde taal spreken is het ook duidelijk dat er geen akkoord zal zijn.) Om druk te zetten op de onderhandelingen is dit een goede zaak, al mag men het doel niet over het hoofd zien. Het is vooral belangrijk dat er duidelijke stappen worden gezet in de staatshervorming.

Desnoods sleept dit iets langer aan, al is de voorwaarde dan wel dat er inhoudelijk wordt onderhandeld. Als de besprekingen goed verlopen en men merkt op 5 juli dat er een doorbraak mogelijk is tegen 20 juli moet men daar voor gaan. De fetisj van 15 juli mag dan geen hinderpaal zijn. Als men eindelijk door onderhandelen ergens komt moet men doorgaan, maar als blijkt dat er toch geen akkoord mogelijk is kan men 15 juli gebruiken als valscherm. Voor mijn part onderhandelen ze voort tot eind augustus (dit impliceert uiteraard dat het parlementair reces zal moeten uitgesteld worden), maar dan moet er wel effectief tot op het bot onderhandeld worden. Als de besprekingen nog maar is afslagen moet men de handdoek in de ring werpen, man kan niet eindeloos het geduld van de bevolking blijven uitmelken.

Geen opmerkingen: