De laatste tijd werd er zeer vaak de discussie gevoerd over de positie van N-VA tijdens de vertrouwensstemming van Leterme I. Nochtans is dit vooral een kwestie die door de media werd opgeklopt en meer belang heeft gekregen dan eigenlijk nodig was.
Over twee zaken is men van in het begin duidelijk geweest: N-VA zou niet tegen stemmen, maar ook niet in de regering stappen. Daartussen liggen drie opties: volledig onthouden, volledig goedkeuren of iets daartussen. Maar laat ons eerlijk zijn: het gaat puur om een formaliteit, het is vooral de symboliek die van belang is. De beslissing die N-VA genomen heeft (de regering steunen, maar met een onthouding van partijvoorzitter De Wever) zal niet het minste effect hebben op een eventuele staatshervorming en ook de invloed op de regering is quasi verwaarloosbaar. Dat N-VA nu toch de goedkeuring geeft hoeft niet te verbazen en is al evenmin iets om druk over te doen. Waar het om gaat is de staatshervorming, en deze stemming is daarbij vergeleken een detailkwestie, echt niet de moeite om er een drama van te maken. De oorzaak van de wrevel bij N-VA en andere Vlaams-nationalisten moet men volgens mij dieper gaan zoeken. Wat er op dit moment echt dwars zit bij velen is het uitstellen van de staatshervorming. Ook op deze blog staat een artikel van begin januari waar duidelijk gesteld wordt dat 22 maart de uiterste deadline zou zijn, dat die datum het eindpunt moest worden. Nu heeft men echter opnieuw de communautaire problemen voor zich uit geschoven. Wil dit zeggen dat de gehele Vlaamse beweging zich nu in een hoekje moet terugtrekken om wat te gaan wenen? Nee, zo gaan we er niet komen, en daarom wil ik dan ook voorstellen om nog 1 keer alles op alles te zetten.
Voor een aantal zal dat te veel gevraagd zijn, begrijpelijk want men is al 180 jaar met de Vlamingen hun voeten aan het spelen. Toch is men nu op een breekpunt gekomen, met name de onderhandelingen tot 15 juli. Als er dan geen serieus akkoord is moet men duidelijke conclusies trekken (ik weet het, dat heb ik over 22 maart ook gezegd), en deze keer gaat de stekker er dan ook echt uit. Laat ons hopen dat het niet nodig zal zijn. Persoonlijk geef ik de onderhandelingen 30% kan, een percentage dat voor mij groot genoeg is om nog een keer alles uit de kast te halen. Ik hoop dat er nog voldoende Vlaams-nationalisten zijn die er hetzelfde over denken.
Geef ze (nog) een kans voor ze stom gaan doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten