maandag 30 juni 2008

15 juli onvermijdelijk

Hier en daar vrezen enkele mensen dat de politici 15 juli onder de mat zullen schijven. Maar dan gaan ze toch voorbij aan het regeerakkoord van eind maart die de regering Leterme 1 ter stemming heeft voorgelegd. De regering kan op 15 juli niet gewoon een tekstje komen voorlezen om mee te delen dat de staatshervorming wordt uitgesteld. Een fragmentje uit het regeerakkoord van 20 maart om dit aan te tonen:

Aansluitend daarop zal de regering, zoals aangekondigd in de toelichting van dat voorstel, tegen half juli een verklaring afleggen in de Kamer van Volksvertegenwoordigers over de inhoud van het tweede pakket hervormingsvoorstellen.

De noodzakelijke wetteksten zullen hieraan worden toegevoegd met oog op hun goedkeuring voor het parlementaire reces.


Er komt dus een verklaring van de regering, waarop per definitie een vertrouwensstemming volgt (zoals donderdag tijdens een interview met Herman Van Rompuy in Villa Politica nog is werd benadrukt).
Opnieuw zal het dan de vraag zijn hoe de fracties zullen stemmen. Het probleem is natuurlijk dat men BHV niet afzonderlijk kan regelen. Als men iets bereikt moet het wel een totaalpakket zijn met een oplossing voor BHV én de staatshervorming (‘fase 2’). De kans dat dit lukt is zeer klein, vooral omdat BHV quasi niet op te lossen is. Enkel een staatshervorming doordrukken zou waarschijnlijk wel mogelijk zijn, maar zo gemakkelijk is het nu jammer genoeg niet.
Wat als de regeringsverklaring niets deftig voorstelt en enkel duidelijk maakt dat men nog meer uitstel vraagt? Een zeer geanimeerd debat is dan sowieso aan de orde. Maar dé vraag is dan natuurlijk, weeral, wat N-VA zal doen. Zullen ze meegaan in verder uitstel? Het grootste deel van de achterban is alleszins zeer ongeduldig.
Misschien dat er nog verder uitstel komt, meer het staat nu al vast dat we op 15 juli een sterk debat krijgen in de Kamer. Half juli zal niet ongemerkt voorbijgaan, wees daar maar zeker van.

zaterdag 28 juni 2008

Verkopen! Verkopen?

Crembo wil absoluut de 18 nieuwe pantserwagens, uitgerust met een 90MM-kannon, kwijtraken. Onder de bestelling zelf kan de minister van Defensie niet meer uit wegens te hoge opzegkosten.
Die bestelling dateert uit het ‘tijdperk-Flahaut’ en wordt algemeen gezien als een blunder, pure vriendjespolitiek. Een 90MM-kannon wordt door geen enkel NAVO-land gebruikt en is dus slechts beperkte interoperabel met onze bondgenoten. Als bij toeval wordt de munitie voor die wapens enkel gemaakt in…het Waalse Mécar.
Minister De Crem heeft in het verleden, samen met heel wat anderen, sterk oppositie gevoerd in de Kamercommissie Defensie om de bestelling van de 90MM-kannonen te beletten. Dat heeft niets uitgehaald, en nu zit men met wapens die wel werk opleveren in Wallonië maar eigenlijk niet goed bruikbaar zijn in internationale operaties. Crembo heeft dan ook beslist dat hij tot de verkoop van de wapens zal overgaan.
Dit klinkt logisch, maar het is nog maar de vraag of dit ook mogelijk is. Zoals gezegd wordt 90MM-munitie slechts zeer zelden gebruikt. Aan wie gaat onze minister van Defensie die wapens dan verkopen? Het lijstje met mogelijke kopers is zeer beperkt, wat sowieso al onze positie verzwakt en doet vrezen voor een (zeer) lage verkoopprijs.
En dat korte lijstje blijkt bovendien ook een moreel vraagstuk op te werpen. De meeste landen die wél gebruik maken van 90MM-kannonen zijn landen in het Midden-Oosten, en dan vooral Saudi-Arabië en Qatar. Zijn dat echt landen waaraan wij wapens willen leveren? Zelf zou ik het onaanvaardbaar vinden als de wapens uiteindelijk verkocht zouden worden aan pakweg Saudi-Arabië. Het kan dat er nog aan ander land wordt gevonden - waar wel een democratisch bestuur is - dat de wapens wil opkopen, maar die kans is eerder klein.
Wapens verkopen aan het instabiele Midden-Oosten is niet bepaald iets dat je zomaar doet. Uiteraard heeft Defensie een beperkt budget, en uiteraard is de aankoop van de wapens enorm dom geweest. Maar we zullen ons toch ook is moeten afvragen of dat opweegt tegen het leveren van wapens aan autoritaire regimes in het Midden-Oosten.
De Crem heeft nog niets gezegd over de landen die de 90MM-kannonen willen kopen, maar zou dat beter zo vlug mogelijk doen. De kans zit erin dat daar nog een stevig debat uit zal voortvloeien, dat mogelijk wordt uitgevochten op de communautaire breuklijn. Net zoals de uitspraken van De Gucht over Congo ook communautair werden ingevuld (Vlaamse regeringspartijen voor, Waalse tegen).
Het kan natuurlijk dat het op een sisser uitdraait, maar als men niet oppast is hier wederom een (communautair) conflict in de maak (als we tegen dan nog een regering hebben tenminste…).

vrijdag 27 juni 2008

Geen nieuwe verkiezingen!

Enkele relnichten, waarbij Jean-Marie Dedecker de kroon spant, zijn nu al enkele maanden aan het roepen om nieuwe verkiezingen. Uiteraard is dat puur uit electoraal belang, met ‘democratie’ heeft dat in de verste verte niets te maken, wat ze bij LDD ook mogen beweren.
Als we een nieuwe peiling van DS/VRT mogen geloven zouden nieuwe verkiezingen de zaak nog wat complexer maken. Het Vlaamse kartel zou 2,9% verliezen en op 26,7% uitkomen. Een toekomstvoorspelling in het geval er nieuwe verkiezingen zouden komen is zeer moeilijk en bovendien is het complex om dat in een kort tekstje uit te schrijven. Maar hier dus toch een poging, in de hoop dat het wat begrijpelijk blijft.

De huidige regering (PS-CDH-MR/FDF-CD&V/N-VA-Open VLD) heeft een nipte meerderheid aan Vlaamse kant én een nipte 2/3de meerderheid. Als we uitgaan van de nieuwe peiling zou de huidige samenstelling geen meerderheid hebben aan Vlaamse zijde (47,8%) en een 2/3 zit er waarschijnlijk ook niet in. De peilingen zeggen jammer genoeg niets over de Franstalige resultaten, maar als er daar iets verandert is het waarschijnlijk gewoon een (kleine) herschikking tussen CDH, MR/FDF en PS, wat niets aan de regering zou veranderen.
Als N-VA in die situatie zou afhaken is er zelfs een ruim ‘tekort’ aan Vlaamse kant (42,4%). Het is natuurlijk niet verplicht om een meerderheid van beide taalgroepen in de regering te hebben, maar het is wel een sterke gewoonte. Zeker als het gaat over iets delicaat als de staatshervorming, is een meerderheid aan beide zijden van de taalgrens een must.
Een federale regering met een Vlaamse minderheid die zware toegevingen doet? Dat komt over als een Waalse regering die Vlaanderen de les leest, pure politieke zelfmoord voor de Vlaamse regeringspartijen. In deze regering zijn er enkel meer Franstalige regeringsleden, en daar kwam al veel commentaar op, zeer terecht overigens.
Een extra moeilijkheid is dat er, als N-VA zou afhaken, mogelijk zelfs mét Groen! mee aan de onderhandelingstafel geen Vlaamse meerderheid is die de uitgewerkte staatshervorming zou steunen. Dit legt een hypotheek op de ‘consensusdemocratie’, iets dat nu vooral door de Franstaligen wordt benadrukt. Bovendien is een bijzondere meerderheid (= ½ in elke taalgroep én in totaal 2/3, wat een zwaardere vereiste is dan een 'gewone' Grondwetswijziging, waarbij men gewoon een 2/3 nodig heeft) dan niet mogelijk. Die bijzondere meerderheid heeft men onder andere nodig als men iets wil wijzigen aan de taalindeling, faciliteiten, … Heel wat teogeving die de Franstaligen vragen moeten geregeld worden met een bijzondere meerderheid, en dus moet men Vlaamse meerderheid hebben om het totaalakkoord goed te keuren (want er is uiteraard geen enkele Vlaamse partij die enkel de toegevingen zou steunen om aan een Vlaamse meerderheid te komen, dat zou gewoon absurd zijn). Bijvoorbeeld een inschrijvingsrecht in Brussel voor de mensen uit de faciliteitengemeenten zou men niet kunnen realiseren, tenzij men ook nog is de SP.A mee in het bad trekt.
Maar zelfs als de N-VA niet zou afhaken is er geen Vlaamse meerderheid, Groen! of SP.A meekrijgen zou een noodzaak zijn. Maar aangezien Groen! en Ecolo samen 1 federale fractie vormen moet men er dan terug Ecolo bijnemen. In de huidige situatie is Groen! een 'extra' (omdat de Franstaligen Ecolo mee wilden krijgen, en die weigerden dat te doen zonder ook Groen! te betrekken bij de onderhandelingen). In de situatue van de peiling zou Groen! erbij nemen niet vrijblijvend zijn, het zou een must zijn.
Daarom lijkt het mij waarschijnlijker dat men gewoon zal opteren om de SP.A erbij te betrekken, voor een 2/3 is de PS immers sowieso noodzakelijk. De SP.A komt dus niet, zoals dat bij Groen! wel het geval is, met een bijkomend vervelend aanhangsel.
Dus: als bij nieuwe verkiezingen de resultaten overeenkomen met de nieuwe peiling, dan kan men enkel tot een compromis komen via een nieuw soort octopusgroep (het kan dus eventueel zonder Groen!, SP.A is dan sowieso onmisbaar en die zullen Vl.Pro waarschijnlijk niet willen losrijden).
Het is bovendien zeer onwaarschijnlijk dat de Vlaamse socialisten terug vrijblijvend zouden meewerken, ze gaan mee in de regering willen als ze moeten meewerken aan de staatshervorming.
Nog een partij erbij in de regering. Is er iemand die denkt dat de zaken dan gemakkelijker zullen gaan? Dan zitten we met een regering waarbij links (CDH, PS, SP.A en Vl.Pro), centrum (CD&V) en (centrum-)rechts (MR, VLD, FDF, eventueel N-VA) samen moeten besturen. En mogelijk zullen de Franstaligen terug aandringen op het betrekken van Groen! en Ecolo bij besprekingen die de regering overstijgen voor de staatshervorming. Die groene partijen zullen waarschijnlijk wel passen voor regeringsdeelname, zeker voor Groen! zal het troume van Paars I nog te hard doorwegen. Groen! is te klein om mee te werken aan een extreem labiele regering waarvan men onmogelijk een samenhangend en daadkrachtig beleid kan verwachten.

Uiteraard kan het dat de echte resultaten iets anders zijn, waardoor onderhandelingen zonder N-VA en met Groen! toch een Vlaamse meerderheid hebben. Het zal dan in elke geval nipt zijn, en het zal er sowieso niet gemakkelijker op worden tijden de zoektocht naar een compromis.
U mag daarover uiteraard denken wat u wil, maar ik zou ‘verbetering’ en ‘democratischer’ toch niet in de mond nemen bij mijn analyse van zo’n situatie. En wie de grote winnaars zouden zijn van zo’n regering is ook wel duidelijk: VB en LDD (of wat had u gedacht…)

Kan het nog? BHV

Het moet zowat de meest gebruikte/gevreesde afkorting van de Wetstraat zijn: BHV. Maar wat heeft van deze kwestie ‘Voeren 2008’ het grootste struikelblok gemaakt in de actuele politiek?
Het is overduidelijk dat hier sprake is van een orgie aan factoren. Eigenlijk is dit probleem moeilijk volledig te vatten, laat staan dat er een kant-en-klare oplossing voor is.
Daarom zal ik proberen hier de pijnpunten op te sommen die volgens mij het zwaarste doorwegen.

1) BHV als symbool van het personaliteitsbeginsel
Het is ondertussen voor iedereen wel duidelijk geworden dat het gaat om een puur symbooldossier. Voor de Franstaligen is BHV een benadrukking van het personaliteitsbeginsel, terwijl de Vlamingen dit juist zien als een aanslag op het territorialiteitsbeginsel. Uiteraard gaat het puur in theorie ‘gewoon’ om een discriminerende kieskring waaraan men iets moet veranderen. Maar in de praktijk gaat BHV veel dieper dan enkel het naleven van een arrest van het Grondwettelijk Hof.

2) BHV als symbool van het unionistische België
Een tweede punt waarop de beruchte kieskring is ‘gepromoveerd’ tot symbool, is als een relikwie die thuishoort in het unionistische België. Al vanaf de eerste staatshervorming uit 1970 is ons landje geëvolueerd naar een complex systeem van Gemeenschappen en Gewesten. Door de kieskring BHV is er nog een gedeeltelijke overlapping. Door de splitsing zou er eindelijk een duidelijke scheiding zijn tussen de 3 Gewesten. Dit zou de Federale structuur benadrukken, zoals het hoort. De Franstaligen zien dit liever niet gebeuren, uit een soort heimwee naar ‘la Belgique de papa’ dat dan definitief heeft afgedaan. De splitsing van BHV is in de ogen van de Franstaligen gelijk aan het doorknippen van een mentale navelstreng.

3) Electorale belangen
Het spreekt voor zich dat de Franstaligen stemmen halen in Halle-Vilvoorde. Vooral het kartel MR-FDF ronselt daar stemmen. Dit geeft Reynders en Maingain aan de onderhandelingstafel natuurlijk een extra stimulans.

4) De uitersten en hun kartel
N-VA zorgt voor het Vlaamse imago van CD&V en het FDF bezorgt de MR een francofoon karakter. Dit lokt uiteraard stemmen, maar als de twee uitersten tot een akkoord moeten komen over een symbool als BHV zorgt dit uiteraard voor een zeer moeilijke situatie. Voor N-VA én FDF is BHV een speerpunt geweest in de verkiezingscampagne, met net iets andere slogans wel te verstaan. Alleen al Maingain en De Wever samen aan 1 tafel zetten zorgt voor een daling van de omgevingstemperatuur.
Beide partijen hebben, door het imago dat ze geven aan hun kartelpartner, veel macht. Het is dan ook fout te stellen dat FDF en N-VA respectievelijk MR en CD&V ‘gijzelen’. MR en CD&V geven immers zoveel macht aan hun kartelpartners, juist omdat ze in de verkiezingen van groot belang zijn. Men kan het N-VA en FDF toch moeilijk kwalijk nemen dat ze de macht gewillig aannemen die hun door de respectievelijke kartelpartners op een gouden schoteltje wordt aangeboden?

5) BHV in 2005
Zoals eerder reeds benadrukt hangen de toegevingen die Verhofstadt heeft gedaan in 2005 als het zwaard van Damocles boven de onderhandelingstafel. De Vlaamse partijen kunnen evenveel toegevingen nu absoluut niet aanvaarden (ze konden dat toen eigenlijk ook al niet), terwijl de Franstaligen eigenlijk liefst meer toegevingen zouden zien. Kan het moeilijker?

6) Het moet
zoals hierboven reeds gezegd gaat het in de praktijk niet enkel om het wegwerken van een discriminerende kieskring, het gaat dieper dan dat. Maar dat neemt niet weg dat het arrest van het Grondwettelijk Hof blijft gelden. Zonder splitsing van BHV zijn de volgende verkiezingen ongrondwettig, hoe je het ook draait of keert. Enkel in uiterste nood kan men niets anders doen dan BHV te gebruiken als parachute met als doel de regering te doen vallen, om zo te ontsnappen aan overdreven toegevingen. Maar eerst moet men proberen, en blijven proberen, het probleem op te lossen. De kwestie zomaar onder de mat schuiven, zoals Leterme’s voorganger heeft gedaan, is geen optie.

Deze 6 punten zijn volgens mij de meest belangrijke, al zijn er waarschijnlijk nog wel een aantal kleinere factoren die ook meespelen.
Dit is zonder twijfel de moeilijkste kwestie waarover men een akkoord moet bereiken. Het eindresultaat staat immers vast: de splitsing van BHV. Enkel de middelen om dat te bereiken kunnen een onderwerp zijn van de onderhandelingen.
Feit is dat het dossier een pak complexer is en dieper gaat dan enkel de uitvoering van ‘een simpel arrest van het Grondwettelijk Hof’.

donderdag 26 juni 2008

Hoe het nog kan: de Vlamingen

Aan Vlaamse kant liggen de kaarten compleet anders. Daar zijn er partijen die volop oppositie kunnen voeren tegen een communautair akkoord, en die zullen niet nalaten dat ook effectief te doen. Ook zitten de Vlaamse partijen met een zeer zware last aan verkiezingsbeloften, vooral het kartel CD&V-N-VA zit wat dat betreft in een moeilijke situatie. De logica “samen uit, samen thuis” gaat hier dus absoluut niet op.
Laat ons alvast beginnen met een taboe te doorbreken: ja, de Vlamingen zullen toegevingen moeten doen.
Om de Franstaligen mee in het bad te trekken, zal men iets moeten hebben om ze te verleiden. Dit is uiteraard enorm jammer, maar zo werkt het Belgische systeem nu eenmaal. Zolang België bestaat moet men zich inschrijven in de Belgische logica, toch als het doel is iets serieus te bereiken. De toegevingen die men zal moeten doen zullen zeer waarschijnlijk staan tegenover een splitsing van BHV en de tweede fase (op een totaal van 3 fasen, waar ik nog steeds vanuit ga, zoals in een vorig artikel beschreven).
Eerst BHV regelen en daar toegevingen voor doen is politiek niet haalbaar voor de Vlaamse partijen. Men zal dus een compromis moeten zoeken en een heel pak ineens regelen, in de politieke wetenschappen spreekt men dan van een ‘package deal’.
Hoe ver de Vlamingen moeten/kunnen gaan is zeer moeilijk te bepalen. Een rationeel model kan men daarvoor niet opstellen, het belang van persoonlijkheden, ‘momentum’, etc. is immers te groot. (Voor wie meer inzicht wil krijgen in hoe het er achter de schermen aan toegaat, zijn de boeken van Hugo de Ridder een absolute must. Al zijn boeken zijn goed, maar ‘De keien van de Wetstraat’ en ‘De strijd om de 16’ vind ik toch de beste twee uit de reeks.)
Ik denk dat we er alleszins mogen aannemen dat N-VA een zware periode tegemoet gaat als die partij het uiteindelijke compromis steunt. Al valt het natuurlijk niet uit te sluiten dat het kartel CD&V-N-VA ten onder gaat omdat N-VA het akkoord niet wil steunen en CD&V wel.
Feit is dat de Vlaamse Volksbeweging niet tevreden zal zijn, er zijn immers nog (te) veel radicale figuren in de VVB. Bart De Wever zal zich vooral moeten afvragen hoe ver hij de VVB van zich kan vervreemden. De N-VA zal moeten balanceren op de grens tussen de achterban tevreden houden enerzijds en een compromis vinden anderzijds. Een quasi onmogelijke opdracht, waarbij het partijbestuur vooral veel lef zal moeten hebben.
Zelf denk ik dat volgende toegevingen wel haalbaar zijn in ruil voor de splitsing van BHV en de tweede fase (waarbij volgens mij vooral de arbeidsmarkt en fiscale responsabilisering centraal zullen staan, maar daarover meer in een volgend artikel):

1) Uitdovend inschrijvingsrecht in Brussel voor de verkiezingen. Dit zou dan gelden voor gemeenten in de Vlaamse rand rond Brussel met bijvoorbeeld een bepaald aantal Franstalige inwoners. Over hoeveel gemeenten/personen het gaat, moet onderhandeld worden. Dat is onmogelijk op voorhand te bepalen.

2) Aanpassing van de omzendbrief Peeters. Daarin staat vermeld dat Franstaligen in de faciliteitengemeenten hun taalfaciliteiten pas kunnen gebruiken als zij daar telkens expliciet om verzoeken. Dit kan men veranderen, waardoor de inwoners van de faciliteitengemeenten bijvoorbeeld één keer om de 5 of 6 jaar moeten aangeven of zij al dan niet wensen gebruik te maken van Franstalige faciliteiten. Onder andere Karel De Gucht heeft in interviews al laten doorschemeren dat hij geen problemen heeft men een aanpassing van de omzendbrief Peeters.

3) Een extra financiële injectie van Brussel en/of Wallonië. Daar is eigenlijk geen geld voor, maar dat is voor de Belgische politici eigenlijk nog nooit echt een probleem geweest. Sommigen spreken over een extra eenmalige transfers van 740 miljoen naar de Franstalige gemeenschap, anderen hebben het over 950 miljoen gespreid over meerder jaren. Echt betrouwbaar is die tamtam natuurlijk niet, en eigenlijk zou ik liever geen idee hebben van de bedragen waarover men spreekt tijdens de onderhandelingen. Dat ik die dingen kan lezen in de krant, wil enkel zeggen dat de onderhandelaars nog altijd geen absolute discretie hanteren, wat nochtans een noodzaak is als men tot een compromis wil komen.

Deze 3 punten lijken mij politiek haalbaar voor de Vlaamse onderhandelaars, al zullen ze wel een enorme hoop commentaar krijgen. Vooral de wijziging van de omzendbrief Peeters ligt moeilijk. Dat is immers een Vlaamse bevoegdheid, en het is maar de vraag of de Vlaamse regering wil ingaan op een vraag van de Federale regering tot wijziging. De Franstaligen zullen een ruimere aanpassing van de omzendbrief vragen, bijvoorbeeld het schrappen van de passage waarin wordt benadrukt dat de faciliteiten uitdovend zijn. Maar het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat de Vlaamse regering daarop zou willen ingaan.
Alleszins is wat ik hierboven beschreven heb pure ‘spielerei’. Toch lijkt het mij niet onwaarschijnlijk dat er toegevingen worden gedaan die samenhangen met de 3 hierboven beschreven punten.
Hét probleem blijft uiteraard dat de Franstaligen het overleg uit 2005 blijven aanhalen, waarbij enorm veel toegevingen werden gedaan. (Zoals ik hier enkele weken geleden reeds heb geschreven, en waarover deze week een artikel in Knack staat waarin men dezelfde link legt.)

woensdag 25 juni 2008

Hoe het nog kan: de Franstaligen

Het vorige tekstje ging over de uitwerking die nog gevolgd kan worden indien men 15 juli wil behouden als deadline. Dat is uiteraard maar 1 aspect, om tot een akkoord te komen spelen nog een pak andere factoren mee.
Een ander, zeer belangrijk punt is de houding van de ‘groepen’ onderhandelaars. En dan bedoel ik vooral de Franstalige groep, aangezien daar toch het grootste verzet is tegen een staatshervorming. Om niet te zeggen dat het eigenlijk de enige groep is die zich tegen een hervorming van de Belgische structuur blijft kanten.
Nochtans is men erin geslaagd de ideale situatie te creëren aan Franstalige kant, toch als het gaat over een staatshervorming. Alle Franstalige partijen die meetellen in Wallonië zitten mee aan de onderhandelingstafel. Dat maakt het extra moeilijk om tot een compromis te komen, maar als er uiteindelijk een akkoord uit de bus komt wordt de last wel gedragen door alle Franstalige partijen.
Zeer simpel voorgesteld zou je de mogelijke houdingen van de Franstaligen kunnen indelen in 3 categorieën:

1) Ze willen zelfs niet beginnen aan een akkoord, en waar ze wel aan beginnen wordt even later al terug afgeschoten, al dan niet publiek.
2) Men slaagt erin de Franstaligen mee in het bad te trekken en men nadert een compromis. Op dat moment doorbreekt 1 van de Franstalige partijen de stilte in de media en gaat zich plots (publiek) distantiëren van de andere partijen. Dit is uiteraard puur uit electoraal belang. Daardoor stort alles in, aangezien de logica van "samen uit, samen thuis" niet meer opgaat.
3) Het blijkt uiteindelijk toch mogelijk een volledig akkoord rond te krijgen zonder dat 1 van de Franstalige partijen dit in laatste instantie afschiet uit electoraal belang.

De eerste houding hebben we ondertussen al zeer dikwijls kunnen aanschouwen, maar het ziet ernaar uit dat het er nu anders aan toe gaat. Het zal er nu om spannen of men direct naar houding 3 overgaat. ‘Kiest’ men uiteindelijk toch voor houding 2, dan komt er volgens mij quasi onvermijdelijk een overgangsregering of iets dergelijk. Misschien/hopelijk zijn die gevolgen van houding 2 te zwaar om te dragen voor de Franstaligen, waardoor ze schrik krijgen van dat scenario en toch voor houding 3 opteren. Maar misschien is die redenering wel te rationeel…
Deze indeling in 3 houding gaat uiteraard enkel op voor de Franstalige partijen, aan Vlaamse kant werken immers niet alle partijen mee aan de onderhandelingen. Wat daar volgens mij de mogelijke houdingen zijn zal in een volgende post worden besproken.

dinsdag 24 juni 2008

Hoe het nog kan: de uitwerking

Zoals hier al meermaals werd opgemerkt, zal een akkoord vinden over een staatshervorming tegen 15 juli enorm moeilijk zijn, maar niet volledig onmogelijk. moeilijk gaat ook. Vandaar dat er hier dan ook enkele artikels zullen komen over hoe het misschien toch nog mogelijk is om een compromis te vinden.
Is zo’n analyse giswerk? Ja. Is het gebaseerd op feiten? Amper. Heeft het een grote relevantie? Nee. Is het een interessante denkoefening? Absoluut.
Het eerste tekstje zal gaan over de uitwerking van het akkoord. Daarbij speelt vooral het historische perspectief een grote rol. Meer bepaald is het interessant de vergelijking te maken met de staatshervorming(en) van ’88-’89 en/tot ’92-’93.
Veel mensen zien die 2 periodes onterecht als onafhankelijke gebeurtenissen. In het akkoord van '88-’89 werd beslist dat er een staatshervorming in 3 fasen zou komen. De eerste 2 fasen waren de minst verregaande, en men heeft die al redelijk vlug concreet uitgewerkt en toegepast. De derde fase was een pak complexer, en bovendien was dat het sluitstuk waardoor de effectieve omvorming van dit landje tot een federale staat zou gerealiseerd worden. Men heeft die laatste fase blijven uitstellen, totdat het niet langer houdbaar was. In ’92-’93 heeft men uiteindelijk toch een akkoord bereikt over de concrete invulling van de derde fase, het Sint-Michielsakkoord.
Conclusie: een opdeling in fasen en een ruime spreiding in de tijd. Klinkt dat niet enorm actueel?
Momenteel werkt de huidige regering met een staatshervorming in 2 fasen (al noemen ze dat tegenwoordig liever “pakketten”), maar het zou mij niet verwonderen als men uiteindelijk bij 3 pakketten uitkomt.
Algemeen vormen vooral de verkiezingen van 2009 blijkbaar een struikelblok. (Wie organiseert er dan ook verkiezingen, een pure pesterij voor politici…) Bovendien mort als extra factor ook de publieke opinie steeds meer, ze willen concrete oplossingen voor ‘de koopkracht’, ‘hoge brandstofprijzen’, etc.
Zelf lijkt het mij in deze situatie niet onwaarschijnlijk dat men het tweede pakket, waarover men nu aan het onderhandelen is, nog is zal opdelen. Een aantal punten waarover een akkoord mogelijk is kunnen nu al ingevuld worden (daarover meer in een volgend artikel). De punten waarover men nu echt geen compromis vindt steekt men dan in een ‘derde pakket’. Die derde fase kan men zo over de verkiezingen van 2009 heffen.
De Vlaamse regeringspartijen kunnen op die manier in 2009 naar de kiezer stappen met de eerste 2 pakketten die al concreet zijn uitgewerkt en een derde pakket waarvan over enkele grote lijnen al een principeakkoord is . Aan Waalse kant werken alle noemenswaardige partijen mee aan de onderhandelingen, dus daar kan men de last gezamenlijk dragen (niemand wint, niemand verliest). Zelf als de Waalse kiezers walgen van het akkoord kunnen ze er niets aan veranderen, er is immers geen alternatief om op te stemmen (tenzij je het zootje ongeregeld van het FN absoluut een partij wil noemen…).
Zo kan men de eerste 2 pakketten (die hopelijk al redelijk verregaand zijn) verkopen aan de kiezer langs beide zijden van de taalgrens.
Dit is een mogelijk scenario, en volgens mij ook zowat het enige scenario dat nog zou kunnen werken. Maar dit wil nog niet zeggen dat het de ideale oplossing is. De derde fase wordt zo immers op de lange baan geschoven.
Vlamingen of Walen die hoopten dat er een einde zou komen aan regeren met als motte “après nous le déluge”, komen dan alvast bedrogen uit.

zondag 22 juni 2008

Door Voorpost in 't defensief

Voorpost betoogde vandaag in Wezembeek-Oppem, om druk te zetten op de onderhandelaars. Nu is het natuurlijk de vraag of dit iets uithaalt, en zo ja: in goede of slechte zin?
Momenteel wordt er terug onderhandeld, aan een hels tempo als we de politici mogen geloven. Het doel: tegen 15 juli iets in handen hebben. Het is balanceren op een slappe koord, al heb ik de indruk dat er stilaan wat meer vertrouwen is tussen de onderhandelaars. Met dit in het achterhoofd kunnen we proberen te bepalen wat het effect zal zijn van de betoging vandaag door het extremistische Voorpost.

Aan Vlaamse kant:
De Vlaamse onderhandelaars lijken vastberaden tot een akkoord te komen. Zelfs na een volledig jaar zijn de verkiezingsbeloftes om tot een grote staatshervorming te komen nog niet op de lange baan geschoven. Dit komt voornamelijk omdat de electorale belangen te groot zijn. Wat extra druk zetten vanuit 'de straat' is dus totaal (ik herhaal: totaal) overbodig. Een delicaat akkoord vinden is een zeer moeizaam proces. Een stuk of 250 radicale Vlaamse betogers, die absoluut geen correcte afspiegeling van de samenleving weergeven, hebben niet de minste invloed op de Vlaamse politici. Een massale mobilisering, met een pluralistische samenstelling, zou wel effect kunnen hebben, maar dat is op dit moment totaal overbodig

Aan Franstalige kant:
De Waalse onderhandelaars zullen zeer waarschijnlijk anders reageren. Ook de Waalse bevolking zal hierdoor mogelijk radicaliseren in Belgische richting. Dit alles onder het motto: “zie je wel dat al die Vlaams-nationalisten radicale, extreem-rechtse activisten zijn.” Wedden dat Olivier Maingain deze avond (normaal wordt er vandaag onderhandeld over BHV) deze betoging aanhaalt om een punt te maken tijdens de onderhandelingen?

Dit is uiteraard een uitvergroting van de situatie. In de praktijk krijgt een kleine betoging van een aantal gefrustreerde radicalen te weinig aandacht om echt een verandering teweeg te brengen. Wat niet wegneemt dat de effecten die hierboven werden beschreven zeer waarschijnlijk in mindere mate zullen voorkomen.
Nog maar is wordt de eis voor meer Vlaamse autonomie en/of Vlaamse onafhankelijkheid geassocieerd met een hoop kelende radicalen. Jammer maar helaas.
Voorpost betoogt! Hoe lang nog?

vrijdag 20 juni 2008

Vermoeiend

Het Vlaams Belang voelt zich nog maar is geroepen om populistische afbrekende oppositie te voeren. En dan heb ik het over volgend bericht:

“De meerderheid in het Vlaams Parlement heeft duidelijk geen respect voor het Ierse nee tegen het Verdrag van Lissabon. Na een oproep van Open-VLD-voorzitter Bart Somers pleegde de meerderheid een ware putsch in de commissie Buitenlandse aangelegenheden van het Vlaams Parlement. Terwijl de agenda voor de komende week reeds bepaald was heeft de meerderheid toch nog het instemmingsdecreet met het Verdrag van Lissabon geagendeerd voor de zitting van volgende week. Dit stuitte onmiddellijk op verzet van Luk Van Nieuwenhuysen en Commissievoorzitter Karim Van Ovemeire.

Immers, niemand weet hoe het nu met het verdrag verder moet na het Ierse nee. Er is dus geen enkele reden waarom dit verdrag zo snel door het Vlaams Parlement moet gejaagd worden. Bovendien is er nog steeds geen akkoord tussen de verschillende parlementen in dit land inzake de toepassing van de subsidiariteitsregels. Vlaanderen heeft dus nog geen enkel zicht op hoe haar belangen in Europa gewaarborgd kunnen worden. Toch wil de meerderheid dit verdrag door de strot van het Vlaams Parlement rammen, zonder enige garantie voor Vlaanderen.

Vlaams Belang is geenszins bereid om op die manier een ‘blanco cheque’ te tekenen voor de federale regering en Europa. Vlaams Belang zal alle mogelijke procedurele middelen aanwenden bij de bespreking van dit instemmingsdecreet. Als het Verdrag van Lissabon voor de meerderheid dan toch zo belangrijk is, moet het Vlaams Parlement het dan ook op een fatsoenlijke manier behandelen.”

Uiteraard moet de oppositie oppositie voeren. Maar is het echt nodig om onnozele procedurekwesties toe te passen, goed wetende dat er een meerderheid in het Vlaams Parlement het intemmingsdecreet steunt?
Als het verdrag niet voor het einde van dit jaar door alle parlementen is goedgekeurd dreigt internationale afgang. Bij Vlaams Belang zitten ze te zagen dat ons imago in het buitenland niet goed is, wat jammer genoeg ook effectief het geval is. Maar één ding is zeker: een hoop procedurekwesties starten en zo ons land internationaal laten afgaan zal daar niets aan veranderen, integendeel.
Op de koop toe wordt de Vlaamse Beweging nog maar is geassocieerd met dit bekrompen beleid waarbij een totaal gebrek aan internationaal perspectief de norm blijkt te zijn.
Het argument van de subsidiariteitsregels om een eventuele procedureslag te verantwoorden is dan ook complete onzin. (En op dat vlak is N-VA ook schuldig, want die belemmeren de goedkeuring door het Vlaams Parlement al een tijdje omdat ze de subsidiariteitsregels eerst willen vastleggen) Uiteraard zijn die subsidiariteitsregels belangrijk, maar dat wil nog niet zeggen dat er daarover een volledig akkoord moet zijn voor de goedkeuring van het verdrag. Men kan die kwestie evengoed regelen na het instemmingsdecreet, er is geen enkele reden waarom dit absoluut eerst zou moeten gebeuren.
Wat meer internationaal perspectief zou de Vlaamse Beweging echt geen kwaad toen, een te grote groep is vastgeroest in een verjaarde logica. Enkel focussen op Vlaanderen is veel te beperkt, en dat is nog zwak uitgedrukt.

EU en migratie

Het parlement van de EU heeft eergisteren dan toch de regelgeving rond migratie goedgekeurd. Dit is zeer ingrijpend, en dus is een korte analyse met enkele bemerkingen wel op zijn plaats

Goede punten
- Het is alleszins een goede zaak dat men migratie meer Europees wil benaderen. Het gaat over een globale kwestie, als elk Europees land zijn eigen regelgeving blijft hanteren komen we nergens. Dat er nu neen referentiekader is op het niveau van de EU is dus een goede zaak. Dit komt voor iedereen, ook voor de illegale migrant, de duidelijkheid ten goede.
- Een ander positief punt is dat er nu minimumrechten zijn voor illegalen in de hele EU. Al zijn er voorlopig nog enkele uitzonderingen (lees: Denemarken, Ierland en het VK) die ‘opt-outs’ hebben bedongen. Momenteel zijn er nog een aantal landen waar de maximumduur voor opsluiting van illegalen niet vastligt (onder andere in Nederland), daar komt nu gelukkig verandering in. Een illegaal die uitgewezen wordt en niet binnen de 30 dagen vrijwillig vertrekt kan 6 maanden worden opgesloten in een aangepaste instelling, met een mogelijke verlenging tot 18 maanden.
- Het werkt de populistische president van Venezuela (Hugo Chávez) op de heupen. Die dreigt met een olieboycot tegen de EU als de regelgeving effectief wordt uitgevoerd door de lidstaten. Alleen jammer voor hem dat de EU helemaal geen olie invoert vanuit Venezuela…

Voor verbetering vatbaar
- In het oorspronkelijke akkoord was er bepaald dat de lidstaten gratis een advocaat ter beschikking zouden moeten stellen. Dit is in de uiteindelijke bepaling een ‘optie’ geworden. Wel is juridische bijstand verlenen verplicht. Persoonlijk vind ik die verplichte bijstand niet ver genoeg gaan. Een gratis advocaat ter beschikking stellen is absoluut geen overbodige luxe, en zou dus verplicht moeten zijn. Op dat punt moet er zeker iets veranderen
- De maximumduur van anderhalf jaar is lang. Daarom moet de EU erop toezien dat enerzijds de voorwaarden worden nageleefd, en dat anderzijds druk wordt uitgeoefend om van 18 maanden opsluiting de uitzondering te maken, niet de norm. De voorwaarden die men nu stelt gaan als volgt: de uitgewezen illegaal verzet zich tegen uitwijzing en/of de papieren van het land van herkomst waarnaar de illegaal wordt teruggestuurd laten op zich wachten. Dit lijkt redelijk strikt, maar men moet oppassen met de bepaling ‘verzet’. Is het niet logisch dat iemand zich verzet tegen uitwijzing, die persoon heeft zeer waarschijnlijk veel moeten doorstaan om hier te geraken. Het zal ervan afhangen hoe strikt men ‘verzet’ interpreteert. Persoonlijk vind ik alleszins dat men een beperkte interpretatie moet hanteren, het moet voor mij gaan om zwaar fysiek verzet waarbij geweld wordt gebruikt. 6 maanden moet als norm gehanteerd worden, slechts in uitzonderlijke gevallen mag men tot een verlenging overgaan. En dan nog moet men vermijden dat men de verlenging rekt tot een totaal van 18 maanden. Dat is het absolute maximum, enkel voor onhandelbare noodgevallen.
- De ‘entry ban’ is onaanvaardbaar als er geen extra clausule wordt ingebouwd. Het zal mogelijk worden uitgewezen illegalen 5 jaar lang de toegang tot de EU te ontzeggen. Maar in die tijd kan er veel gebeuren in het land van herkomst (een oorlog die uitbreekt, natuurramp, …). Er moet dus een clausule komen die het mogelijk maakt de ‘entry ban’ op te heffen als de situatie in het land van herkomst grondig is gewijzigd

Conclusie
Het is een goede zaak dat men op het niveau van de EU nu een referentiekader heeft om illegale migratie te coördineren. Dat is de weg die we in de toekomst meer moeten beantwoorden. Om dit te verwezenlijken is er uiteraard een compromis nodig. Ik wil gerust de lange termijn van 18 maanden in zeer uitzonderlijke situaties aanvaarden, onder andere omdat het de enige manier is om tot een praktisch uitvoerbaar akkoord te komen. Maar op ander punten moet er absoluut een bijschaving komen. De ‘entry ban’ moet worden verfijnd en er moet gratis een advocaat en andere juridische bijstand ter beschikking worden gesteld, zonder uitzondering.

donderdag 19 juni 2008

15 juli? 15 juli!

Als er één ding de afgelopen weken wel heel duidelijk is geworden, dan is het wel dat 15 juli een belangrijke dag hoort te worden. Zowat iedereen verwacht tegen dan concrete initiatieven. Dit gaat van sociale maatregelen, over belastingverlagingen, en via grote staatshervorming tot BHV. Een gigantische taak, om niet te zeggen onmogelijk.
Tot nu toe is er niet veel meer gebeurd dan een hele reeks ‘werkgroepen’ oprichten, uiteraard met als doel de problemen echt op te lossen “voor de mensen”. Over de staatshervorming, BHV en andere institutionele zaken kan men nog onderhandelen, daar hangt het resultaat af van de onderhandelingsmethode, zin tot compromis, …
Maar als het gaat over sociale maatregelen en belastingverlagingen zit het probleem elders. Men kan die 2 immers onmogelijk combineren, tegelijk de uitkeringen verhogen en de belastingen verlagen is op zijn minst nefast voor de begroting. Mijn vrees is dat de regering het niet al te nauw zal nemen. Men neemt het nu al niet te nauw, en dat zal er niet op verbeteren.
Als er geen akkoord komt, kunnen we ons mogelijk verwachten aan een overgangsregering tot aan de verkiezingen van 7 juni 2009. De vrees dat het dan pas echt uit de hand zal lopen is terecht. Alle partijen die in die overgangsregering zitten zullen iets willen hebben om te kunnen ‘verkopen’ bij de verkiezingen van 2009. Concreet: Open VLD zal absoluut een belastingverlaging willen doorvoeren, PS en CDH zullen een aantal duidelijke sociale maatregelen willen doordrukken. De coördinatie over deze maatregelen zal miniem zijn, want niemand zal zin hebben zich te verbranden door het geheel te sturen.
Dat er een akkoord komt over minstens de staatshervorming en BHV is essentieel. Als daar geen vooruitgang wordt geboekt kan men de rest wel vergeten. Het zal onmogelijk zijn verder te doen zonder stappen in de staatshervorming. Hoe zou bijvoorbeeld Kris Peeters geloofwaardig de Vlaamse verkiezingen kunnen aanvangen als zijn partij federaal alles op de lange baan heeft geschoven, om maar 1 concreet ‘probleem’ te noemen.

Alleszins kunnen we er niet onder uit dat 15 juli tot een quasi heilige dag is verheven. (Al zullen we misschien niet tot dan moeten wachten, als de Vlaamse regeringspartijen tijdens de Vlaamse feestdag sterke/harde taal spreken is het ook duidelijk dat er geen akkoord zal zijn.) Om druk te zetten op de onderhandelingen is dit een goede zaak, al mag men het doel niet over het hoofd zien. Het is vooral belangrijk dat er duidelijke stappen worden gezet in de staatshervorming.

Desnoods sleept dit iets langer aan, al is de voorwaarde dan wel dat er inhoudelijk wordt onderhandeld. Als de besprekingen goed verlopen en men merkt op 5 juli dat er een doorbraak mogelijk is tegen 20 juli moet men daar voor gaan. De fetisj van 15 juli mag dan geen hinderpaal zijn. Als men eindelijk door onderhandelen ergens komt moet men doorgaan, maar als blijkt dat er toch geen akkoord mogelijk is kan men 15 juli gebruiken als valscherm. Voor mijn part onderhandelen ze voort tot eind augustus (dit impliceert uiteraard dat het parlementair reces zal moeten uitgesteld worden), maar dan moet er wel effectief tot op het bot onderhandeld worden. Als de besprekingen nog maar is afslagen moet men de handdoek in de ring werpen, man kan niet eindeloos het geduld van de bevolking blijven uitmelken.

dinsdag 17 juni 2008

Europa als zondebok

Ierland heeft vorige week het verdrag over het Lissabon-verdrag afgewezen, echt verwonderlijk is dat niet. Persoonlijk denk ik dat da afwijzing draait rond twee belangrijke punten.

1) Een referendum is niet geschikt om te oordelen over een complex verdrag. Uiteindelijk draait de campagne toch niet rond het referendum zelf.
In het beste geval worden er enkele puntjes uitgehaald, in het slechtste geval gaat het zelfs helemaal niet over het verdrag. Toen er enkele jaren geleden een referendum was in Frankrijk heeft de linkse beweging massaal gemobiliseerd om via de stemming duidelijk te maken dat ze niet tevreden waren met de Bolkestein-richtlijn (= vrij verkeer van diensten). Dit had uiteraard niets te maken met de grondwet die dan moest beoordeeld worden, maar de grondwet was er wel het slachtoffer van. In Ierland was er onder andere een protest tegen de legalisering van abortus, iets dat de EU zogezegd zou ondersteunen. Dat is ongelofelijke onzin, maar wederom werd het verdrag er het slachtoffer van.
In deze complexe materie zijn de parlementsleden het beste geplaatst om in alle sereniteit te oordelen. Dit is niet ondemocratisch, zoals wel eens wordt beweerd, want de parlementsleden hebben juist een mandaat gekregen om over complexe zaken als het Lissabon-verdrag te oordelen.

2) De politici gebruiken de EU keer op keer als zondebok. Als er een goede richtlijn is die moet worden omgezet in nationale wetgeving, dan gaan de nationale politici met de eer lopen. Over Europa wordt dan met geen woord gerept.
Maar als er een minder voordelige richtlijn is, dan staan onze politici elkaar te verdringen om de EU de schuld te geven. Uiteraard krijgen de mensen zo de indruk dat Europa niet goed is, en enkel een aantal vervelende beslissingen neemt.
Hier moet dringend een ommekeer in komen, de nationale politici hebben een grote verantwoordelijkheid. Europa is een zeer mooi project dat we dag op dag moeten verdedigen. Uiteraard mag men kritiek geven op de EU, maar dan moet men de eerlijkheid hebben om ook de goede punten van de EU onder de aandacht te brengen.

Van alle wetgeving waar we in ons land mee te maken krijgen is zo’n 80% afkomstig, al dan niet rechtstreeks, van het Europese niveau (door richtlijnen, verordeningen, …). De EU heeft een pak meer voordelen dan nadelen, maar de nationale politici hebben niet het lef dit eerlijk te verdedigen.

zondag 15 juni 2008

Wadisda? 'Corridor'

Het nieuwste buzz-woordje in de politiek is zonder twijfel de ‘corridor’. Het gaat dan over een verbinding tussen Brussel en Wallonië, over Vlaams grondgebied dus. De Franstaligen vragen/eisen dat er een strook van ongeveer 2 tot 4 kilometer wordt overgedragen aan Brussel. Die strook moet dan een territoriale verbinding vormen tussen het Waalse en het Brusselse gewest.
Uit een aantal krantenartikels is af te leiden dat ze aan de andere kant van de taalgrens vooral geilen op een stukje Zoniënwoud. Heel specifiek gaat het over een stuk van Sint-Genesius-Rode (zie rode strook op afbeelding).
Het doel? Internationaal iets hebben om Brussel te kunnen opeisen als het ooit tot een splitsing van België komt. Wie nu nog gelooft dat de Franstaligen in een Belgische context denken is wel heel naïef. Als men zich zo blijft bezighouden met een splitsingsscenario zal men op termijn in een ‘self-fulfilling prophecy’ belanden. Is dat echt wat de Franstaligen willen? Ik betwijfel het ten zeerste.
Waarschijnlijk is de verwoording van een journalist van De Standaard dit weekend nog de beste:

"Het alternatief is die andere oplossing: het einde van België. Dat laatste wordt aan de overkant van de taalgrens omschreven als het worstcasescenario. Opmerkelijk, want de Franstaligen gedragen zich steeds meer als bedrijfsleiders van de NV België die zeggen dat ze een toekomst zoeken voor hun onderneming in moeilijkheden, terwijl ze in hun achterhoofd aan het rekenen zijn wat ze bij een faillissement uit de brand kunnen slepen. Of worden de corridorscenario's alleen uitgewerkt om te verbergen dat ze op de Franstalige hoofdkwartieren hoegenaamd geen idee hebben waar het land naartoe moet? Is het echt 'the corridor, studip' of gewoon 'the stupid corridor'."




zaterdag 14 juni 2008

Religie Vs. sekte

“Raëliaanse beweging dient klacht in tegen België”, het is eens iets anders. De beweging wordt naar eigen zeggen gediscrimineerd (Volledige artikel hier) en wil dit internationaal aanklagen. Ik moet toegeven dat ik deze beweging zelf niet kende, en dus bracht wikipedia wederom raad:

"Raëlisme is de UFO-religie van de Raëlian Movement, welke gesticht is door voormalig autoracing journalist Claude Vorhilon.

Raëlians zijn athëisten, maar geloven dat al het leven op aarde in een laboratorium is geschapen door een buitenaards ras dat de Elohim zou heten. De Elohim zouden op meerdere momenten in onze geschiedenis de aarde bezocht hebben als verschillende profeten. De mens echter heeft de boodschap niet begrepen en heeft de Elohim voor god(en) aangezien.

Claude Vorhilon beweert dat hij in de jaren 70 tweemaal een ontmoeting met een alien, die Jaweh heet, gehad heeft. Deze zou hem de opdracht hebben gegeven een ambassade op aarde te stichten, om de Elohim op aarde te verwelkomen. Rael zegt tijdens een van deze ontmoetingen meegeweest te zijn naar de thuis planeet van de Elohim, alwaar hij gekloond is.

Raëlians zijn een groot voorstander van klonen. Ze geloven dat door middel van klonen de in verschillende religiën beloofde opstanding werkelijkheid kan worden."


Tot zover de Nederlandse uitleg, wie meer wil weten moet zeker ook is de Engelstalige wikipedia bezoeken (klik hier). Situaties als deze kunnen onze samenleving voor een moeilijke keuze zetten. Men heeft in België immers een systeem van overheidssubsidiëring voor religies. Internationaal wordt de stelling dat de Raëliaanse beweging een religie is door heel wat organisaties ondersteund, waaronder ook heel wat bewegingen voor de mensenrechten en voor democratie.
Discriminatie is voor mij in ieder geval onaanvaardbaar, dus de klacht van de beweging is alleszins terecht. Zelfs de meest rare opinies mag men verspreiden, de vrije meningsuiting is een zeer belangrijk fundament van de democratie.
Nu is het natuurlijk de vraag of de overheid bewegingen als deze financieel moet ondersteunen. De overheid ondersteunt voornamelijk het Hindoeïsme, Boeddhisme, Islam, Jodendom en christendom (de ‘grote’ 5 dus). Maar zou ze ook pakweg de veel kleinere Raëliaanse beweging moeten ondersteunen?
Persoonlijk vind ik dat men consequent moet zijn. Als men financieel de levensbeschouwing/religie wil steunen mag men zich niet beperken tot een aantal traditionele groepen.
Maar anderzijds moet er ook een betere regelgeving komen om duidelijker het onderscheidt te maken tussen religie en sekte. Men kan zich hiervoor baseren op wetenschappelijk onderzoek, internationale rapporten, etc. Momenteel is er al een onderzoekscentrum (Informatie- en adviescentrum inzake schadelijke sektarische organisaties, ‘iacsso’), dat zich bezighoudt met het onderzoek naar sektes. Maar concrete rapporten verschijnen daar slechts zelden, op een tweejaarlijks 'activieitenverslag' na wordt er bijna niets gepubliceerd, en over welke criteria men juist hanteert is geen transparantie. Het mag geen giswerk worden, er is al veel wetenschappelijk onderzoek verricht, en daar heeft men een aantal bruikbare modellen ontwikkeld (bijvoorbeeld het BITE model).
De conclusie is dus tweeledig. Enerzijds moet men consequent zijn, als men religies van overheidswege uit ondersteund moet men alle religies ondersteunen, niet enkel die religies waarbij het de overheid goed uitkomt. Men kan er ook voor opteren om de financiële steun voor alle religies af te schaffen (zoals onder andere LDD voorstelt), maar dit lijkt me niet wenselijk en bovendien is het in de praktijk onhaalbaar. Het zou de breuklijn tussen vrijzinnigen en gelovigen/katholieken terug bovenhalen, waardoor men al vlug in dogmatische discussies zou vervallen over de financiële steun. Been there, done that.
Anderzijds is het ook zeer belangrijk dat de financiële steun gepaard gaat met een aantal duidelijke criteria. Het kan niet de bedoeling zijn dat de overheid een sekte financiert. Maar het kan al evenmin de bedoeling zijn dat de overheid bepaalde bewegingen uitsluit van overheidssteun, zonder transparant te zijn over de criteria van uitsluiting. Een duidelijker referentiekader dringt zich op, liefst voor een groot stuk gebaseerd op het vergevorderde wetenschappelijk onderzoek dat men terugvindt in de sociologie. Een sluitend model vinden is onmogelijk, maar een systeem vinden dat wetenschappelijk ondersteund wordt en een draagvlak heeft bij de publieke opinie zou wel mogelijk moeten zijn.
Een duidelijk referentiekader over waard de grens ligt tussen ‘religie’ en ‘sekte’ is broodnodig en zou al een hele stap in de goede richting zijn.

vrijdag 13 juni 2008

Het bewijs

Woensdag heb ik hier een bericht gepost waarin ik mij volledig aansluit bij de mening van Eric Defoort, zoals hij die in een interview met knack weergeeft.
En, verrassing alom, mijn overtuiging wordt nog gesterkt door een aantal reacties vanuit radicaal-rechtse hoek. Een kleine greep uit het ruime assortiment aan reacties:

http://yvespernet.wordpress.com/2008/06/11/wij-marginalen/
http://bertdeckers.skynetblogs.be/post/5959175/quid-vvb
http://frietmetstoofvlees.blogspot.com/2008/06/eric-defoort-vvb-weer-verkeerd.html

Deze hevige reacties bewijzen nog maar is dat het ouderwetse taalflamingantisme niet meer van deze tijd is. De taalstrijd is echt niets waar de Vlaamse Beweging prioritair op zou moeten focussen. Het moet gaan over een open toekomstideaal, niet over een bekrompen nationalisme dat niet thuishoort in de 21ste eeuw.
Eric Defoort doet een goede zaak door zich af te zetten tegen bepaalde groepen die de Vlaamse beweging een slechte naam geven. Een zoveelste radicale actie van Voorpost is niet wat we nodig hebben. Het gaat daar immers niet echt om een onderdeel van de open Vlaamse Beweging, het is gewoon een anti-Franse beweging. Mensen die taalfaciliteiten als zowat het grootste probleem zien dat er is, kun je toch bezwaarlijk een andere term toebedelen dan ‘bekrompen’?
Het probleem is dat een breuk binnen de VVB op deze manier gevaarlijk dichtbij komt. Uiteraard zou een pluralistische VVB de beste oplossing zijn, zodat ook enkele radicalere organisaties worden opgenomen (al zou ik niet rouwig zijn als bepaalde radicale organisaties zouden verdwijnen).
Het probleem is dat de organisatie nu voor een groot stuk wordt gedomineerd door de radicale krachten. Wat staan roepen voor een gemeentehuis lost slechts zelden iets op, zeker niet in deze tijden van gevoelige onderhandelingen (een radicalisering aan Franstalige zijde is echt niet wat we nodig hebben).
Eric Defoort neemt een gewaagde keuze, iets waarvoor hij op zich al respect verdient, en balanceert op een slappe koord. Als hij effectief een pluralistische VVB wil creëren zal hij een pak meer mensen die zich op de linkerzijde en in het centrum situeren moeten aantrekken. De enige manier waarop dit kan is door interviews zoals dat in knack. Sterk duidelijk maken dat de VVB geen rechts clubje mag zijn is essentieel. Eens er meer mensen zijn vanuit alle zijden van het politieke spectrum kan men de relaties normaliseren.
Maar als uiteindelijk toch de keuze zich opdringt tussen een breuk in de VVB of een VVB gedomineerd door radicalen, dan kies ik voor de breuk. Om van de Vlaamse Beweging een brede volksbeweging te maken zullen we hoog moeten inzetten. Een radicale opinie zal nooit een brede meerderheid achter zich krijgen, de VVB moet het pluralisme omarmen. Al is daarvoor wel eerst een bijzonder riskante strategie nodig...
Laat ons vooral hopen dat de radicalen de Vlaamse onafhankelijkheid voorop zetten, en niet hun eigen machtspositie binnen de Vlaamse Beweging.

The White House




donderdag 12 juni 2008

Fuck Sinn Fein

In Ierland wordt vandaag een referendum gehouden over het Verdrag van Lissabon. Het zal erom spannen als morgenavond de resultaten worden bekendgemaakt, beide kampen scoorden ongeveer even goed in de peilingen.
Grote mobilisering tegen het verdrag kwam er onder meer van Sin Fein. Die republikeinse nationalistische partij voelt zich blijkbaar geroepen om de EU in een crisis te storten.
Het is vooral jammer om te zien hoe de republikeinse partij er maar niet in slaagt zich aan te passen aan de 21ste eeuw. De oproep om ‘no’ te stemmen is vanuit een bekrompen reflex, op basis van een aantal achterhaalde stellingen. Dit is absoluut geen goed voorbeeld van hoe het civiele nationalisme er in de toekomst zou moeten uitzien. Sommige groepen in Ierland blijven teren op een conflict waarvoor ondertussen een oplossing is gevonden (al blijft er wel nog werk aan de winkel om het land van de sektaire toestanden te verlossen). Het Goede Vrijdag-akkoord is een enorme doorbraak geweest en heeft aangetoond dat een vreedzame oplossing het beste is. Het conflict Unionisten Vs. Republikeinen is niet meer aan de orde, hopelijk kan het land een aantal gruwelijke demonen/conflicten eindelijk achter zich laten.
Het IRA behoort tot het verleden, en Sin Fein heeft dringend nood aan een nieuwe richting voor de partij. Hopelijk gaat men dat vlug inzien, die Ieren en de EU verdienen beter dan dit.

No to 42 days

In Groot-Brittannië heeft het Lagerhuis dan toch een zeer controversiële wet gestemd. Als ook het Hogerhuis akkoord gaat wordt het binnenkort mogelijk een terreurverdachte 42 (!) dagen vast te houden zonder een formele aanklacht.
Dit is een extreem lange termijn, en bovendien is het voor mij duidelijk een schending van de mensenrechten. Vooral artikel 9 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens komt hierdoor in het gedrang:

Artikel 9: “Niemand zal onderworpen worden aan willekeurige arrestatie, detentie of verbanning”

Een beperkte voorhechtenis is uiteraard nodig, maar er moet zo snel mogelijk na de arrestatie een aanklacht volgen. En 42 dagen is niet bepaald snel, het is zelfs de langste periode die er bestaat in een democratisch land.
Dit is een schoolvoorbeeld van de manier waarop de angstcampagne steeds verder wordt doorgevoerd. Men misbruikt de dreiging die van het terrorisme uitgaat om de burgerlijke vrijheden uit te hollen. Ik ga niet ontkennen dat we effectief moeten optreden tegen terrorisme, integendeel. Maar de manier waarop men dit nu aanpakt is niet correct, de vrijheid mag niet in het gedrang komen. We moeten absoluut vermijden dat we onder druk van de terroristen onze eigen rechten op de helling zetten.
Hopelijk volgen zo weinig mogelijk landen de maatregel van het VK, al is het natuurlijk een verleidelijke precedent. De internationale druk op het VK moet sterk worden opgevoerd, 42 dagen opsluiting zonder aanklacht is ronduit onverantwoord en een gevaarlijke uitholling van de democratie.

woensdag 11 juni 2008

Eric Eric Eric

De voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, Eric Defoort, slaagt er deze week in een mooi beeld te scheppen van de Vlaamse beweging. Hij doet dit door een kort interview in het weekblad Knack. Enkele fragmentjes zijn hier wel op zijn plaats:

“De Vlaamse onafhankelijkheid is maar een overgangsmoment en een middel om te komen tot zinvoller samenwerkingsverbanden met Wallonië en Nederland”

“De mannen van het TAK (Taal Aktiekomitee) en Voorpost waren er natuurlijk ook. ‘Franse ratten, rol uw matten’, riepen ze. Wat voor griezels zijn dat toch? Plannen ze grote verhuisoperaties? “

“Ook de VVB zal moeten inzien dat we een groot stuk van de weg hebben afgelegd. En niet uit nostalgie en atavisme blijven vasthangen aan bepaalde gedragspatronen en redeneringen die eigenlijk tot het verleden behoren.”

“We hebben natuurlijk nog een aantal dwazen binnen het Vlaams-nationalisme, die er alles aan doen om de bestaande karikatuur te blijven voeden. ‘Ik ben zoon van een oostfronter en daar ben ik fier op’, en andere frisse slogans”

“Wie nog naar een betoging of het zangfeest wil, die doet maar. Iedereen heeft recht op zijn familiefeest. Maar ken daar alsjeblieft geen politieke relevantie aan toe.”

Tot zover enkele mooie citaten uit het korte interview. Eric Defoort wil de VVB duidelijk een nieuwe drive geven, en het ziet ernaar uit dat het nog gaat lukken ook. De Vlaamse beweging moet het bekrompen imago van zich afschudden en evolueren naar een open, pluralistische en internationaal geëngageerde beweging. De Vlaamse onafhankelijkheidsgedachte als een kans tot ontplooiing. Bovendien ook een onafhankelijk Vlaanderen dat nauwe banden onderhoudt met zijn buurlanden, zonder dat dit in een staatsverband hoeft te gebeuren.
De Vlaams-nationalisten die zich bezighouden met het roepen van slogans als “Waalse/Franse ratten, rol uw matten” hebben duidelijk niet begrepen waar de Vlaamse beweging echt om draait.

dinsdag 10 juni 2008

Tommeke Tommeke Tommeke

Vorige week werd het rijbewijs van Tom Boonen ingetrokken omdat hij te snel reed en een te hoog promillegehalte in zijn bloed had. Toen was dat een goed onderwerp om aan de toog over te spreken, maar een echt afwijzende reactie was er niet vanuit de publieke opinie. Vandaag blijkt dat Tommeke is verhoord in verband met cocaïne.
Er is nog niets bewezen, hij is zelfs nog niet in verdenking gesteld. Toch schreeuwt iedereen al moord en brand, van recht op verdediging en het vermoeden van onschuld is plots geen sprake meer.
Te snel rijden onder invloeden brengt amper een reactie te weeg, het bezit/gebruik van cocaïne blijkbaar wel. Nochtans zijn beide schadelijk, onder invloed rijden is zelfs gevaarlijker omdat je daarbij ook anderen in gevaar brengt. Dit is duidelijk een toonbeeld van de hypocriete samenleving waarin we leven.
Volgens onderzoek gebruikt ongeveer 4% van de Europeanen cocaïne, en de resultaten van België liggen in dezelfde lijn. Toch zien we een zeer groot taboe, druggebruik wordt compleet gestigmatiseerd. Totdat een bekende wielrenner in verband wordt gebracht met het gebruik van cocaïne... Paniek alom uiteraard. Cocaïne? In onze samenleving? Onmogelijk.
Dus kiest de brede meerderheid wederom voor de gemakkelijkste oplossing: stigmatisering. Over taboes wordt duidelijk niet gesproken. Nochtans had dit incident een ideale springplank kunnen zijn naar een maatschappelijk bewustwording. Het gebruik van harddrugs komt weldegelijk voor in onze samenleving. De mensen die verslaafd zijn moeten geholpen worden, met een nieuw rondje stigmatisering bereiken we niets. Meer middelen voor ontradingscampagnes en afkickcentra moeten worden vrijgemaakt.
Maar dat is de moeilijke weg, dan moet de brede meerderheid immers durven toegeven dat ook bij ons druggebruik voorkomt. De realiteit is iets totaal anders dan de kleinburgerlijke façade die heel wat mensen zich uit gemakkelijkheid voorhouden.
Voorlopig blijft men zich verschuilen achter een muur aan taboes en clichés, zwart-wit denken is de norm.
Tom Boonen staat onder grote druk, en als hij een grote wedstrijd wint is hij god. Maar als hij betrokken raakt bij een taboe wordt hij geslachtofferd om de kleinburgerlijke clichés te kunnen rechthouden. Hypocrisie troef, hoe lang nog?

maandag 9 juni 2008

Obama




zaterdag 7 juni 2008

Eindelijk

De nieuwe voorzitster van CD&V, Marianne Thyssen, is blijkbaar vastberaden om tegen 15 juli resultaat te boeken. En het goede is dat ze ook effectief weet wat onderhandelen is. Ze komt immers van het Europese niveau, de ideale leerschool als het aankomt op compromissen zoeken. Ze kent de kneepjes van het vak, en dat bewijst ze in een interview dit weekend. Haar laatste opmerking is veelbelovend:

Thyssen: 'De 15de juli is de dag van de waarheid, dat beseffen we goed. Dan zal iedereen oordelen, ook wij.'

De Standaard: En als het mislukt, trekt CD&V de stop eruit? Sommigen twijfelen daaraan.'

Thyssen: Dit is ons laatste bod. Wie nu neen zegt en weigert over onze voorstellen te spreken, speelt met de toekomst van het land. Wij zijn nu nog bereid om de interregionale en interpersoonlijke solidariteit te behouden. Als het mislukt, sluit ik niets meer uit.'

De Standaard: Ook geen separatisme.'

Thyssen: In elk geval komen we dan in een systeemcrisis terecht en zal de publieke opinie in Vlaanderen verder radicaliseren. De mogelijkheden om tot een oplossing worden dan alleen maar kleiner.'

Eindelijk een strategie aan de onderhandelingstafel, dit is een grote stap in de goede richting. Als men een (grote) staatshervorming én de splitsing van BHV wil doordrukken zal men de Franstaligen onder druk moeten zetten.
Momenteel zien de Franstaligen geen reden om mee te werken aan een staatshervorming. Ze hebben blijkbaar geen schrik van nieuwe verkiezingen, de peilingen wijzen immers op ongeveer dezelfde verkiezingsuitslag als 2007. Waarom zouden ze meewerken aan iets waarbij ze niets kunnen winnen of verliezen? Nu maakt CD&V, bij monde van de voorzitster, duidelijk dat de Franstaligen weldegelijk iets te verliezen hebben: België.
Hopelijk zet dit wat druk op MR, CDH en de PS. Geen van die partijen zal nieuwe verkiezingen willen uitlokken als ze daardoor het verwijt krijgen dat ze de toekomst van België op het spel zetten. De bal ligt in het kamp van de Franstaligen, hopelijk hebben ze dat aan de overkant van de taalgrens snel door.


En nog even terzijde: een applausje voor Hillary Clinton, die dan toch haar eigen campagne stopzet en Obama steunt. Ze doet dit met een zeer mooie speech (deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4), veruit één van de beste speeches die ik al van haar heb gezien. Het zal duidelijk een mooie verkiezingsstrijd worden voor de democraten.

vrijdag 6 juni 2008

Schokkend

Uit een rapport van ‘Reprieve’, een Amerikaanse NGO, blijkt dat de VS nog altijd geheime gevangenissen gebruiken op oorlogsschepen om mensen gevangen te houden. Deze manier van ‘werken’ is al langer gekend, maar Bush heeft in 2006 beloofd dat de praktijk zou stoppen. Volgens een aantal organisaties is het echter zo dat er vandaag de dag nog 200 mensen in het geheim in de gevangenissen op de schepen zitten.
Op zich is dit al iets dat mij enorm stoort, de overheid van de VS denkt zich alles te kunnen permitteren. Een eerlijk proces is blijkbaar bijzaak geworden. Verder in het artikel staat al helemaal een citaat dat de wenkbrauwen doet fronsen:

He added: “By its own admission, the US government is currently detaining at least 26,000 people without trial in secret prisons, and information suggests up to 80,000 have been ‘through the system’ since 2001. The US government must show a commitment to rights and basic humanity by immediately revealing who these people are, where they are, and what has been done to them.”

26 000 mensen die momenteel door de VS zonder enig proces in geheime gevangenissen zitten opgesloten! Een enorm aantal, ik zou het zelfs een misdaad tegen de menselijkheid durven noemen. De mensenrechten zijn universeel en ondeelbaar, zelfs een grootmacht als de VS heeft niet het recht hier een (zware) inbreuk op te plegen.
Het kan goed zijn dat die mensen verdacht worden van terrorisme, maar dat wil nog niet zeggen dat ze zonder proces mogen opgesloten worden. En dan heb ik het nog niet over de foltering die deze mensen zeer waarschijnlijk moeten ondergaan, er is een rede voor dat men deze gevangenen op schepen zo ver mogelijk van de bewoonde wereld (lees: pers) houden.
Sinds 11 september 2001 heeft een soort angstdoctrine de Westerse samenleving diep beïnvloedt. Blijkbaar kijkt men er zelfs niet meer naar om als de machtigste natie ter wereld de mensenrechten compleet negeert. Nota bene een van de landen die als drijvende kracht werkte om de universele verklaring van de rechten van de mens erdoor te drukken. Dit is compleet uit de hand aan het lopen, de rechten worden stilaan uitgehold, om van de privacy nog maar te zwijgen.
Uiteraard is terrorisme een bedreiging, maar daarop reageren met terrorisme tegen de menselijkheid is absoluut niet de oplossing. De mensenrechten moeten dienen als een richtinggevend document bij de internationale betrekkingen. Terrorisme in onaanvaardbaar (het is immers strijdig met de mensenrechten), maar men moet met de juiste middelen reageren. Duurzame ontwikkeling van een aantal bedreigende achtergestelde landen om zo de voedingsbodem voor het extremisme weg te nemen is essentieel (een strategie die men tijdens de Koude Oorlog ook vooropstelde, al is daar in de praktijk niet veel van in huis gekomen).
Als men uiteindelijk iemand oppakt en in beschuldiging stelt moet die een eerlijk proces krijgen. Nu creëert de overheid van de VS, en van andere staten, een averechts beleid. Hoe kan een land immers ten strijde trekken tegen terrorisme als het zelf de internationale verdragen met de voeten treed?
Een nieuw beleid is dringend nodig, de uitholling van de mensenrechten moet onmiddellijk stoppen.

The audacity of hope

Exact 40 jaar geleden kon heel de wereld getuige zijn van een zoveelste aanslag op de democratie. Robert F. Kennedy werd doodgeschoten tijdens de democratische voorverkiezingen, op het moment dat zijn kansen juist leken te stijgen.
Het is de vierde schokkende moord op een politieke figuur in de jaren 60 (John F. kennedy in 1963, Malcolm X in 1965 en Martin L. King in 1968), de wereld kijkt wederom verbaasd toe. Bobby Kennedy bracht een boodschap van hoop en verandering (bijvoorbeeld deze prachtige speech, waarmee hij zijn tijd ver vooruit was), logisch dat er al eens een vergelijking wordt gemaakt met Barack Obama.
Toch mag de angst dat de feiten zich zouden herhalen niet de leidraad zijn, het zou strijdig zijn met de boodschap van ‘hoop’. De moord op Bobby Kennedy en anderen is een zwarte bladzijde uit de politieke geschiedenis, maar de feiten mogen zich niet herhalen. En als er iets is dat daar voor kan zorgen, dan is het wel een nieuwe politiek. Een politiek waarbij hoop, vooruitgang en verdraagzaamheid de kernpunten zijn.
Amerika moet zijn oude demonen loslaten en naar de toekomst kijken. The audacity of hope…

donderdag 5 juni 2008

Monarchie

Een reportage in koppen. Tof. Met kroonprins Filip. Lap.
De Vlaamse beweging en het koningshuis, een liefdevolle verhouding is toch net iets anders. In koppen deze avond kan iedereen die het wil (ik beken, dat is inclusief mezelf) naar het verslag kijken van de 6 maanden (!) stalking van prins Filip door de VRT-nieuwsdienst. De prins zou ook op een aantal kritische vragen antwoorden, en deze keer is zonder de journalist in kwestie af te blaffen. Dat lijkt me al een hele stap voorwaarts voor onze toekomstige Koning.
Persoonlijk vind ik het koningshuis een puur anachronisme, al gaat het om een doorgedreven constitutionele monarchie waarin de macht van de Koning redelijk beperkt is. Het overgrote deel van de Vlaamse beweging denkt hier ook zo over, en een aantal radicalen hebben het zelfs tot een prioriteit gemaakt het koningshuis af te schaffen (bijvoorbeeld de acties van voorpost).
Dit lijkt mij geen goede zaak, het is pure tijdverspilling. Een discussie in de marge. De invloed van de monarchie is beperkt, daar actief tegen strijden zou ons enkel afleiden van het echte doel: de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Of die monarchie daar nu is of niet zal mij worst wezen. Ik zou er absoluut niet rouwig om zijn als dat laatste restje Ancien Regime ten onder gaat. Maar als ze daar in Laken willen blijven voortdoen, dan doen ze maar.
Met die dingen ga ik mij niet bezighouden, er zijn echt wel een pak belangrijkere kwesties dan dat.

woensdag 4 juni 2008

Tienanmenplein

Exact 19 jaar geleden werden de protesten op het Tienanmenplein, die ongeveer 2 maanden duurden, bloedig neergeslagen. Dit was een zeer trieste dag voor de vrije meningsuiting, en bij uitbreiding de mensenrechten.
Nochtans is dit nog niet zo heel lang geleden. Het communistische regime in China is nog altijd aan de macht, en vrije meningsuiting blijft een verre droom voor de Chinese burgers. Ondanks die situatie lijkt de internationale gemeenschap hier niet al te veel problemen mee te hebben. De problematiek wordt volledig overschaduwd door de Olympische Spelen, terwijl het net de bedoeling is dat de Spelen de problemen in de schijnwerper zetten.
Er zijn mensen die oproepen tot een boycot van het grootste sportevenement ter wereld. Een boycot van de openingsceremonie kan een goed idee zijn, al moeten we opletten met de uitvoering daarvan. De meeste Chinezen reageerden met nationalistische, antiwesterse slogans op de internationale protesten tegen de bezetting van Tibet. Zo’n reacties werken averechts, ze geven het regime immers krediet. Als er een boycot komt moet het goed worden aangepakt en moet men bij de communicatie daarover opletten. Het Chinese volk beledigen zou geen goede zaak zijn.
Verder is het ook enorm hypocriet dat bijvoorbeeld iemand als President Sarkozy zegt de openingsceremonie te zullen boycotten. Frankrijk heeft een hele reeks economische akkoorden met het Chinese regime, het ene al schimmiger dan het andere. Als we echt verandering willen in China is dit niet de juiste aanpak. Achter de schermen een hele reeks akkoorden uitwerken - en zo het regime de middelen geven die het nodig heeft - en voor de schermen naar het Franse volk toe de moraalridder gaan uithangen.
Uiteraard is dit geen uniek Frans probleem, de meeste Westerse landen bezondigen zich hieraan. China is een economische grootmacht geworden, maar geen democratische grootmacht. Het Westen moet meer druk uitoefenen om ervoor te zorgen dat de mensenrechten worden nageleefd, en niet enkele als hun dat goed uitkomt (lees: tijden de Olympische Spelen).
De aardbeving kan ook hier, net als in Birma, als katalysator werken voor een meer diepgaande hervorming. Deze kans moeten we aangrijpen om eindelijk is duidelijk te maken aan het Chinese regime dat er al lang een Chinese vertaling van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens beschikbaar is. Hoog tijd dat ze die ook effectief lezen.

dinsdag 3 juni 2008

VB + LDD?

Het politieke nieuws van de dag blijkt te zijn dat LDD een voorstel van het VB heeft afgewezen om in een (soort) kartel naar de kiezer te gaan in 2009.
In De Standaard van vandaag was dit nieuws nog een onbeduidend klein berichtje, maar zoals te verwachten was is het ondertussen tot een hoofdpunt in het journaal gepromoveerd. Logisch, de binnenlandse politiek ligt op zijn gat, veel nieuws valt er niet te rapen. Een bericht als dit komt dus perfect getimed voor de media. Wat uiteraard onmiddellijk de vraag doet rijzen wie voordeel kan halen uit het lekken van dit nieuws. Het gaat blijkbaar over een vertrouwelijk gesprek tussen Bruno Valkeniers en Jean-Marie Dedecker, dat is alleszins wat ik afleid uit de commentaren. Een van beide partijen heeft dit dus in de media gebracht. Zelf ben ik er vrijwel zeker van dat Jean-Marie Dedecker over dit vertrouwelijke gesprek uit de biecht heeft gepraat om terug wat in de belangstelling te staan. De commentaar van Bruno Valkeniers lijkt mijn vermoeden te bevestigen: “Zulke dingen worden niet op de grote markt afgehandeld”, aldus de voorzitter van het Vlaams Belang.
Los van deze opmerking over politieke communicatie is er bovendien een interessante politieke strategie te ontdekken. Het VB heeft bij de vorige regionale en Europese verkiezingen een monsterscore gehaald door een aantal omstandigheden, met name het migrantenstemrecht en de veroordeling van het Vlaams Blok. De score die men in 2009 haalt zal, volledig terecht, worden vergeleken met die uit 2004. De kans is zeer kleine tot onbestaande dat de partij nog is zo’n goed resultaat kan neerzetten.
De politieke strategie die men nu blijkbaar wil bovenhalen is die van de ‘frontvorming’. Een strategie die in het verleden al zijn nut al heeft bewezen (kartel SP.A-Spirit onder Steve Stevaert, kartel CD&V-N-VA, …). Maar het is ook een strategie die al tot voor meerdere mislukkingen heeft gezorgd, denken we bijvoorbeeld aan de progressieve frontvorming waar onder andere Wilfried Martens indertijd van droomde.
In dit specifiek geval denk ik dat we een onderscheidt moeten maken tussen het micro- en het macroniveau.
Voor het VB is het belangrijk dat de partij groeit, of toch op zijn minst dezelfde score houdt. Als het electorale niveau van de partij begint de dalen is dat volgens mij zeer waarschijnlijk het begin van een langzame aftakeling, al zal de partij altijd wel een rol van betekenis blijven spelen binnen België. Een kartel lijkt de logische oplossing, maar dan gaat men te vlug voorbij aan de belangen van LDD. Die eenmanspartij wil zélf groeien, zonder zich daarvoor te verbinden met anderen. Dedecker weet dat hij een product verkoopt dat momenteel goed in de markt ligt. In onze samenleving met veel welvaart maakt de egoïstische kapitaalbrigade van Dedecker jammer genoeg snel opgang.
De kans dat er nog een kartel komt tussen VB en LDD voor de verkiezingen lijkt dan ook heel klein. Dedecker zal hoogstwaarschijnlijk pas in een kartel willen stappen als zijn eigen score stagneert.
Tot zover het microniveau, met name het niveau van de partijen zelf. Op macroniveau maakt het eigenlijk niet uit of VB en LDD al dan niet een kartel vormen. Wat van belang is bij een analyse van de verkiezingsresultaten is de som van de resultaten van die 2 partijen. Als een kartel 25% zou halen, is dit bijna hetzelfde als zouden VB en LDD respectievelijk 17% en 8% halen als onafhankelijke partijen.
In wezen teren beide immers op dezelfde strategie: een populistisch discours, de politiek herleiden tot een naïef simplisme. Deze strategie levert stemmen op, maar geen regeringszitje. Als je actief aan antipolitiek doet verlies je alle geloofwaardigheid als je zelf aan politiek gaat doen. LDD zal dus niet in de regering terechtkomen, als ze dit wel doen zal het immers vlug gedaan zijn met de opgang van Dedecker’s privéproject.
Een regering zal in ieder geval moeten worden gevormd zonder LDD en VB, of die partijen al dan niet een kartel vormen is daarbij complete bijzaak.
Conclusie: VB begint aan een langzame aftakeling, terwijl LDD de oude strategie van het VB kopieert om opgang te maken (niet verwonderlijk, LDD kopieert wel meer ideeën van andere partijen). Maar op het brede politieke niveau zijn beide partijen voor de regeringsvorming evenwaardig, al is 'waardeloos' waarschijnlijk een beter woord.

maandag 2 juni 2008

Onderhandelen!

Nee, het gaat is niet over de Belgische ‘regering’. Dit is wel een oproep naar de wereldleiders (niet dat die dit lezen, maar soit) om te onderhandelen.
Als het gaat over internationale macht kunnen we stellen dat de VS de koploper is. Maar het probleem is dat de Bush-doctrine het buitenlands beleid van de VS herleid heeft toch een hoop dogmatische onzin. De republikeinen willen zich zo sterk mogelijk profileren, en brengen dit naar buiten door de ‘schurkenstaten’ de schuld toe te schuiven van zowat alle mogelijke problemen. Hoge olieprijzen? De schuld van de schurkenstaten! Terreur? Door de schurkenstaten! De opkomende proliferatierace in het Midden-Oosten? Schurkenstaten, vanzelfsprekend.
Deze stigmatisatie loopt compleet uit de hand. Het grootste probleem is dan ook dat de Amerikaanse leiders niet willen praten met die ‘schurkenstaten’. Wat ze daarbij voor de gemakkelijkheid vergeten, is dat dit dogmatisch angstdiscours de extremisten juist helpt. Als men zou onderhandelen zou al rap duidelijk worden dat de extremisten geen samenhangend verhaal hebben en al evenmin de belangen van de eigen bevolking verdedigen. Nu stigmatiseren de Amerikanen de extremisten (bijvoorbeeld het regime in Iran), waardoor de radicalen een extra kans krijgen om ook het omgekeerde te doen.
Uiteraard wil ‘onderhandelen’ niet zeggen dat alle eisen van de radicale bewegingen moet gaan vervullen. Het gaat in de eerste plaats om het principe, zodat de bevolking van de ‘schurkenstaat’ in kwestie kan zien dat ze de verkeerde leiders volgen. Een democratische omwenteling kun je niet zomaar opleggen, er moet ook effectief een drang zijn naar meer democratie bij de bevolking.
Bovenop het feit dat de republikeinen zich in eigen land willen profileren met hun harde beleid is er volgens mij nog een tweede grote verklaring (al is het uiteraard een combinatie van een pak meer factoren). De Amerikanen missen immers de legitimiteit om naar het buitenland toe zonder al te veel gezichtsverlies op te treden. Hoe kan men bijvoorbeeld folterpraktijken aanklagen als men zelf met veel enthousiasme terreurverdachten foltert? Interne legitimiteit is een zeer belangrijke factor om naar het buitenland toe te kunnen optreden.
Conclusie: De VS moet eerst intern de mensrechten naleven, dat is de absolute prioriteit. Eens dat gebeurd is moet de Buch-doctrine in de vuilbak worden gekieperd. Een cordon sanitaire rond een aantal staten zal niets oplossen, integendeel. Kijk maar naar ons eigen landje. Het Vlaams Belang haalt een pak van zijn stemmen uit hun slachtofferrol, een rol die ze zeer goed kunnen uitspelen door het cordon sanitaire. Dit moeten we vermijden op het internationale toneel, hopelijk brengt de Obama-doctrine een meer hoopgevend beleid.