Iedereen die begaan is met de democratie kreeg vandaag de kans om zich nog is druk te maken in de uitspraken van Didier Reynders (MR). Die beweert vandaag ludiek in de pers dat hij het niet ziet zitten dat er, zoals afgesproken, een minister van CD&V bijkomt. Dit zou dus betekenen dat ook in de ‘definitieve interim-regering’ er 6 Vlaamse ministers zouden zitten en 7 Waalse (premier Leterme niet meegerekend, want die moet boven de communautaire tegenstellingen staan). Normaal moeten de Vlamingen al een paritaire samenstelling van de regering verteren, maar nu gaat Reynders schaamteloos nog een stap verder. In dit land heeft 60% van de bevolking blijkbaar slechts recht op een dikke 40% ven de regering als het van de MR afhangt.
Met deze uitspraken treed Reynders een aantal communautaire spelregels met de voeten. Laten we hopen dat ‘den Didier’ zich nog bedenkt en uiteindelijk toch akkoord gaat met een bijkomende Vlaamse minister, het enige dat Reynders nu bereikt is het kleine beetje vertrouwen tussen de regeringspartners onderuit halen. Op het moment dat er moet ‘onderhandeld’ worden over een grondige staatshervorming geeft de vicepremier alvast niet het goede voorbeeld, shame on you.
vrijdag 29 februari 2008
woensdag 27 februari 2008
Geen samenvallende verkiezingen!
Op dit moment wandelt er in de wetstraat rustig een voorstel rond om de verkiezingen in de toekomst te doen samenvallen. Vlaams-nationalisten kunnen enkel hopen dat dit absurde voorstel zo vlug mogelijk gaat lopen, de autonomie van de deelstaten staat immers op het spel.
Er zijn een aantal duidelijke argumenten om het samenvallen van regionale en federale verkiezingen te bekampen, we proberen ze even op een rijtje te zetten:
1) De autonomie van de deelstaten zal verder beperkt worden, het onderscheidt tussen het federale en het regionale niveau zal hierdoor immers verder vervagen. Zo zal het verschil tussen de bevoegdheden van het regionale en het federale bestuur verwaarloosd worden. Het zal dus zo zijn dat een goed werkende Vlaamse regering wordt afgebroken op basis van federaal beleid (en omgekeerd), meer nog dan nu al het geval is. Dit is fundamenteel onrechtvaardig en zal de doorzichtigheid van het Belgische federale systeem niet ten goede komen, integendeel. Ook nu al wordt het onderscheidt tussen de verschillende niveaus bij de verkiezingen niet voldoende gemaakt, en samenvallende verkiezingen zullen dit zeker niet oplossen. Wat dit democratische deficit wel kan verhelpen is het duidelijker profileren van de verschillende niveaus. Concreet komt dit er op neer dat er enerzijds niet zomaar gewisseld wordt van niveau door de politici, men moet consequent zijn. Als er andere politici deelnamen aan de verschillende verkiezingen zal het onderscheidt voor de burgers al een stuk duidelijker zijn. Anderzijds moet men ook zeer duidelijk de verkiezingsthema’s van elkaar onderscheiden. Bij de federale verkiezingen inspelen op thema’s als ‘milieu’ of ‘mobiliteit’ is ronduit hypocriet, op federaal niveau heeft men hierover immers niets te zeggen. Dus: maak ook bij de verkiezingen een duidelijk onderscheidt tussen de verschillende bevoegdheden en politici.
2) In de huidige situatie zou er een probleem zijn van ‘constante verkiezingskoorts’. Dit is een belachelijk argumenten om te pleiten voor samenvallende verkiezingen, in de VS of Duitsland moet men immers ook om de 2 jaar naar de stembus en toch voert de politiek daar een dynamisch beleid. Het probleem is hier in België immers dieper geworteld, verkiezingen zijn enkel een probleem voor partijen als ze schrik hebben dat ze gaan verliezen. De oorzaak van dit verlies moet men niet ver zoeken: het breken van de verkiezingsbeloftes. Tot nu was het steeds zo dat men voor de verkiezingen enorm veel beloofde aan de kiezer, om deze beloftes dan tijdens de regeringsvorming met de nodige professionaliteit overboord te gooien. Dit leverde geen probleem, 4 jaar later was de kiezer dit immers vergeten en kon men opnieuw met loze beloftes beginnen goochelen. Totdat de deelstaten aparte verkiezingen kregen, de burger iets doen vergeten op 1 tot 3 jaar tijd is immers een stuk moeilijker dan op 4 jaar. Gevolg: men is nu wel verplicht om zijn verkiezingsbeloftes te houden, de kiezer kan immers zeer kort op de bal spelen en vlug ingrijpen als de partijen een loopje nemen met de gekregen verantwoordelijkheid. Dit geeft de burger, zoals het hoort, veel macht en zorgt er ook voor dat de politici niet vervreemden van de publieke opinie. Deze democratische verworvenheid opgeven zou een grote blunder zijn van de burger, maar voor de partijen is deze verworvenheid terugschroeven een zegen. Dus beste Vlaming, laat u niet in slaap wiegen en verdedig uw democratische rechten. Niet de vele verkiezingen zijn het probleem, wel het breken van verkiezingsbeloftes. Men moet het probleem bij de wortel aanpakken, een schijnmiddeltje als samenvallende verkiezingen zorgt op lange termijn enkel voor nog meer Vlaamse frustraties.
Uiteraard zijn er nog meer argumenten tegen samenvallende verkiezingen (bijvoorbeeld een technische discussie over de noodzaak om dan ook op het federale niveau tot een legislatuurregering te komen), maar dit lijken mij de twee meest belangrijke. Ik hoop dat de Vlamingen en Walen zich niet laten verrassen door de machtsgeile partijen, die niets liever willen dan samenvallende verkiezingen en een sterke machtsconcentratie.
Hoe meer democratie, hoe minder België.
Er zijn een aantal duidelijke argumenten om het samenvallen van regionale en federale verkiezingen te bekampen, we proberen ze even op een rijtje te zetten:
1) De autonomie van de deelstaten zal verder beperkt worden, het onderscheidt tussen het federale en het regionale niveau zal hierdoor immers verder vervagen. Zo zal het verschil tussen de bevoegdheden van het regionale en het federale bestuur verwaarloosd worden. Het zal dus zo zijn dat een goed werkende Vlaamse regering wordt afgebroken op basis van federaal beleid (en omgekeerd), meer nog dan nu al het geval is. Dit is fundamenteel onrechtvaardig en zal de doorzichtigheid van het Belgische federale systeem niet ten goede komen, integendeel. Ook nu al wordt het onderscheidt tussen de verschillende niveaus bij de verkiezingen niet voldoende gemaakt, en samenvallende verkiezingen zullen dit zeker niet oplossen. Wat dit democratische deficit wel kan verhelpen is het duidelijker profileren van de verschillende niveaus. Concreet komt dit er op neer dat er enerzijds niet zomaar gewisseld wordt van niveau door de politici, men moet consequent zijn. Als er andere politici deelnamen aan de verschillende verkiezingen zal het onderscheidt voor de burgers al een stuk duidelijker zijn. Anderzijds moet men ook zeer duidelijk de verkiezingsthema’s van elkaar onderscheiden. Bij de federale verkiezingen inspelen op thema’s als ‘milieu’ of ‘mobiliteit’ is ronduit hypocriet, op federaal niveau heeft men hierover immers niets te zeggen. Dus: maak ook bij de verkiezingen een duidelijk onderscheidt tussen de verschillende bevoegdheden en politici.
2) In de huidige situatie zou er een probleem zijn van ‘constante verkiezingskoorts’. Dit is een belachelijk argumenten om te pleiten voor samenvallende verkiezingen, in de VS of Duitsland moet men immers ook om de 2 jaar naar de stembus en toch voert de politiek daar een dynamisch beleid. Het probleem is hier in België immers dieper geworteld, verkiezingen zijn enkel een probleem voor partijen als ze schrik hebben dat ze gaan verliezen. De oorzaak van dit verlies moet men niet ver zoeken: het breken van de verkiezingsbeloftes. Tot nu was het steeds zo dat men voor de verkiezingen enorm veel beloofde aan de kiezer, om deze beloftes dan tijdens de regeringsvorming met de nodige professionaliteit overboord te gooien. Dit leverde geen probleem, 4 jaar later was de kiezer dit immers vergeten en kon men opnieuw met loze beloftes beginnen goochelen. Totdat de deelstaten aparte verkiezingen kregen, de burger iets doen vergeten op 1 tot 3 jaar tijd is immers een stuk moeilijker dan op 4 jaar. Gevolg: men is nu wel verplicht om zijn verkiezingsbeloftes te houden, de kiezer kan immers zeer kort op de bal spelen en vlug ingrijpen als de partijen een loopje nemen met de gekregen verantwoordelijkheid. Dit geeft de burger, zoals het hoort, veel macht en zorgt er ook voor dat de politici niet vervreemden van de publieke opinie. Deze democratische verworvenheid opgeven zou een grote blunder zijn van de burger, maar voor de partijen is deze verworvenheid terugschroeven een zegen. Dus beste Vlaming, laat u niet in slaap wiegen en verdedig uw democratische rechten. Niet de vele verkiezingen zijn het probleem, wel het breken van verkiezingsbeloftes. Men moet het probleem bij de wortel aanpakken, een schijnmiddeltje als samenvallende verkiezingen zorgt op lange termijn enkel voor nog meer Vlaamse frustraties.
Uiteraard zijn er nog meer argumenten tegen samenvallende verkiezingen (bijvoorbeeld een technische discussie over de noodzaak om dan ook op het federale niveau tot een legislatuurregering te komen), maar dit lijken mij de twee meest belangrijke. Ik hoop dat de Vlamingen en Walen zich niet laten verrassen door de machtsgeile partijen, die niets liever willen dan samenvallende verkiezingen en een sterke machtsconcentratie.
Hoe meer democratie, hoe minder België.
dinsdag 26 februari 2008
Quid N-VA? Quid N-VA!
De N-VA heeft dan toch besloten om niet mee te stappen in een kramakkelige regering die nog liever een derde Duitse inval ziet komen dan een deftige staatshervorming. Dit is uiteraard goed nieuws voor de Vlaamse beweging, een regeringsdeelname op dit moment zou immers de geloofwaardigheid van die partij zwaar schaden en een toekomstige ‘onafhankelijkheid’ van de N-VA zwaar hypothekeren. In de huidige situatie kan de top van N-VA rustig afwachten welke voorwaarden op hun afkomen en hier kritisch, zonder de zware druk van de regeringspartners, over oordelen. Hierdoor kunnen ongeoorloofde toegevingen aan de Waalse partijen vermeden worden. Zonder de N-VA heeft men aan Vlaamse kant immers geen meerderheid en op federaal niveau kan men ook niet meer rekenen op een 2/3de meerderheid, dit zet N-VA in een (kleine) zetel om de onderhandelingen aan te vatten.
Bovendien staat ook de CD&V nu onder druk, want toegevingen doen waarin de N-VA niet wil meestappen schaadt het Vlaamse imago van CD&V, voor het ‘Vlaams kartel’ kan dit tellen als drukmiddel.
Kortom: N-VA is consequent en neemt een duidelijke beslissing, Vlaanderen zal er wel bij varen.
Bovendien staat ook de CD&V nu onder druk, want toegevingen doen waarin de N-VA niet wil meestappen schaadt het Vlaamse imago van CD&V, voor het ‘Vlaams kartel’ kan dit tellen als drukmiddel.
Kortom: N-VA is consequent en neemt een duidelijke beslissing, Vlaanderen zal er wel bij varen.
maandag 25 februari 2008
daar komt de PVV weer
In de Standaard van vandaag (25/02/2008) staat er een ‘interessante’ column van Mathias De Clercq. Deze leerling-tovenaar van Verhofstadt doet een poging om het Vlaams-nationalisme voor te stellen als een bekrompen visie die ‘de rede lamlegt’. Om deze stelling te staven gaat de PVV’er meermaals veel te kort door de bocht, om niet te zeggen dat hij zijn bocht gewoon flagrant mist. Een eerste ‘pijnpunt’ dat Willy De Clercq junior aanhaalt is de toenemende communautaire scherpslijperij in het federaal parlement. Zelf heeft hij blijkbaar een trauma overgehouden aan zijn eedaflegging, waar hij het nodig vond de eed in de 3 landstalen af te leggen en hiervoor (terecht) werd uitgejouwd door een aantal parlementsleden. De nobele Mathias De Clercq is teleurgesteld dat hij werd verweten een franskiljon te zijn, hij wou immers enkel aantonen dat hij zich ‘zal inzetten voor al onze landgenoten’. Dat is goed om weten, laten we maar ineens de verkiezingen afschaffen, Mathias De Clercq vertegenwoordigd immers toch alle Belgen. Verkiezingen overbodig, onze nieuwe despoot is gearriveerd. Voor alle duidelijkheid beste Mathias: u bent vriendelijk bedankt, maar ik heb toch liever niet dat u mij vertegenwoordigd. Ik heb liever iemand die de Vlaamse beweging geen mes in de rug steekt. Dat heeft niets te maken met een onvolwassen houding, het is integendeel een houding die respect vraagt voor de eigen culturele verworvenheden.
Vervolgens beschuldigd u de separatisten van ‘een ranzig populistisch discours’, het zou immers een discours zijn dat inspeelt op angst voor het vreemde en onzekerheid. Wel mijnheer De Clercq, het Vlaams-nationalisme is een fundamenteel andere visie dan wat u ervan maakt door u te baseren op een samenraapsel van vooroordelen. Waarom zou een nationalistische politiek per definitie ook protectionistisch zijn als het op buitenlandse handel aankomt? Ik stel u toch voor om is uit uw federale toren te komen en de ‘Beleidsbrief Buitenlands Beleid 2008’ te lezen. Als u daar ook maar enige protectionistische reflex in terugvind mag u het mij altijd weten zeggen, veel succes. En door wie is die beleidsbrief opgesteld denkt u? Inderdaad, een Vlaams-nationalist, komt dat even slecht uit voor u visie die gebaseerd is op vooroordelen. U kijkt zelf niet eens naar het Vlaamse niveau, maar uw Vlaamse collega’s in het federale parlement beschuldigt u er wel van dat ze te weinig naar Wallonië kijken. Dat is pure hypocrisie, een beetje consequent zijn is blijkbaar te veel gevraagd.
Na deze kortzichtige stelling beweert u ook nog is dat al wie het begrip solidariteit genegen is zijn stem moet verheffen tegen het nationalisme. Wel, voor de meeste Vlaams-nationalisten wordt die solidariteit voor het overgrote deel best op het niveau van de EU geregeld. Zeer protectionistisch, zoals het een goede Vlaming beaamt.
Ten slotte merkt u ook op dat het regionaliseren van bevoegdheden volgens u moet samengaan met het versterken van het federale niveau. Men zou bijna gaan denken dat u met deze column de stroman speelt van Verhofstadt, maar dat zal wel aan de nationalistische bekrompenheid liggen. U maakt duidelijk dat de versterking van het federale niveau eigenlijk moet dienen als een soort tegengewicht voor het nationalistische discours. Groepsidentiteit zou immers een vals begrip zijn dat leidt tot ontmenselijking. De enige identiteit die u verdedigd is die van wereldburger. Wat ik mij dan afvraag is waarom u dan zo hardnekkig de Belgische staat blijft verdedigen. Als we dan toch wereldburgers zijn, waarom kunnen we dat dan niet zijn als Vlaming en met een open blik op de wereld?
Maar hiermee ga ook ik eigenlijk even te kort door de bocht. De ‘groepsidentiteit’ die u verwerpt is immers essentieel om tot de vorming te komen van een eigen identiteit, of u dit nu graag hoort of niet. De mens is waardeloos zonder een ruimere culturele context die het individu overstijgt. Dit wil niet zeggen dan het individu ondergeschikt is aan het groepsgevoel, ik wil enkel duidelijk maken dat groepsvorming een essentieel onderdeel is van het mens-zijn, dit is al sinds de prehistorie en zal nog wel een tijdje zo blijven ook.
Een laatste puntje dat ik graag zou aanhalen is dat u bent verkozen voor een patij die zich tegenwoordig ‘open’ noemt. Dan zou u toch moeten inzien dat het onmogelijk is om op termijn een open te visie te hebben op Europa en de rest van de wereld vanuit een bekrompen Belgische staatsstructuur. Binnen België zijn we gedoemd om eeuwig bezig te zijn met de Belgische staatsvorm, deze regeringscrisis is nog maar het begin. Probeer binnen die beperkende structuur maar eens met een coherente visie uit te werken voor een ‘open’ visie op de wereld. Veel succes.
Kiezen voor de Vlaamse onafhankelijkheid is niet, zoals u al te vlug beweert, een discours dat leidt tot verarming. Het is integendeel een verrijking, en dat zou u als zelfverklaarde ‘progressieve politicus’ als muziek in de oren moeten klinken.
Vervolgens beschuldigd u de separatisten van ‘een ranzig populistisch discours’, het zou immers een discours zijn dat inspeelt op angst voor het vreemde en onzekerheid. Wel mijnheer De Clercq, het Vlaams-nationalisme is een fundamenteel andere visie dan wat u ervan maakt door u te baseren op een samenraapsel van vooroordelen. Waarom zou een nationalistische politiek per definitie ook protectionistisch zijn als het op buitenlandse handel aankomt? Ik stel u toch voor om is uit uw federale toren te komen en de ‘Beleidsbrief Buitenlands Beleid 2008’ te lezen. Als u daar ook maar enige protectionistische reflex in terugvind mag u het mij altijd weten zeggen, veel succes. En door wie is die beleidsbrief opgesteld denkt u? Inderdaad, een Vlaams-nationalist, komt dat even slecht uit voor u visie die gebaseerd is op vooroordelen. U kijkt zelf niet eens naar het Vlaamse niveau, maar uw Vlaamse collega’s in het federale parlement beschuldigt u er wel van dat ze te weinig naar Wallonië kijken. Dat is pure hypocrisie, een beetje consequent zijn is blijkbaar te veel gevraagd.
Na deze kortzichtige stelling beweert u ook nog is dat al wie het begrip solidariteit genegen is zijn stem moet verheffen tegen het nationalisme. Wel, voor de meeste Vlaams-nationalisten wordt die solidariteit voor het overgrote deel best op het niveau van de EU geregeld. Zeer protectionistisch, zoals het een goede Vlaming beaamt.
Ten slotte merkt u ook op dat het regionaliseren van bevoegdheden volgens u moet samengaan met het versterken van het federale niveau. Men zou bijna gaan denken dat u met deze column de stroman speelt van Verhofstadt, maar dat zal wel aan de nationalistische bekrompenheid liggen. U maakt duidelijk dat de versterking van het federale niveau eigenlijk moet dienen als een soort tegengewicht voor het nationalistische discours. Groepsidentiteit zou immers een vals begrip zijn dat leidt tot ontmenselijking. De enige identiteit die u verdedigd is die van wereldburger. Wat ik mij dan afvraag is waarom u dan zo hardnekkig de Belgische staat blijft verdedigen. Als we dan toch wereldburgers zijn, waarom kunnen we dat dan niet zijn als Vlaming en met een open blik op de wereld?
Maar hiermee ga ook ik eigenlijk even te kort door de bocht. De ‘groepsidentiteit’ die u verwerpt is immers essentieel om tot de vorming te komen van een eigen identiteit, of u dit nu graag hoort of niet. De mens is waardeloos zonder een ruimere culturele context die het individu overstijgt. Dit wil niet zeggen dan het individu ondergeschikt is aan het groepsgevoel, ik wil enkel duidelijk maken dat groepsvorming een essentieel onderdeel is van het mens-zijn, dit is al sinds de prehistorie en zal nog wel een tijdje zo blijven ook.
Een laatste puntje dat ik graag zou aanhalen is dat u bent verkozen voor een patij die zich tegenwoordig ‘open’ noemt. Dan zou u toch moeten inzien dat het onmogelijk is om op termijn een open te visie te hebben op Europa en de rest van de wereld vanuit een bekrompen Belgische staatsstructuur. Binnen België zijn we gedoemd om eeuwig bezig te zijn met de Belgische staatsvorm, deze regeringscrisis is nog maar het begin. Probeer binnen die beperkende structuur maar eens met een coherente visie uit te werken voor een ‘open’ visie op de wereld. Veel succes.
Kiezen voor de Vlaamse onafhankelijkheid is niet, zoals u al te vlug beweert, een discours dat leidt tot verarming. Het is integendeel een verrijking, en dat zou u als zelfverklaarde ‘progressieve politicus’ als muziek in de oren moeten klinken.
zaterdag 23 februari 2008
Vlaams front
Het Vlaams front tussenCD&V/N-VA en VLD heeft tot nu toe redelijk goed stand gehouden. ‘Tot nu toe’ eindigt echter op het moment dat De Standaard de tiendelige reeks begon te publiceren. Uit die artikels blijkt immers dat de overige partijen in oranje-blauw al van de eerste dag na de verkiezingen op 10 Juni plannen hadden om het kartel uit elkaar te spelen. Dat politiek een spel is waarin iedereen vals speelt behalve de verliezers is al lang duidelijk, maar nu maken ze (lees: ‘de politiekers’) het toch wel heel gortig. Wat aan dit verhaal het meest stoort is de achterkamerpolitiek van de liberale ‘familie’. Uiteraard zijn ook de onderhandelaars van de andere partijen geen heiligen, maar de manier waarop MR en VLD (excuseer: ‘open’ VLD) het Vlaams kartel een hak wilden zetten spant de kroon. Bovendien is het niet de VLD die in dit geval meespeelt met een ‘plannetje’ van de MR, eerder integendeel. De ‘open’ VLD was (en is?) vastberaden om CD&V/N-VA betaald te zetten voor de redelijk harde campagne voor de verkiezingen van 10 Juni. Dit is uiteraard een puur partijpolitiek spelletje, en het gaat ten koste van een Vlaams front aan de onderhandelingstafel. Dat Verhofstadt ondertussen in de pers wordt voorgesteld als de ‘redder van het vaderland’ is te gek voor woorden. Het is gewoon het resultaat van een goed uitgedokterde ‘postelectorale’ campagne tegen het Vlaams kartel. De verliezer van dit spelletje is de gewone Vlaming, maar dat zal Verhofstadt en zijn elitaire vriendjes worst wezen. De Waalse partijen zijn elkaar aan het bevechten, als de tijd ooit rijp was voor een Vlaams front is het nu wel. Het Waalse front is fel verzwakt en hier kan handig gebruik van worden gemaakt door de Vlaamse partijen. Speel de Waalse partijen tegen elkaar op en een deftige staatshervorming komt al een heel stuk dichter. Een staatshervorming waar ironisch genoeg dan ook de Walen beter van zullen worden.
Is deze stelling te naïef of te optimistisch? Waarschijnlijk, maar daar ga ik mij nu is niks van aantrekken want deze strategie is alleszins een stap in de goede richting. Verhofstadt blijft echter in oude Belgische dogma’s denken zonder stil te staan bij de consequenties. Door zijn partijstrategie is hij nu de trotse kapitein van het Belgische schip, maar hij wil niet inzien dat de Belgica al lang niet meer zeewardig is en stilaan zinkt. Verhofstadt verplicht zichzelf van op het zinkende schip te blijven, en daar is slechts een minderheid van de Vlamingen rouwig om.
Redden wie zich redden kan, Wallonië en Vlaanderen eerst.
Is deze stelling te naïef of te optimistisch? Waarschijnlijk, maar daar ga ik mij nu is niks van aantrekken want deze strategie is alleszins een stap in de goede richting. Verhofstadt blijft echter in oude Belgische dogma’s denken zonder stil te staan bij de consequenties. Door zijn partijstrategie is hij nu de trotse kapitein van het Belgische schip, maar hij wil niet inzien dat de Belgica al lang niet meer zeewardig is en stilaan zinkt. Verhofstadt verplicht zichzelf van op het zinkende schip te blijven, en daar is slechts een minderheid van de Vlamingen rouwig om.
Redden wie zich redden kan, Wallonië en Vlaanderen eerst.
Abonneren op:
Posts (Atom)
